องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 423

แนวหน้า

ค่ายทหารอาณาจักรฉินตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

เมื่อองค์ชายแปดฉินอู่นำกองกำลังเข้าโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิง เขาได้ส่งกองกำลังไปวุ่มอยู่ด้านหลังแม่ทัพสือ ผลก็คือเขาพ่ายแพ้และถูกจับ ซึ่งทำให้สถานการณ์ของอาณาจักรจ้าวดีขึ้น

ช่วงสองสามวันนี้ค่ายทหารอาณาจักรฉินเสียงดังมาก ทุกคนต่างแสดงความไม่พอใจออกมา

“กราบทูลรายงาน!”

“ทูตฝั่งอาณาจักรจ้าวมาที่นี่เพื่อเจรจาต่อรอง”

ในค่ายทหารพลันเงียบเสียงลงในทันที แม่ทัพใหญ่จากทั้งสามกองทัพนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าหม่นหมองและออกคำสั่ง

“ให้เข้ามา!”

หลังจากนั้นไม่นาน ทูตจากอาณาจักรจ้าวก็เดินเข้ามาพร้อมกับไม้เท้าในมือ หน้าเชิดขึ้น

เมื่อเผชิญหน้ากับองค์ชายแห่งอาณาจักรฉิน เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เขาโยนมงกุฎลงบนพื้น ซึ่งเป็นมงกุฎที่ในระดับเดียวกับองค์ชายแปด

ทั้งค่ายพลันตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน ทุกคนมองหน้ากันด้วยความโกรธ อยากจะหั่นทูตอาณาจักรจ้าวออกเป็นชิ้นๆ

ทูตจากอาณาจักรจ้าวยกมือขึ้นอย่างภูมิใจและพูดเข้าประเด็น

“แม่ทัพหยางมีคำสั่ง หากกองทัพอาณาจักรฉินถอยทัพไป องค์ชายแปดจะปลอดภัย”

“แต่หากพวกเจ้ายืนกรานที่จะบุกเข้ามาเช่นเดิม พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสังหารองค์ชายแปดแห่งอาณาจักรฉิน และแขวนศีรษะเขาไว้บนกำแพงเมืองอวิ๋นเฉิง”

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าน้ำเสียงของทูตอาณาจักรจ้าวนั้นดูเป็นการออกคำสั่งมากกว่าการเจรจา

ฉินชงไม่กลัว เขายืดหลังและจ้องมองทูตอาณาจักรจ้าวด้วยสายตาโกรธแค้น กัดฟันพูดว่า

“เจ้ากลับไปบอกหยางจิ่นซิ่วเสียว่าถ้าเขากล้าฆ่าน้องแปด ข้าจะยกทีพกองทัพเข้ากวาดล้างทั้งสิบหกเมืองทันที!”

ทูตอาณาจักรไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“ในเมื่อเจ้ายืนกรานเรื่องนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเจรจากันอีกต่อไป”

“รอให้พวกเจ้าเห็นหัวองค์ชายแปดแขวนอยู่เหนือกำแพงเมืองอวิ๋นเฉิงเสียแล้วกัน

พูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อ และนำกองกำลังออกจากค่ายทหารอาณาจักรฉิน

“หยุดก่อน!”

“จับเขาไว้ จะให้ออกไปแบบนี้ไม่ได้!”

แม่ทัพจากตระกูลขุนนางคนอื่นๆ ต่างตะโกนด้วยความโกรธ

สีหน้าของทูตไม่เปลี่ยนแปลงและไม่เผยความกลัวออกมาเลยแม้แต่น้อย

“ทำไม ในระหว่างการสู้รบระหว่างสองกองทัพ ทั้งสองฝ่ายจะต้องปรึกษาหารือกันเพื่อแจงข้อมูลให้ทราบ หรือว่าพวกเจ้าอยากจะทำลายกฎ?”

ไม้เท้ากระทบกับพื้น รังสีที่ไม่อาจอธิบายได้แผ่กระจายไปทั่ว

ฉินชงใบหน้ามืดมน ตบโต๊ะและกัดฟันพูดว่า

“ปล่อยเขาไป”

“ฮ่าๆๆ...”

