องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 412

เมื่อแม่ม่ายหลู่ทำอะไรไม่ถูก ฉินเหยียนก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า

“ในเมื่อเจ้ารับเงินข้าแล้ว ให้ข้าดูหน่อยเสียว่าลูกสาวเจ้าเป็นอย่างไร?”

ในขณะที่เขาพูด ต้าหย่งได้เข้าไปในห้องพาผู้หญิงตัวเล็กๆ ขี้อายและเงียบๆ คนหนึ่งออกมา

“แม่ ช่วยข้าด้วย”

ในที่สุดแม่ม่ายหลู่ก็ได้สติกลับมา รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดและแย่งชิงลูกสาวกลับมา

นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก ลูกสาวของแม่ม่ายหลู่ แม้ว่าจะไม่ได้ถือว่าสวยจนล่มเมือง แต่ก็หน้าตาถือว่าไม่เลว!

ในวัยสิบแปดปี ความเยาว์วัยของนางกำลังเบ่งบาน และเข้าสู่ยุคงามของตนแล้ว

ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง พยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วพูดว่า

“ไม่เลว สวยใช้ได้ ดี คืนนี้ให้นางมานอนห้องข้า”

แม่ม่ายหลู่ที่พยายามฉุดกระชากลูกสาว พลันสับสนในทันทีเมื่อได้ยินว่าลูกสาวของนางจะไปนอนกับเขาในคืนนี้

ลูกสาวของแม่ม่ายหลู่หน้าแดง ร้องไห้อย่างหนัก รีบกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนแม่เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ

“แม่ ช่วยข้าด้วย! ฮือฮือ แม่บอกข้ามิใช่หรือว่าจะไม่ใช้ข้าทำเรื่องบังหน้าอีกแล้ว? แม่...”

นี่มันไม่ใช่แล้ว!

เห็นได้ชัดนางต้องการใส่ร้ายเขา

แต่เหตุใดถึงจะขายหญิงสาวทิ้งเล่า!

ลูกสาวเป็นคนสำคัญของนาง ไม่มีทางที่จะผลักนางเข้ากองไฟได้

แม่ม่ายหลู่พยายามปกป้องลูกสาวและถามอย่างระมัดระวัง

“ไอ้คนชั่ว เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ฉินเหยียนเม้มริมฝีปาก แล้วยิ้มเล็กน้อย

“ข้าให้เงินเจ้าไปแล้วมิใช่หรือ ตอนนี้ลูกสาวของเจ้าเป็นหญิงรับใช้ของข้าแล้ว! ยังจะถามข้าอีกหรือว่าข้าต้องการทำอะไร?”

“ถุย!”

แม่ม่ายหลู่พยายามเบี่ยงประเด็น และพูดว่า

“ลูกสาวข้าสวยราวกับนางฟ้า ในอนาคตนางจะต้องได้แต่งงานกับข้าราชการระดับสูงอย่างแน่นอน แต่เจ้า เจ้าคิดอยากให้ลูกสาวข้าไปเป็นภรรยาอีกคนเจ้าหรือ ฝันไปเถิด!”

ปิ่นหิรัญย์ขมวดคิ้ว อ๋องเหยียนมักทำเรื่องต่างๆ อย่างเปิดเผย แต่แม่ม่ายคนนี้กลับพูดแต่คำโกหก ปิ่นหิรัญย์ไม่อาจทนได้อีกต่อไป จึงก้าวไปข้างหน้าคิดที่จะหยุดเรื่องราวทั้งหมดทันที

“อวดดี เจ้ารู้หรือไม่...”

“อน่าใช้กำลังเพื่อเอาชนะคนอื่น”

ฉินเหยียนขัดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และพูดต่อ

“เจ้าไม่ได้ฟ้องข้าเรื่องที่ข้ารังแกลูกสาวเจ้าหรอกหรือ?”

“ข้าถามเจ้าว่า เจ้าจะให้ข้าจัดการอย่างไร เจ้าพูดว่าต้องจ่ายเงินมาห้าสิบตำลึง ข้าก็ให้เงินเจ้าไปถึงห้าร้อยตำลึงใช่หรือไม่?”

ทุกคนที่อยู่โยรอบต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

ฉินเหยียนพูดต่อ

“หลังจากนั้นเจ้ากลับพูดอีกว่า ลูกสาวของเจ้าต้องได้แต่งงานกับข้าราชการระดับสูง และข้าเองก็เป็นข้าราชระดับสูง นี่เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น!”

แม้ว่าถือได้ว่านี่เป็นการปล้นผู้หญิง แต่การขายลูกสาวในราคาห้าร้องตำลึงนั้นกลับได้เงินมากกว่าการรอขนมตกลงมาจากฟ้าเสียอีก แม่ม่ายหลู่ไม่ได้ขาดทุน ถือว่าเป็นการค้าขายเสียด้วยซ้ำ

ฉินเหยียนอุ้มตัวหลู่เจาขึ้นมา และกำลังจะพาเข้าไปในโรงแรม

“ฮือฮือ ปล่อยข้า... ข้ามิใช่ผู้หญิงใจง่าย...”

หลู่เจาร้องไห้และขอร้องด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

ฉินเหยียนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า

“นั่นคือสิ่งที่แม่เจ้าพูด เมื่อวานเจ้านอนกับข้า ตอนนี้เจ้าเป็นหญิงตกอับแล้ว หากข้าไม่ยอมรับเจ้า ใครจะกล้ายอมรับเจ้าเล่า?”

“ฮือฮือ ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าไม่ได้เป็นเช่นนั้น ข้ายังบริสุทธิ์อยู่ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่แม่ข้าพูด!”

แม่ม่ายหลู่ที่ถูกจับตัวอยู่ข้างๆ นั้นมีสีหน้าเสียใจเช่นกัน แต่อีกฝ่ายมีคนมากเกินไป จึงไม่อาจสลัดทิ้งได้

“ลูกแม่ แม่เองที่เป็นคนทำร้ายเจ้า!”

ในที่สุดแม่ม่ายหลู่ก็เสียใจ เสียใจที่นางยอมตกลงกับตระกูลอวี๋ การใส่ร้ายชายคนนี้ถือว่าเป็นการโยนหินใส่เท้าตัวเองจริงๆ

ในเวลานี้

ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากฝูงชน สวมเสื้อคลุมเต็มไปด้วยรอยปะ ถือที่ทับกระดาษอยู่ในมือ ชี้ไปที่ฉินเหยียนด้วยความโกรธ

“ไอ้คนชั่ว ปล่อยเสี่ยวเจาน้องสาวข้าลงเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่เขากำลังวิ่งไปข้างหน้า ต้าหย่งชักดาบออกมาทันที ป้องกันไม่ใช่เขาเข้ามาใกล้

หลู่เจาร้องไห้ดังกว่าเดิมเมื่อเห็นบัณฑิตเข้ามาช่วย

“พี่หลิน รีบมาช่วยข้า...”