องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 413

ฉินเหยียนมองบัณฑิตที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสัย แม้ว่าชายตรงหน้าจะสวมชุดซอมซ่อ แต่หน้าตาและรูปลักษณ์ของเขากลับดูเต็มไปด้วยความกล้าหาญและชอบธรรม

ขณะที่ประเมินก็ถามออกไปว่า

“ชายคนนี้เป็นใคร?”

องครักษ์เงาตอบว่า

“องค์ชาย ชายคนนี้เป็นนักปราชญ์ท้องถิ่น เป็นบุตรชายของตระกูลหลินที่ได้หายสาบสูญไป ตระกูลหลินเคยเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองนี้ พ่อแม่ของเขาเป็นข้าราชการ ต่อมาตระกูลกลับตกต่ำเหลือเขาเพียงคนเดียว ตอนนี้เขาต้องรับผิดชอบทั้งตระกูล ทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างและกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลหลิน”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด ตอนแรกเขาคิดจะทำให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ แต่เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องคู้รักเป็ดแมนดารินที่น่ารันทดนี้ขึ้น

ดังสุภาษิตที่ว่า การตกหลุมรักใครสักคนเป็นเร่องง่าย แต่การแต่งงานมิใช่เรื่องง่ายเลย

ช่างบังเอิญเสียจริง ดีเลย ถ้าอย่างนั้นลองใช้โอกาสนี้ทดสอบพวกเขาเสียหน่อยว่าเป็นคู่รักกันจริงหรือไม่

เขาสั่งให้ปิ่นหิรัญย์นำเก้าอี้มา ฉินเหยียนจงใจโอบแขนรอบตัวหลู่เจาแล้วนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับยิ้มชั่วร้าย

“แม่ของนางพูดเองว่า น้องหญิงหลู่เจาคนนี้ได้นอนกับข้าแล้ว เจ้ายังยอมรับความงามที่ถูกทำลายเช่นนางอีกหรือ?”

ท่าทีที่ยั่วยุของฉินเหยียน ทำให้หลิวซิ่วไฉโกรธมาก เขาชี้ที่ทับกระดาษในมือไปที่ฉินเหยียน กัดฟันและพูดว่า

“เจ้ามันคนชั่วในคราบของคนดี!”

“ดูจากการแต่งตัวของเจ้าก็รู้แล้วว่าเจ้าเป็นคนใหญ่คนโต แต่เจ้ากลับกล้าทำเรื่องลามกอนาจารเช่นนี้ เจ้ามันสัตว์ร้ายในคราบของมนุษย์จริงๆ!”

ฉินเหยียนแสดงอำนาจของเขาและพูดว่า

“ข้าเห็นว่าสาวน้อยคนนี้หน้าตาดี ข้าจึงจ่ายเงินห้าร้อยตำลึงให้กับนางเพื่อเป็นของหมั้น พวกเจ้าที่เป็นประชาชนคนธรรมดา เงินจำนวนนี้คงเพียงพอสำหรับซื้อเสื้อผ้าและอาหารไปตลอดชีวิตที่เหลือนี้แล้ว”

“ดังนั้นข้าจะพาตัวเสี่ยวเจาไป เจ้ามีปัญหาอะไรหรือไม่?”

ด้วยคำพูดที่ยั่วยุเหล่านี้ ทำให้หลินซิ่วไฉโกรธมาก คนชั่วเช่นนี้จะมาคู่ควรกับน้องหญิงเสี่ยวเจาได้อย่างไร!

เขากำที่ทับกระดาษในมือแน่น เตรียมที่จะสู้กับฉินเหยียนด้วยกำลังของเขาทั้งหมด

ในเวลานี้ประชาชนที่ดูอยู่ต่างตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า

“เจ้าหน้าที่ทางการมาแล้ว!”

เมื่อหลิวซิ่วไฉได้ยินว่าเจ้าหน้าที่ทางการมา เขาก็รีบรุดไปข้างหน้าพร้อมกับแสดงความเคารพ

“ท่านนายอำเภอ ได้โปรดตัดสินแทนข้าด้วย!”

เมื่อแม่ม่ายหลู่เห็นดังนั้นก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นและร้องเสียงดังทันที

“ขุนนางมือสะอาด ได้โปรดช่วยจัดการโดยเร็ว มีคนพยายามลักพาตัวลูกสาวข้า ได้โปรดช่วยข้าด้วย!”

บรรดาเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ใครบังอาจทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้!”

เมื่อไปด้านข้างเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีหญิงสาวนั่งร้องไห้ กอดกันอยู่บนถนน ด้วยพฤติกรรมที่ฉาวโฉ่เช่นนี้ เจ้าหน้าที่ทางการต้องรีบหยุดทันทีพร้อมกับกล่าวว่า

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ปล่อยผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้!”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“ในเมื่อเจ้าเป็นนายอำเภอ ข้าขอถามเจ้าในฐานะที่เป็นองค์ชาย ข้าได้หลงรักหญิงคนหนึ่ง ข้าต้องการรับนางไปเป็นหญิงรับใช้ของข้า ต้องมีกฎเกณฑ์อันใดบ้าง?”

สีหน้าของนายอำเภอซีดทันที ตระกูลอวี๋ขอให้เขาเข้ามาบังคับใช้กฎหมาย คนร้ายกลับเป็นองค์ชาย หากรู้ก่อนหน้านี้ว่าเป็นตระกูลองค์ชาย ตีเขาให้ตาย เขาคงไม่มีทางมาแน่!

นายอำเภอระงับความกลัวในใจและตอบอย่างกล้าหาญ

“หากองค์ชายสนใจหญิงประชาชน เพียงแค่ออกพระราชโองการมาหนึ่งแผ่น ก็สามารถนำตัวหญิงประชาชนเข้าไปในวังได้ เพื่อเข้าร่วมกันคัดเลือก”

ฉินเหยียนพยักหน้าและถามต่อด้วยความสงสัย

“แล้วหากข้าในฐานะที่เป็นประชาชนคนธรรมดาซื้อตัวหญิงสาวมาคอยรับใช้ จะต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อันใดบ้าง?”

เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการกลืนน้ำลาย เช็ดเหงื่ออกจากหน้าผากแล้วกล่าวว่า

“การค้าขายลูกของประชาชน สำหรับงานแต่งและงานศพ จะต้องให้ครอบครัวทั้งสองฝ่ายเห็นต้องพ้องกัน ตกลงจำนวนสินสอดของหมั้น หลังจากการตกลงแล้ว ก็สามารถไปจดทะเบียนกับนายอำเภอได้”

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นเข้าใจในทันที

“ข้าเข้าใจแล้ว แม่ม่ายหลู่บอกว่าเมื่อคืนข้านอนกับลูกสาวของนาง พอข้าเห็นว่าหน้าตานางสะสวยดี เลยคิดอยากจะพาเธอไปเป็นหนึ่งในหญิงรับใช้ของข้า”

แม่ม่ายหลู่บอกว่านางต้องการให้ลูกสาวแต่งงานกับตระกูลร่ำรวย หากพูดเช่นนี้ ข้าเองก็เป็นองค์ชายที่มีจากตระกูลสูงส่ง แม่ม่ายหลู่บอกอีกว่า นางต้องการเงินห้าสิบตำลึง ข้ารู้สึกว่าห้าสิบตำลึงนั้นน้อยไป ไม่คู่ควรกับราชวงศ์ ข้าจึงให้เงินนางห้าร้อยตำลึงแทน”

“ในกรณีนี้ เจ้าคิดว่าเป็นคดีการลักพาตัวหญิงสาวหรือไม่?”