องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 411

ประชาชนโดยรอบต่างพากันชี้ไปที่หญิงวัยกลางคนคนนั้น ต่างพาพูดกันว่าเหตุใดนางถึงมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่

ปรากฏว่าหญิงวัยกลางคนเป็นเจ้าของโรงแรม แซ่หลู่ สามีเสียชีวิตไปก่อนแล้ว ทิ้งโรงแรมและลูกสาวเอาไว้ให้นางดูแล คนทั้งเมืองเรียกนางว่าแม่ม่ายหลู่

ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา แม่ม่ายหลู่ยึดมั่นในกฎเกณฑ์ของความเป็นผู้หญิง เลี้ยงดูลูกสาว และดูแลโรงแรมอย่างดี ทุกคนต่างพากันยกนิ้วให้นาง ชื่นชมนางว่านางเก่งพอๆ กับผู้ชาย

เมื่อวานมีคนนอกไม่ใช่คนในเขตจังหวัดหลินอวี๋เดินทางเข้ามา บอกว่าเขาเข้ามาดำเนินการนโยบายบางอย่าง พวกเขาจึงพักที่โรงแรมของแม่ม่ายหลู่

เช้าวันนี้ แม่ม่ายหลู่ออกมาเดินร้องไห้บนถนน บอกว่าลูกสาวถูกทำร้าย ทำให้ชาวเมืองพร้อมใจกันเข้ามาต่อสู้เพื่อนาง

ฉินเหยียนอยู่ในโรงแรมและพึมพำด้วยความโกรธ

“กลางวันแสกๆ ฟ้าดินรู้ดี ใครจะกล้ารังแกผู้หญิงได้เล่า ข้าออกไปดูเสียหน่อย!”

แต่เดิมฉินเหยียนต้องการหยุดเรื่องนี้ แต่ทันทีที่เขาเดินออกไปกลับโดนหม้อฟาดหัวอย่างแรง

แม่ม่ายหลู่นั่งอยู่บนพื้นชี้ไปที่ฉินเหยียนตะโกนด่าว่าทันที

“เจ้านั่นเองที่รังแกลูกสาวข้า นางอายุเพียงแค่สิบแปดปี ยังไม่ทันได้หาคู่ แต่กลับถูกเจ้าทำลาย เจ้ามันสัตว์ร้ายในคราบของคน!”

ฉินเหยียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาหันกลับมา มองซ้ายมองขวาไปรอบๆ ตัวเขา แต่ก็ไม่เจอใครอีกแล้ว

เขาชี้ไปที่ตัวเองด้วยความสับสนแล้วถามกลับว่า

“เจ้ากำลังพูดถึงข้าอยู่หรือ?”

เถ้าแก้เนี้ยหลู่กัดฟัน แล้วพูดว่า

“หยุดเสแสร้งได้แล้ว เจ้าดูถูกลูกสาวข้าและทำลายความบริสุทธิ์ของนาง ยังจะไม่ยอมรับอีก!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ฉินเหยียนยิ่งสับสนมากขึ้น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขาดูถูกลูกสาวเจ้าของโรงแรม แม่ม่ายหลู่เมื่อใดกัน?

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอันใดเลย?

แต่แม่ม่ายหลู่ยืนยันว่าฉินเหยียนเป็นคนรังแกลูกสาวนาง จึงเริ่มด่าว่าว่า

“เจ้ามันคนเลว ใช้คำพูดจาหวานๆ ของเจ้าหลอกลวงลูกสาวข้าเมื่อคืน เจ้ามันคนหลอกลวง เจ้าจะไม่ตายดีแน่!”

ขณะที่ตะโกนด่า นางก็เริ่มทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทันที

“ทุกคน รีบเข้ามาดูนี่เสีย! ผู้ชายชั่วคนนี้ ไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย รังแกลูกสาวข้าเมื่อคืน สมควรถูกแทงให้ตายเสียจริง!”

หลังจากที่แม่ม่ายหลู่พูด น้ำตาก็คลอเบ้า ประชาชนโดยรอบต่างพาหันเชื่อคำพูดของแม่ม่ายหลู่สุดหัวใจ

ทุกคนคิดว่าฉินเหยียนเป็นคนชั่ว พวกเขาจึงพากันชี้นิ้วและด่าว่าเขา

“ผู้ชายรังแกและข่มเหงผู้หญิง สมควรถูกลงโทษ!”

“ถุย น่าขยะแขยงที่สุด! คนแบบนี้สมควรได้รับการลงโทษจากเบื้องบน!”

“ช่างสงสารแม่นางหลู่เหลือเกิน นางเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์มาก ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

ในขณะที่ฝูงชนกำลังคุยกัน บรรดาคนรับใช้ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์ต่างสบตากัน และรีบหายไปจากฝูงชน

แม่ม่ายหลู่ร้องโวยวายไปมา ปากก็ด่าว่าไม่หยุดหย่อน

ฉินเหยียนไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขากอดอก มองไปที่แม่ม่ายหลู่ด้วยสายตาขี้เล่นและพูดว่า

“หยุดโวยวายได้แล้ว! เจ้าบอกว่าข้ารังแกลูกสาวของเจ้าใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นข้าก็เป็นคนชั่วอย่างที่เจ้าวา เจ้าบอกมาสิว่าเจ้าจะจัดการอย่างไร?”

แม่ม่ายหลู่เช็ดน้ำตาและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“จะจ่ายเงินหรือจะให้รายงานทางการ!”

ฉินเหยียนยิ้ม แผนการแค่นี้ยังคิดจะต่อกรกับเขา

“จ่ายเงินใช่ไหม เจ้าอยากได้เท่าไหร่?”

แม่ม่ายหลู่ชูนิ้วออกมาห้านิ้ว แล้วพูดว่า

“ห้าตำลึง ไม่สิ ห้าสิบตำลึง อย่างร้อยก็ต้องห้าสิบตำลึง!”

ฉินเหยียนไม่ได้พูดอะไรแต่กลับตกลงทันที

“ข้าให้เจ้าห้าร้อยตำลึง ให้เงินนางเสีย”

บรรดาปิ่นหิรัญย์หยิบเงินห้าร้อยตำลึงออกมาทันที พร้อมกับโยนให้แม่ม่ายหลู่

แม่ม่ายหลู่มองไปที่เงินตรงหน้า ดวงตานางเบิกกว้าง

นางไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เงินอย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่แผนการนี้แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง!

เรื่องไร้สาระ ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับความผิดเช่นนี้ จะต้องดึงดันไม่ยอมรับ ในที่สุดจะไปจบลงที่ศาล

แต่เหตุใดนางถึงได้เงินมาง่ายดายเช่นนี้?