องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 396

เมื่อตระกูลฉินได้ยินว่าราคาขายกระดาษและเกลือละเอียดต่ำกว่าในตลาดหลายเท่า จนทำให้ชาวเมืองแย่งกันซื้อ หากของดีเหล่านี้ตกอยู่ในมือของพวกเขาตระกูลฉินทั้งหมด ถึงตอนนั้นอยากจะขายเท่าไรก็ได้ ทรัพย์สินที่ทางพระราชสำนักยึดไป ก็จะสามารถพลิกโอกาสกลับมาได้อีกครั้งในครั้งนี้

เหล่าผู้อาวุโสตระกูลฉินออกคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงกันทันทีว่า “สั่งให้ทุกคนในจวนไปซื้อกระดาษและเกลือละเอียดมาให้หมด หากซื้อไม่ได้ ก็ไปแย่งจากพวกชาวเมือง ไม่ว่าจะใช้วิธีแบบไหนก็ต้องเอาของดีเหล่านั้นมาเป็นของเราให้ได้!”

“ขอรับ!”

เมื่อตอนเช้าฉินอวี้เฟิงแห่งตระกูลฉินเผชิญหน้ากับจ้าวจีเอ๋อร์แล้วถูกต่อยมาหนึ่งหมัด เขากำลังรู้สึกเดือดดาลไม่มีที่ระบายอยู่เชียว ตอนนี้เหล่าอาวุโสออกคำสั่งให้พาลูกน้องไปแย่งชิงมา ช่างเป็นโอกาสได้ระบายความเดือดดาลจริงๆ

......

ทางด้านชาวเมืองที่กำลังดีอกดีใจกัน กำลังถือกระดาษและเกลือละเอียดที่ซื้อมาในราคาถูกและครุ่นคิดว่าจะขายอย่างไรดี ก็มาพบกับฉินอวี้เฟิงที่พาเหล่าลูกน้องและคนรับใช้มา พวกเขาวางมาดเดินเข้ามาใกล้อย่างโอหัง

เมื่อต้องเจอกับคนชั่วเช่นนี้ เหล่าชาวเมืองก็อยากจะหนีไปทันที แต่ก็ได้ยินเสียงฉินอวี้เฟิงตะคอกเสียงดังว่า

“หยุดเดี๋ยวนี้! ใครบังอาจไป!”

เสียงตะคอกทำเอาชาวเมืองตกใจกลัวจนยืนนิ่งอยู่กับที่ ฉินอวี้เฟิงไม่สนว่าชาวเมืองต่อแถวกันมากเท่าไร เขาเดินไปแทรกด้านหน้าสุดแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจว่า

“ซื้อกระดาษและเกลือ มีเท่าไรข้าเอาหมด”

องครักษ์เงาที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าเร่ขายพูดว่า “ลูกค้าขอรับ ของๆเรามีจำกัด คนหนึ่งสามารถซื้อได้เพียงกระดาษหนึ่งหีบและเกลือละเอียดหนึ่งตำลึงเงินเท่านั้น”

ฉินอวี้เฟิงเองก็ไม่ดึงดัน อย่างไรของในมือของชาวเมืองก็ต้องเป็นของพวกเขาทั้งหมด จึงได้พูดตรงๆว่า

“ได้ งั้นขายเท่าไรข้าเอาเท่านั้น”

เมื่อเขาซื้อเสร็จแล้วก็ออกคำสั่งกับเหล่าคนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังให้ซื้อกระดาษและเกลือละเอียดด้วย ฉินอวี้เฟิงกวาดตามองด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ชาวเมืองต่างพากันตัวสั่นกลัว เขาพูดอย่างเข้มงวดว่า

“เอากระดาษและเกลือละเอียดของพวกเจ้าออกมาให้หมด แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

เหล่าชาวเมืองต่างกอดเกลือละเอียดและกระดาษไว้แน่น พวกเขาเพิ่งได้มาเชียวนะ ไม่อยากจะถูกแย่งไปแบบนี้ จึงตอบโต้กลับเสียงเบาว่า

“คือ พวกข้าซื้อมาด้วยเงินตนเองนะ หากพวกเจ้าต้องการก็ซื้อเองสิ”

ฉินอวี้เฟิงแคะหูอย่างรำคาญใจ

“อย่ามาพล่ามไร้สาระ ถ้าไม่เอาออกมาเองก็แย่งมา ไป!”

เมื่อออกคำสั่งแล้วพวกลูกน้องรูปร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้าไปแย่งกระดาษและเกลือละเอียดจากชาวเมืองมาจนหมด ราวกับแมวรังแกหนู

“อย่า อย่าแย่งเลย นี่เป็นของที่ข้าซื้อมาด้วยเงินที่หามาได้อย่างลำบากนะ!”

“พวกขี้โกง คืนเกลือละเอียดของข้ามานะ!”

จ้าวจีเอ๋อร์ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้เราขายสินค้าไปหมดแล้ว แล้วต่อไปจะทำอย่างไรกันดีเพคะ?”

ฉินเหยียนปิดสมุดบัญชีแล้วยิ้มอย่างมั่นใจพร้อมพูดว่า “เงินคือวายร้าย หามาได้ก็ต้องใช้ ตอนนี้สิ่งที่เรามีมากที่สุดก็คือเงิน ขั้นตอนที่สองก็คือกวาดซื้อเสบียงในราคาสูง!”

ในขณะที่พูด เหล่าองครักษ์เงาที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าเร่ขายก็เริ่มตีฆ้องประกาศอยู่บนถนนว่า

“รับซื้อเสบียงในราคาสูง! รับซื้อเสบียง ธัญพืชอาหารแห้ง มีเท่าไรเอาเท่านั้น!”

เหล่าชาวเมืองที่เพิ่งถูกทำร้ายไปเมื่อครู่เดินมาถามราคารับซื้ออย่างขุ่นเคือง เมื่อได้ยินว่ารับซื้อราคาข้าวถังละหนึ่งตำลึง ความขุ่นเคืองก็หายไป พวกเขารีบกลับไปนำเสบียงที่เหลือมาขายทันที

ไม่นานตระกูลฉินก็รู้ข่าว ยังไม่ทันได้ดีใจที่ได้กระดาษและเกลือจำนวนมากมา ก็มีเรื่องดีๆเข้ามาอีกครั้ง

“รีบเปิดคลัง แล้วขายเสบียงในราคาสูงให้พวกมันทั้งหมด!”

“ท่านชายฉินขอรับไม่ได้นะขอรับ ท่านผู้นำเคยรับสั่งเอาไว้ว่าสามารถเปิดได้เฉพาะในปีที่อดอยากเท่านั้นนะขอรับ คนเราจะต้องเจอเรื่องลำบากในชีวิต ว่ากันว่า เรื่องผิดปกติจะต้องมีตรงไหนแปลกๆแน่นอน!”

“ไสหัวไป! หุบปากเน่าๆของเจ้าเสีย!” ฉินอวี้เฟิงเตะผู้ดูแลกองกับพื้น “แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง! มีเงินแล้วต้องกลัวจะซื้อเสบียงไม่ได้อีกงั้นรึ อย่าละทิ้งโอกาสเพราะเวลาไม่หวนคืน ข้าบอกให้เปิดคลังก็คือเปิดคลัง ผู้ใดที่ขัดขวางความร่ำรวยของข้า ตัดหัวมันซะ!”

เขาหัวเราะเสียงดังแล้วเดินออกไป แถมยังพูดไม่หยุดว่า “รวยแล้ว ข้าจะรวยแล้ว!”

ผู้ดูแลวัยชราน้ำตาคลออย่างเศร้าใจ