องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 409

ฉินเหยียนไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ขันทีเกา ท่านเองก็ทราบดีว่าทรัพย์สินจำนวนมากที่ยึดมาจากจวนตระกูลฉินส่วนใหญ่นั้นเป็นของที่ได้มาจากการปล้นประชาชน ซึ่งถือว่าเป็นเงินที่ประชาชนนั้นหามาได้อย่างยากลำบาก”

“หากของทุกอย่างถูกส่งกลับคืนไปแล้ว คุณภาพชีวิตของประชาชนยังไม่ดีขึ้น ข้าจึงวางแผนที่จะออกทรัพย์สินส่วนหนึ่ง”

ขณะที่ฉินเหยียนเดิน เขาชี้ไปยังอาคารที่อยู่ไม่ไกลแล้วพูดว่า

“ขันทีเกาท่านดูเสีย อาคารนั้นไม่เลวเลยใช่ไหม คงจะดีมากหากดัดแปลงมาใช้เป็นโรงเรียนเพื่อให้เด็กๆ ทุกคนในเขตจังหวัดเสียงคังได้เรียนหนังสือ”

“เมื่อเทศกาลฤดูใบไม้ผลิสิ้นสุดลง นักเรียนในพื้นที่นี้จะได้เข้ามารับใช้อาณาจักรฉินของพวกเรา”

“อีกอย่างอาคารนี้ยังสามารถดัดแปลงมาเป็นร้านอาหารได้ ตั้งราคาอาหารให้ถูกลง เพียงแค่สิบเหรียญก็อิ่มท้องแล้ว สิ่งสำคัญก็คือเพื่อช่วยให้ประชาชนมีชีวิตที่ดีขึ้น ปรับปรุงรูปแบบการใช้ชีวิตของพวกเขา”

ขันทีเกาที่อยู่ในพระราชวังมาเป็นเวลาหลายปีรู้ถึงจุดประสงค์ของฉินเหยียน การปรับปรุงในแต่ละครั้งต้องใช้เงิน แต่ถ้าได้พัฒนาตามแผนที่วางไว้ ในอนาคตชาวเขตจังหวัดเสียงคังจะต้องมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นแน่นอน

ฉินเหยียนกล่าวต่อว่า

“กลยุทธ์ในการปกครองประเทศขึ้นอยู่กับประชาชน อาหารเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกๆ สำหรับประชาชน”

“หลังจากที่ประชาชนมีที่ดินทำกิน มีเงินสามารถทำการค้าได้ เราก็ค่อยเก็บเงินภาษีเล็กๆ น้อยๆ ไม่เพียงแต่ทำให้ชีวิตของประชาชนดีขึ้น แต่ยังเติมเงินคงคลังของประเทศได้อีกด้วย”

“ดีกว่าวางเงินในพระคลังให้เสียเปล่าใช่หรือไม่?”

ด้วยประโยคนี้ ทำให้ขันทีเกาเห็นด้วย พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ท่านพูดได้มีเหตุผลมาก!”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“ไม่เพียงเท่านั้น ข้ายังวางแผนที่จะใช้เงินส่วนนึงนำมาซ่อมแซมบ้านให้ประชาชนด้วย”

“วันนี้หลังจากที่ข้าได้ตรวจสอบมา ข้าพบว่าภูมิประเทศของเมืองหลวงนั้นไม่เลวเลย เพียงแต่ตัวบ้านและวัสดุที่ทำบ้านโดยรอบไม่อาจป้องกันความร้อนในช่วงฤดูร้อนและความเย็นในช่วงฤดูหนาวได้ เป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้!”

“ด้วยเหตุนี้ ข้าคิดอยากวางแผนปรับปรุงบ้านทุกหลังในหมู่บ้านโดยรอบเป็นพิเศษ จากนั้นสร้างกังฟันน้ำจากต้นน้ำของลำธารเพื่อเปลี่ยนทิศทางการไหลของน้ำ ให้ไหลเข้าสู่ครัวเรือน ในอนาคตพวกเขาจะได้ไม่ต้องเดินทางไกลเพื่อไปตักน้ำมาใช้ทำนาอีกต่อไป”

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาจึงมอบแผนการให้ขันทีเกา

ขันทีเกามั่นใจในคงามคิดของฉินเหยียนมาก

เขาหยิบภาพวาดขึ้นมาและคลี่ออก

เมื่อเห็นว่าหมู่บ้านเหลียนฮวาที่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ถูกละเลยมากที่สุด ก็อยู่ในขอบเขตของการฟื้นฟูเช่นกัน ดวงตาของเขาเป็นประกายสดใสและถามด้วยความประหลาดใจ

“สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ห่างไกล เป็นเส้นทางภูเขาที่มีทางโค้งถึงสิบแปดโค้ง ยังอยู่ในขอบเขตของการฟื้นฟูด้วยหรือ?”

ฉินเหยียนตอบอย่างหนักแน่น

“ขันทีเกา ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด อย่าคิดว่าข้าทำเพื่อท่านคนเดียว”

ขันทีเกาประสานมือไว้ที่อกแล้วพูดว่า

“ข้าเข้าใจองค์ชายสิบสี่แล้วขอรับ องค์ชายสิบสี่ตระหนักถึงอาณาจักรนี้ อีกทั้งยังมีความชอบธรรม ข้าจะกล้าตัดสินท่านง่ายๆ ได้อย่างไรกัน!”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“อย่างไรก็ตามข้าก็เป็นองค์ชาย ตราบใดที่ดูแลประชาชนเหมือนลูก อาณาจักรนี้ก็จะสงบสุข”

ในเวลาขันทีเกาถูกการกระทำและคำพูดของฉินเหยียนพิชิตใจโดยสมบูรณ์แล้ว อาณาจักรฉินโชคดีมากที่มีองค์ชายเช่นเขา!

“องค์ชายสิบสี่ทรงมีพระปรีชาสามารถมากขอรับ ข้าสนับสนุนความคิดตามที่ท่านพูดอย่างเต็มที่!”

ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ฉินเหยียนจึงพูดออกไปอย่างตรงๆ

“ในเมื่อขันทีเกาสนับสนุนข้า เช่นนั้นข้าจะขอเก็บเงินเอาไว้ส่วนหนึ่งเพื่อปรับปรุงความเป็นอยู่ของประชาชน สมบัติและเครื่องบรรณาการที่ยึดมาได้ ขันทีเกาจะนำกลับไปยังเมืองหลวงหรือเห็บเอาไว้เองก็แล้วแต่ท่าน”

ขันทีเกาส่ายหน้าซ้ำไปมา

“ข้าไม่กล้ายักยอกของที่ยึดมาได้หรอกขอรับ นั่นถือว่าเป็นเงินของทางการ ข้าจะคืนให้เต็มจำนวน”

“องค์ชายสิบสี่เองได้โปรดวางใจเถิดขอรับ ข้าจะตรวจสอบบัญชีและอธิบายทุกอย่างให้แก่ฝ่าบาททราบเป็นการส่วนตัว ข้ารับรองว่าฝ่าบาทจะต้องเข้าใจในพระมหากรุณาธิคุณของท่านที่มีต่อประชาชนอย่างแน่นอน”