องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 420

ห้องท้องฟ้าหมายเลขสอง

หลิวเชียนเชียนนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ด้วยท่าทีที่สง่างาม ทุกรอยยิ้มทุกการเคลื่อนไหวแสดงให้เห็นถึงความสง่างาม

ตรงข้ามกับหลิวเชียนเชียนคือหญิงงามจากทั้งแปดเมือง แต่ละคนเป็นหญิงงามต่างได้รับความนิยมในเมืองเปียนจิงแห่งอาณาจักรจ้าว

บุคคลสำคัญของอาณาจักรจ้าวต่างใช้เงินและสมบัติทั้งหมดของตนไปกับหญิงงามทั้งแปดคนนี้

แต่ในเวลานี้ พวกนางทั้งแปดคนได้มารวมตัวอยู่ต่อหน้าหลิวเชียนเชียน ต่างพากันไม่กล้าหายใจ

หลิวเชียนเชียนหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้ววางลงด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมกับพูดออกมาว่า

“พวกเจ้าทุกคนที่นี่ต่างคุ้นเคยกับเสื้อผ้าและอาหารดีๆ ในชีวิตประจำวันแล้ว คงจะไม่ลืมความตั้งใจเดิมที่พวกเรามาที่อาณาจักรจ้าวใช่หรือไม่?

พูดจบ หญิงงามทั้งแปดต่างประสานมือไว้ที่หน้าอก รายงานทันที

“คำสั่งขององค์ชาย พวกข้าไม่มีทางลืมเจ้าค่ะนายหญิง”

หลิวเชียนเชียนพอใจเป็นอย่างมาก และพูดต่อว่า

“ดีที่ยังไม่ลืมความตั้งใจเดิมของพวกเรา องค์ชายได้ออกคำสั่งให้พวกเราดำเนินแผนการต่อ ข้าอยากถามพวกเจ้าเสียหน่อยว่า ใครมีความสัมพันธ์กับแม่ทัพของราชวงศ์นี้มากที่สุด”

หญิงงามทั้งแปดมองหน้ากัน ในที่สุดเฉินหย้วนหย้วนก็ก้าวไปข้างหน้า

“นายหญิง ข้ามิได้มีความสามารถมากนัก แต่ความงามของข้าเป็นที่ถูกใจแม่ทัพหลายคนอยู่เจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนไม่แปลกใจ พร้อมกับพยักหน้าเงียบๆ

“เช่นนั้นแผนการกับดักน้ำผึ้งก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว ขอเพียงแค่สำเร็จ ชื่อและเกียรติคุณของพวกเจ้าจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!”

เฉินหย้วนหย้วนคุกเข่าลงทันที ประสานมือและกล่าวว่า

“เพื่อองค์ชาย แม้จะต้องลุยน้ำลุยไฟ ข้าก็ยอมเจ้าค่ะ!”

...

เช้าวันถัดมา

หลิวเชียนเชียนจอดรถม้าที่ประตูทางเข้าใหญ่ของเมืองเปียนจิง

นางคำนวณเวลามาอย่างดี พบกับอู๋ซานกุ่ยที่เพิ่งประชุมเสร็จ

หลิวเชียนเชียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเริ่มพูดคุย

“ท่านแม่ทัพอู๋ ช้าก่อน!”

เมื่ออู๋ซานกุ่ยได้ยินเสียงคนเรียก เขาพลันกันกลับมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าคนด้านหลังคือนายหญิงแห่งหอหม่านโหลเขากลับประหลาดใจและถามออกไปว่า

“ที่แท้นายหญิงแห่งหิหม่านโหลวนี่เอง ข้าขวางทางท่านอยู่หรือ มีเรื่องอันใดหรือ?”

หลิวเชียนเชียนโค้งคำนับและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“มิใช่ว่าสงครามที่เขตชายแดนกำลังตึงเครียดอยู่หรือเจ้าคะ หย้วนหย้วนของข้ากังวลอยู่ทุกวันโดยเฉพาะแม่ทัพอู๋ ข้ามีที่นี่เพื่อมาถามสารทุกข์สุกดิบ สอบถามข้อมูล จะได้สบายใจเจ้าค่ะ”

สายตาของอู่ซานกุ่ยเป็นประกายในทันที เขาพูดด้วยความประหลาดใจว่า

“หย้วนหย้วนมาด้วยหรือ?”

หลิวเชียนเชียนยิ้มทำท่าทางเชิญชวนพร้อมกับพูดว่า

“นางอยู่บนรถม้าเจ้าค่ะ”

อู๋ซานกุ่ยมองไปที่รถม้าแวบหนึ่ง ตอบไปอย่างอดไม่ได้ว่า

“ข้าเป็นห่วงหย้วนหย้วน ไม่ทราบว่าข้าสามารถขึ้นไปบนรถม้าเจอนางได้หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนยิ้มและพูดว่า

“ข้าว่าง ไม่ต้องกังวล คืนนี้ข้าจะไปหาอย่างแน่นอน!”

เฉอนหย้วนหย้วนยิ้มและพูว่า

“เช่นนั้นหย้วนหย้วนขอกลับไปเตรียมตัวก่อนนะเจ้าคะ รอให้ท่านแม่ทัพมหาข้าด้วยตนเอง”

หลังจากที่ทั้งสองกล่าวคำอำลา อู๋ซายกุ่ยลงจากรถม้า ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นดีใจของเขาได้และเดินกลับไปยังค่ายทหาร

หลิวเชียนเชียนกลับมาที่รถม้าพร้อมกับถามว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง เขาจะมาหรือไม่?”

เฉินหย้วนหย้วนยิ้มอย่างมั่นใจ

“เขามาแน่นอนเจ้าค่ะ”

หลังจากที่กลับมาจากหอหม่านโหลวแล้ว เฉินหย้วนหย้วนก็เริ่มเตรียมตกแต่งห้องและรอให้แม่ทัพอู๋ซานกุ่นมาถึง

ตอนกลางคืน

อู๋ซานกุ่ยมาตามที่สัญญาไว้ หลิวเชียนเชียนพาเข้าไปที่ห้องท้องฟ้าหมายเลขสองซึ่งเป็นห้องที่เฉินหย้วนหย้วนรออยู่

ก่อนที่อู๋ซานกุ่ยจะได้เคาะประตู เฉินหย้วนหย้วนก็เปิดประตูจากด้านในและทักทายอย่างเขินอาย

“แม่ทัพอู๋สบายดีหรือไม่เจ้าคะ”

เฉินหย้วนหย้วนที่อยู่ต่อหน้าเขา สวมชุดสีชมพูอ่อน นางทั้งอ่อนโยนและน่ารัก สายตาของอู๋ซานกุ่ยเบิกกว้าง พยายามสงบสติอารมณ์แล้วพูดว่า

“สวัสดีแม่นางหย้วนหย้วน”

“ท่านแม่ทัพเข้ามาเถิดเจ้าค่ะ”