องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 454

หลี่ชางประสานมือคารวะอย่างเคารพแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ แผนได้ผลขอรับ อู๋ซานกุ่ยก่อกบฏแล้ว กองทัพหนึ่งแสนนายกำลังจะโจมตีกลับเปี้ยนจิง! โอกาสของเรามาแล้วขอรับ!”

สือเหล่ยดีใจอย่างมาก เขาปรบมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดี! ระหว่างทางมานี้เจ้าคงเหนื่อยแล้ว ในที่สุดก็มาถึงขั้นสุดท้ายเสียที ข้าต้องรีบนำข่าวนี้ไปส่ง ระหว่างนี้เจ้าพักผ่อนให้สบายเถิด”

หลังจากวางแผนมานาน ในที่สุดก็มาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว หากจะบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก เมื่อพูดดังนั้นแล้วสือเหล่ยก็ออกไปทันที เขาขึ้นหลังม้าแล้วรีบควบม้าไปยังค่ายทหารของอาณาจักรฉินอย่างรวดเร็ว

นอกอวิ๋นเฉิง40 ไมล์

นอกอวิ๋นเฉิง40 ไมล์

ค่ายของกองทัพอาณาจักรