องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 395

จ้าวจีเอ๋อร์รีบไปนั่งหน้าโต๊ะหนังสือทันที นางกางกระดาษแล้วจับพู่กันพร้อมพูดว่า “เชิญตรัสเพคะท่านอ๋อง”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ขั้นต่อไปเราควรปฏิบัติดังนี้ ทำให้ตระกูลที่ทรงอำนาจฮองเฮาและไท่ฟู่กัดกันเอง จนกว่าจะบอบช้ำทั้งสองฝ่าย”

จ้าวจีเอ๋อร์เขียนเสร็จแล้วก็เงยหน้าถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ท่านอ๋องเพคะ ทั้งตระกูลซ่งและตระกูลฉินต่างเจ้าเล่ห์มาก พวกเขาจะกัดกันเองจริงรึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดต่อว่า “แน่นอนว่ารายละเอียดจะต้องค่อยๆดำเนิน ส่งข่าวนี้ไปให้พี่เจ็ด เขาจะต้องเข้าใจแน่นอน รอเรื่องเรียบร้อยแล้วเจ้าก็จะเข้าใจเอง”

จ้าวจีเอ๋อร์พยักหน้าอย่างสับสน นางรีบส่งจดหมายนกพิราบที่เขียนแผนการเสร็จแล้วออกไปทันที

ฉินเหยียนยืนอยู่ข้างหน้าต่างแล้วโบกมือเรียกจ้าวจีเอ๋อร์ “มาดูสิ”

จ้าวจีเอ๋อร์ลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง นางเดินไปยังข้างหน้าต่าง ฉินเหยียนเปิดหน้าต่างออกและพบว่าด้านหลังของศาลพักม้ามีรถบรรทุสิ่งของจอดเรียงกันไว้อย่างเป็นระเบียบหลายคัน

จ้าวจีเอ๋อร์ถามขึ้นอย่างตะลึงว่าเล็กน้อยว่า “ท่านอ๋องคิดจะทำอะไรรึเพคะ?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจแล้วพูดว่า “หากต้องการจะยึดที่ตระกูลฉินอย่างเด็ดขาด ขั้นตอนต่อไปก็ต้องเริ่มสงครามการค้า”

จ้าวจีเอ๋อร์เคยได้ยินคำนี้ แต่นางก็เข้าใจความหมายของมันไม่มาก จึงถามขึ้นว่า

“ท่านอ๋องช่วยชี้แนะด้วยเพคะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างฉะฉานว่า “ขั้นตอนแรกคือการวางขายสินค้าฟุ่มเฟือย จะต้องทำให้ตระกูลฉินหมดกระเป๋าก่อน”

ในขณะที่พูดอยู่ บนถนนเขตเสียงคันก็มีคนแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้น

พวกเขาคือองครักษ์เงาที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าเร่ขาย ตอนนี้กำลังถือกระดาษข้าวที่ขาวราวกับหิมะและบางราวกับปีกจักจั่น ตะโกนยืนขายว่า

“กระดาษลั่วหยางถูกๆ! เพื่อเป็นการตอบแทนลูกค้าเก่าและใหม่ทั้งหลาย เดิมราคาหนึ่งตำลึงทองต่อหนึ่งแผ่น ตอนนี้ราคาแผ่นละสิบอีแปะเท่านั้น! ขายถูกๆ!”

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้ยินว่ากระดาษถูกมากขนาดนี้จึงพากันกรูเข้ามา เมื่อเห็นกระดาษที่มีคุณภาพสูงแต่กลับขายราคาที่ถูกมากขนาดนี้ ทุกคนก็เริ่มคิดคำนวณกัน

ต่อให้จะไม่ได้ใช้กระดาษที่ดีขนาดนั้นเอง แต่ถ้าเอาไปขายที่อื่นก็จะทำกำไรได้มากกว่าสิบเท่า! ทันใดนั้นทุกคนก็เริ่มล้วงเงินแล้วแย่งกันซื้อกระดาษ

“ข้าเอายี่สิบแผ่น!”

“ข้าเอาห้าสิบแผ่น!”

“ข้าเหมาทั้งหีบนี้เลย!”

“ข้าเอาห้ากิโล......”

ชายคนนั้นตาเป็นประกายแล้วพูดอย่างตะลึงว่า “ไม่ขมไม่บาดลิ้น มีแต่รสชาติเค็ม เป็นเกลือชั้นดี!”

องครักษ์เงายิ้มแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “เถ้าแก่ท่านนี้ช่างรู้ดีเสียจริง เกลือที่เราขายนั้นหาได้ยากในตลาด เป็นเกลือละเอียดชั้นสูงเชียวละ!”

ชายคนนั้นหยิบเงินสิบตำลึงเงินออกมาแล้วพูดอย่างดีใจว่า “ข้าเอาอีกสิบตำลึงเงิน!”

“ได้เลย!”

ในตอนแรกผู้คนต่างก็ลังเล แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นด้วยตาตนเองแล้ว ว่ามีคนใช้เงินสิบตำลึงเพื่อซื้อเกลือละเอียดสีขาว จึงทำให้ความกังวลของพวกเขาหายไปจนหมด เกลือละเอียดหนึ่งขีดในราคาหนึ่งตำลึงทองนั้นยังเป็นสิ่งที่หาได้ยาก ตอนนี้กลับขายในราคากันเองมากขนาดนี้ หากซื้อกลับไปจำนวนมาก แล้วนำไปขายต่อก็รวยพอดี!

และแล้วเหล่าชาวเมืองก็เริ่มแย่งกันซื้อเกลือละเอียด

“ข้าเอาห้ากิโล!”

“ข้าเอาหนึ่งกิโล......”

เหล่าองครักษ์เงาพูดจัดระเบียบว่า “จำกัดเกลือละเอียดเพียงคนละหนึ่งตำลึงเงินเท่านั้น มากกว่าไม่ขาย มาก่อนได้ก่อน!”

ทันใดนั้นชั่วระยะเวลาหนึ่งทั่วทั้งเขตเสียงคังก็ถูกทิ้งร้าง เพราะทุกคนต่างพากันไปซื้อกระดาษและเกลือละเอียด ไม่นานข่าวนี้ก็ได้ไปถึงหูของคนตระกูลฉิน