ทูตอาณาจักรจ้าวหัวเราะและเดินจากไป

แม้ว่าทุกคนจะโดยปกติแล้วเขาก็ไม่ได้ลงรอยกับองค์ชายแปดมากเท่าไรนัก แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ พวกเขาเป็นพี่น้องกันจะมองดูน้องชายตายอย่างอนาถได้อย่างไร

ครู่หนึ่งทุกคนพลันสับสน

“องค์ชายแปดที่น่ารังเกียจ ฝ่าฝืนคำสั่งทหาร ติดอยู่ในค่ายของข้าศึก เป็นความผิดของเจ้าเอง!”

...

“มีข่าวว่า องค์ชายแห่งอาณาจักรฉินตอนนี้แบ่งออกเป็นสองฝ่ายขอรับ ฝั่งหนึ่งนำโดยองค์ชายแปด และอีกฝ่ายหนึ่งนำโดยองค์ชายใหญ่ องค์ชายเจ็ด และองค์ชายสิบสี่ ทั้งสองฝ่ายได้ทำการตรวจสอบและถ่วงดุลกันอยู่ขอรับ”

หยางจิ่นซิ่วหยิบไม้ไผ่ขึ้นมา ตีไปมาที่มือ

“ในเมื่อความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องไม่ได้ลงรอยกันเท่าไรนัก ข้าจะช่วยเขากำจัดคู่ต่อสู้ ฆ่าเขาเสีย!”

ทูตตกใจกลัวและหยุดนางทันที

“ท่านแม่ทัพ อย่านะขอรับ!”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วและถามออกไปว่า

“ทำไมเล่า?”

ทูตตอบกลับว่า

“ระหว่างทางที่ข้าเดินทางกลับมา ข้าได้พบแม่ทัพสือเข้า เขาบอกว่าต้องรักษาชีวิตองค์ชายแปดเอาไว้ ถ้าในอนาคตเรารบชนะ เราสามารถแลกชีวิตของเขากับดินแดนที่สูญเสียไปได้ขอรับ”

“แต่ถ้าท่านฆ่าเขา นอกจากทำให้อาณาจักรฉินโกรธแค้นและกระตุ้นให้พวกเขาบุกเข้ามาโจมตีแล้วนั้น ก็ไม่มีประโยชน์อื่นอีกเลย”

“แม่ทัพสือแนะนำว่าไม่ควรฆ่าองค์ชายแปด อีกทั้งเพื่อป้องกันกองทัพอาณาจักรฉินบุกฌจมตีด้วยขอรับ”

หยางจิ่นซิ่วคิดอย่างรอบคอบอีกครั้ง รู้สึกว่าสิ่งที่แม่ทัพสือพูดนั้นมีเหตุผล

“แม่ทัพสือมีวิสัยทัศน์กว้างไกล หากเขาพักดีต่ออาณาจักรจ้าวจริงๆ คงจะไม่มีใครกล้าเข้ามารุกราน”

ทูตถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“แม่ทัพหยาง แม่ทัพสือยังพูดอีกว่า ท่านปกป้องเขา ใช้กลยุทธ์ในการล้อมเพื่อนำกำลังเสริม ดึงกองทัพฉินเข้าโจมตีเมืองอย่างต่อเนื่อง เขาถึงได้ใช้โอกาสนี้เข้าโจมตีกองกำลังด้านหลังของอาณาจักรฉิน ทำให้การต่อสู้ในครัง้นี้ได้รับชัยชนะ”

แม้ว่าหยางจิ่นซิ่วจะเห็นด้วยกับแม่ทัพสือ แต่เธอก็ยังคงกังวลเล็กน้อย

“แม่ทัพสือยังคงดูถูกกองทัพอาณาจักรฉินอยู่ ต้องรู้ก่อนว่า อาณาจักรฉินยังมีเทพเจ้าที่ยังไม่ได้ลงมือจริงๆ หากเขาลงมือแล้วล่ะก็ เราไม่มีทางหยุดยั้งเอาไว้ได้”