องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 414

ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่ทางการเหงื่อออกมาไม่หยุด อีกทั้งไม่กล้าแสดงอาการใดๆ เลย พวกเขายกมือขึ้นทันทีแล้วพูดว่า

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ขอรับ!”

“ขอเพียงแค่มีสัญญาทาส และทั้งสองฝ่ายลงนามในสัญญา พร้อมกับมีพยานของทางการและส่งเรื่องต่อกรมวัง หลังจากนั้นหญิงสาวจะกลายเป็นหญิงในวังของท่านขอรับ”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ เช่นนั้นเจ้าก็จัดการเสียเลย ข้าซื้อหญิงคนนี้ไปแล้ว”

เขายังถามแม่ม่ายหลู่อีกครั้งอย่างจงใจ

“เจ้าไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่?”

แม่ม่ายหลู่ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก เมื่ององค์ชายสิบสี่ถามออกมาเช่นนั้น นางรีบคุกเข่าลงทันทีและร้องขอความเมตตา

“องค์ชาย ได้โปรดเมตตาข้าด้วย! ข้ามีตาหามีแววไม่ ข้าได้กล่าวโทษท่านอย่างผิดๆ ข้ายอมรับผิดแล้ว ได้โปรดองค์ชายช่วยเมตตาข้าด้วย ได้โปรดอย่าปฏิบัติต่อข้าอย่างคนนอกรีตเลย ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

หลินซิ่วไฉไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาคุกเข่าลง ก้มหน้าขอร้อง

“องค์ชายสิบสี่! ข้าขอร้องท่าน! ได้โปรดอย่าพาน้องหญิงเสี่ยวเจาไปเลย ได้โปรดอย่าแยกเราสองคนจากกันเลยขอรับ!”

หลู่เจามองไปที่หลินซิ่วไฉอย่างปวดใจ เมื่อนางคิดว่าพวกนางทั้งสองที่เป็นคนรักกันคงต้องแยกจากกันเพราะโชคชะตาในวันนี้ นางดึงปิ่นปักผมที่เงินบนผมของนางออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว และจี้ไปที่คอของตนเองแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“หากเจ้าคิดจะพรากเราสองคนไป ข้าจะฆ่าตัวตายบนถนนนี้ต่อหน้าเจ้า!”

หลินซิ่วไฉรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าน้องหญิงเสี่ยวเจาไม่กลัวตาย เพื่อที่ว่าจะได้อยู่กับเขา

ฉินเหยียนพูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า

“ข้าไม่ได้อย่างพรากพวกเจ้าจากกัน แต่แม่เจ้าพูดว่าข้านอนกับเจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าเองก็สูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ถ้าข้าไม่รับเจ้าไป เจ้าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรเล่า?”

“ไม่ใช่เช่นนั้น!”

แม่ม่ายหลู่ตะโกนขึ้นมา ทำให้หลู่เจาที่ทุกข์ใจลำบากใจที่จะพูดออกมา!

ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองหลินซิ่วไฉและถามว่า

“หญิงที่ไม่บริสุทธิ์แล้ว เจ้ายอมรับได้หรือ?”

หลิวซิ่วไฉยืดหลังและพูดอย่างหนักแน่น

“ข้ายอมรับ! ข้าเพียงแค่ท่านผู้สูงส่งคืนน้องหญิงเสี่ยวเจามาให้ข้า ถึงจะไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์แล้ว ข้าก็ยังรับได้!”

คำพูดที่หนักแน่นดังกล่าวทำให้ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองบัณฑิต จากนั้นหันไปมองที่แม่ม่ายหลู่ที่คุกเข่าอยู่ไม่ไกล นั่งตัวสั่น เขาถามอย่างเย็นชา

“ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังยืนยันว่าข้าข่มเหงรังแกลูกสาวเจ้าอยู่อีกหรือ?”

แม่ม่ายหลู่ตัวสั่น นางไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น นางลังเลอยู่นาน

“จ้าได้ทำพลาดครั้งใหญ่แล้ว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ!”

เมื่อความจริงปรากฏ ประชาชนที่เฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นดต้นต่างเข้าใจเหตุการณ์ณืทั้งหมด

จากตอนแรกที่เห็นอกเห็นใจแม่ม่าย ต่างเปลี่ยนมาเป็นชี้นิ้วว่า

ฉินเหยียนพูดด้วยท่าทางหยอกล้อ

“เจ้าใส่ร้ายข้าใช่หรือไม่? เช่นนั้นข้าขอถามนายอำเภอเสียหน่อยวา คนที่ใส่ร้ายองค์ชายมีความผิดอย่างไร?”

ทันทีที่ได้ยินคำถามของอ๋องเหยียน เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการสัมผัสได้ถึงลมเย็นๆ พัดเข้ามา เขาพูดอย่างจริงจังว่า

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน ใส่ร้ายองค์ชาย จ้องทำลายชื่อเสียง ต้องถูกโทษประหารเก้าชั่วโคตรขอรับ!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา แม่ม่ายหลู่รู้สึกเหมือนตนถูกตีหัว ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก นางแค่อยากได้เงินเล็กๆ น้อย ไม่คาดคิดว่าจะต้องถูกฆ่าตาย

หลู่เจารู้สึกหนักใจเช่นกัน หากนางสามารถโน้มน้าวแม่ของนางได้ เหตุการณ์คงไม่มาถึงจุดนี้ แต่ตอนนี้ก็สายเกินกว่าจะพูดได้แล้ว นางสะอึกสะอื้นออกมาอย่างหมดหนทาง

ใจของหลินซิ่วไฉก็เจ็บปวดมากเช่นกัน เขามองไปที่หลู่เจาอย่างเสียใจ

ฉินเหยียนมองไปที่หลู่เจา จากนั้นมองไปยังหลินซิ่วไฉและถามว่า

“ตระกูลของนางต้องได้รับโทษประหารเก้าชั่วโคตรแล้ว หากเจ้าแต่งงานกับนาง เจ้าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย หากเป็นเช่นนั้นเจ้าจะยังอยากแต่งงานกับนางอีกหรือไม่?”