องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 375

อู๋จวิ้นซานเห็นเก้าอี้ที่มีล้อเป็นครั้งแรก เขาพูดอย่างสงสัยว่า “โปรดเห็นแก่ความรู้น้อยของข้า สิ่งนี้คืออะไรกันรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนแนะนำว่า “สิ่งนี้เรียกว่ารถเข็น ขาของท่านเดินทางไม่สะดวก ข้าตั้งใจสั่งให้ช่างไม้สร้างให้ท่าน”

ฉินเหยียนสอนวิธีการใช้ด้วยตนเอง

“ท่านใช้มือหมุนล้อทั้งสองข้าง แล้วรถเข็นก็จะสามารถเคลื่อนที่ได้ ไม่เพียงแต่ไม่ต้องเท้าแตะพื้น อยากจะไปที่ใดก็ไปได้”

อู๋จวิ้นซานลองทำตามวิธีของฉินเหยียน มันใช้งานได้ดีกว่าไม้เท้าจริงๆ เมื่อมีรถเข็นแล้วก็เดินทางสะดวกมากขึ้น เขารู้สึกดีใจอย่างมาก เลยพูดอย่างตื้นตันว่า

“ขอบพระทัยความเมตตาที่ให้โอกาสพ่ะย่ะค่ะองค์ชายสิบสี่ ข้ารู้สึกตื้นตันอย่างหามิได้!”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านไม่ต้องเกรงใจไป เรื่องเล็กน้อยใหญ่เกี่ยวกับสถานศึกษาในอนาคต อย่างไรก็ยังคงต้องรบกวนให้ท่านช่วยดูแล ของขวัญแค่นี้ไม่เพียงพอเลย”

จากนั้นเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า “ท่านได้รู้แผนโดยรวมของสถานศึกษาชัดเจนแล้ว เช่นนั้นต่อไปนี้ก็มาพบกับเหล่าครูในสถานศึกษากันเถิด”

อู๋จวิ้นซานพยักหน้าประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “ดียิ่งนัก ข้าเองก็อยากจะหารือกับเหล่าครูเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า “พวกเจ้าทั้งหลายไม่ต้องยืนอยู่ด้านหลังแล้ว ออกมาให้ท่านผู้เฒ่าอู๋ดูหน่อย”

เมื่อสิ้นเสียง เหล่าหญิงรับใช้ที่พัฒนาการค้าที่ช่วยอู๋จวิ้นซานชำระกายและเปลี่ยนชุดก็เดินมา พวกนางย่อตัวต่ออู๋จวิ้นซานแล้วพูดว่า “ขอทำความเคารพท่านผู้เฒ่าอู๋เจ้าค่ะ!”

อู๋จวิ้นซานมึนงงไปทันที รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อ เขามองเหล่าหญิงสาวตรงหน้าแล้วพูดอย่างสงสัยว่า

“พวกเจ้า หมายความว่าอย่างไรรึ?”

ฉินเหยียนอธิบายว่า “แม่นางทั้งหลายนี้คือครูสอนที่ข้าคัดเลือกมาอย่างดี ในอนาคตจะทำงานอยู่ภายใต้ท่านผู้เฒ่าอู๋”

สีหน้าของอู๋จวิ้นซานเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาพูดอย่างตะลึงว่า “ว่าอย่างไรนะ?”

ตั้งแต่อดีต การที่หญิงสาวล่ำเรียนในห้องเรียนนั้นถือเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่หญิงสาวจะเป็นครูสอนถ่ายทอดความรู้เลย

“นี่ นี่มันไร้สาระชัดๆ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านผู้เฒ่า ท่านคิดเช่นนี้ไม่ถูก หญิงสาวไม่สามารถย่างเท้าเข้ามาในห้องเรียนเพื่อเป็นครูสอนถ่ายทอดความรู้ได้งั้นรึ?”

“นี่......จะสมควรได้อย่างไร!”

เซี่ยชิงยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ “ง่ายดายมาก!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ดึงคันธนู และวางท่าเตรียมยิงธนู นางเล็งไปยังรังนกที่อยู่ห่างไปร้อยเมตร จากนั้นก็ได้เพียงเสียงยิงธนูดังขึ้น ลูกธนูที่ออกจากคันธนูไปพุ่งไปยังรังนกราวกับลูกปืน สายตาของทุกคนเองก็จับจ้องไปตามการวิถีของลูกธนู เมื่อเห็นว่าลูกธนูตกลงพื้น องครักษ์รีบวิ่งไปหยิบลูกธนูมาทันที ลูกธนูมีลูกนกสองตัวที่ถูกยิงอยู่จริงๆ

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดว่า “ไม่เลว ทักษะการยิงธนูยอดเยี่ยมมาก ถือว่าเป็นนักธนูแนวหน้าในกองทัพได้เลย”

เซี่ยชิงประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “ขุนนางมือสะอาดพูดเกินไปแล้ว ข้าตามพ่อไปล่าสัตว์ตั้งแต่ยังเล็ก การยิงธนูถือเป็นทักษะที่เชี่ยวชาญ ไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่อะไรเลย”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่เลยไม่ เจ้ากล่าวผิดแล้ว ข้าจะเปิดห้องบู๊ และขาดครูสอนยิงธนูพอดี เจ้ามาเป็นครูสอนทักษะยิงธนูรึไม่?”

สีหน้าของเซี่ยชิงเองก็แสดงความเหลือเชื่อเช่นกัน นางพูดอย่างผวาว่า “ขุนนางมือสะอาด เกรงว่าคงไม่เหมาะสมเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงหญิงสาว จะย่างเข้าห้องเรียนได้อย่างไร แถมยังรับหน้าที่สั่งสอนอีก มันจะไม่เป็นเรื่องน่าขันรึ?”

สีหน้าของฉินเหยียนเย็นชาทันที “ดูพวกเจ้าแต่ละคน! หญิงสาวแล้วอย่างไร! ใครว่าหญิงสู่ชายมิได้ก็แสดงให้พวกมันได้เห็นว่าไม่ได้ด้อยกว่า ความคิดของพวกเจ้าจะคร่ำครึเช่นนี้มิได้ ชายอยู่เหนือหญิงนั้นคือความคิดที่ไร้ค่า ควรละทิ้งไปซะ”

“หากในหัวของพวกเจ้ามีแต่ความคิดที่ตีกรอบแค่นี้ พวกเจ้าก็คือผู้ไร้ความสามารถ! มิน่าพวกเจ้าถึงได้ถูกรังแก ตนเองยังดูถูกตนเองเช่นนี้ ยังจะหวังให้ผู้อื่นเห็นพวกเจ้าอยู่ในสายตาอีก! ศักดิ์ศรีนั้นได้มาด้วยตนเอง ไม่ใช่ใครมามอบให้! หากผู้อื่นบอกว่าพวกเจ้าทำไม่ได้ พวกเจ้าก็ทำไม่ได้จริงๆงั้นรึ?”

“พวกเจ้าเลี้ยงชีพตนเองด้วยความสามารถของตนเอง ต้องแสดงความหนักแน่นที่เป็นตัวอย่าง อย่าได้สนใจว่าผู้อื่นจะพูดเช่นไร ในเขตซุ่นชิ่งมีชายคนใดที่สามารถยิงนัดเดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ หาตัวออกมาประลองกับเขาสิ อย่าปฏิเสธตนเองเช่นนี้!”