องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 419

หลี่ชางเกิดที่อวิ๋นเฉิง ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยในเมืองนี้ แต่กลับถูกจ้าวฉี่หมิงข่มเหงรังแกครอบครัว ทำให้เกลียดชังราชวงศ์จ้าวยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง

หลังจากที่พลัดตกน้ำ เขาได้รับการช่วยเหลือจากแม่ทัพสือ และอาลาเข้าร่วมกองทัพกบฏเพื่อต่อต้านอำนาจอาณาจักรจ้าว

ด้วยชื่อเสียงทางการค้า เขาสามารถเข้าออกในอาณาจักรจ้าวได้อย่างอิสระ อีกทั้งเขายังเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการส่งข้อมูลสำคัญอีกด้วย

หลังจากที่เดินทางตลอดทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดหนังสือคู่มือได้ถูกส่งมายังหอหม่านโหลว หลี่ชางถือมันไว้ในมือและรีบเดินเข้าไปยังห้องลับของหลิวเชียนเชียน

ในขณะนี้ คนตรงหน้าหลิวเชียนเชียนคือหน่วยสืบราชการลับจำนวนมาก มาจากทั้งหกกรมของอาณาจักรจ้าว ทุกการเคลื่อนไหว ทุกคำพูดและทุกการกระทำ แม้แต่อาหารที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนได้กินไปในวันนี้ เขาผายลมกี่ครั้ง และเรื่องเล้กน้อยอื่นๆ ล้วนอยู่ในกำมือของหลิวเชียนเชียน

“มีเรื่องด่วนรายงานขอรับ อ๋องเหยียนมีของขวัญมาให้ท่าน”

ทันทีที่พูดจบ หลิวเชียนเชียนและจ้าวจือหย่าต่างตกใจพร้อมกัน ลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลี่ชางผลักประตูดข้ามา คุกเข่าลง ยื่นคู่มือในมือทั้งสองออกไป

“อ๋องเหยียนทรงมีรับสั่งว่าให้ส่งคู่มือเล่มนี้ให้ถึงมือผู้จัดการหลิว ห้ามมีข้อผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น”

จ้างจือหย่าวิ่งไปด้านหน้ากำลังเอื้อมมือหยิบคู่มือเล่มนั้น แต่มือของนางพลันแข็งค้างกลางอากาศ นางถอยกลับและหลีกทางให้หลิวเชียนเชียน

“ลำบากเจ้าเลยนะ เจ้ารีบไปหาอะไรกินก่อนเถิด”

หลังจากที่หลิวเชียนเชียนพูดจบ นางก็หยิบของที่หลี่ชางส่งมาให้ หลังจากที่ส่งเขากลับไปแล้วนั้น พวกนางทั้งสองรีบเปิดออกและต้องตกตะลึงเมื่อเห็นของตรงหน้า

“คู่มือหรือ?”

จ้าวจือหย่าสับสนเล็กน้อย ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“อ๋องเหยียนหมายความอย่างไรกัน?”

ในใจของนาง ของสำคัญที่อาจส่งผลต่อการทำสงครามของทั้งสองอาณาจักรนั้น ไม่มีทางเกี่ยวโยงอะไรกับคู่มือเล่มนี้เลยแม้แต่น้อย

หลิวเชียนเชียนรู้สึกสงบมาก ราวกับว่านางเคยเจอเรื่องเช่นนี้มาแล้ว นางพลางอ่านพลางอธิบายว่า

“ท่านพี่ ท่านพี่เป็นภรรยาของอ๋องเหยียน อ๋องเหยียนไม่เคยพูดอ้อมค้อมกับท่านพี่ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะไม่เข้าใจวิธีการทำงานของอ๋องเหยียน”

อ๋องเหยียนของพวกเราน่ะหรือ ชื่นชอบให้คนอื่นไขปริศนา เหมือนครั้งหนึ่งที่เราอยู่ที่เมืองใหม่ เวลาอ๋องเหยียนพูดเรื่องอะไร จะต้องมีหนึ่งประโยคให้คนอื่นได้ลองเดากันเล่นๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

แม้ว่าจ้าวจือหย่ารู้ว่าฉินเหยียนมีนิสัยเช่นนี้ นางเคยบ่นเรื่องนี้กับฉินเหยียนมาก่อนแล้ว แต่นางไม่คิดว่า คนที่ใกล้ชิดกับฉินเหยียนมากที่สุด เช่นนางที่เข้าใจฉินเหยียนดีที่สุดแล้ว ก็ยังไม่สู้ความละเอียดของหลิวเชียนเชียนได้

“ข้าช่างโง่เขลาเสียจริง น้องหญิงช่วยอธิบายให้ชัดเจนได้หรือไม่ว่าอ๋องเหยียนให้คู่มือเล่มนี้แก่เจ้าเพื่อทำสิ่งใด?”

“แต่หลังจากที่แม่ทัพออกไปทำสงคราม ทางราชสำนักล่วงรู้ความงามของหญิงคนนั้น จึงได้รับตัวนางให้เข้าไปเป็นนางสนมเสียเอง”

“เมื่อแม่ทัพต่อสู้ในสงครามรู้เรื่องนี้เข้า เข้าโกรธแค้นต่อชาติตนเอง ไปอยู่ฝั่งเดียวกันกับข้าศึก โจมตีบ้านเมืองอันเป็นที่รักและชิงของรักของเขากลับมา ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองกลับถูกตรึงเอาไว้ที่เสาและได้บันทึกในประวัติศาสตร์ว่าเป็นกบฏอีกด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวจือหย่าพลันน้ำตาไหล นางที่เป็นถึงบัณฑิต กลับเข้าใจในความรักเช่นนี้ ท้ายที่สุดกลับถูกด่าว่าและสาปแช่ง ไม่อาจแต่งงานกันได้ และต้องลงเอยด้วยโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้าเช่นนี้เอง ช่างน่าเศร้าและน่าเสียดาย!

แต่เรื่องนี้ หลิวเชียนเชียนมองอีกรูปแบบหนึ่ง

จ้าวจือหย่ารู้สึกสะเทือนใจ และโศกเศร้ากับเรื่องราวที่น่าสลดใจเช่นนี้

หลิวเชียนเชียนนางเข้าใจดีว่าเรื่องนี้นางต้องเป็นผู้เล่น คนที่มีประสบการณ์จะเล่มเกมนี้ได้ดีที่สุด

“พี่จือหย่า ข้าไม่คุยกับพี่แล้ว อ๋องเหยียนพูดชัดเจนว่าให้ข้าจัดการเรื่องนี้”

หลิวเชียนเชียนยืนขึ้นและเดินจากไป ยื่นคู่มือให้แก่จ้าวจือหย่า

“พี่เก็บคู่มือเล่มนี้เอาไว้อ่านเพื่อคลายความเบื่อของพี่เถิด”

นางจากไปพร้อมกับความสับสนวุ่นวาย จ้าวจือหย่าอ่าน “ความงามนำมาซึ่งหายนะ” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นางกลับไม่รู้ว่า ความงามนำมาซึ่งหายนะเรื่องนี้ คนข้างๆ นางกำลังเปิดม่านออกมา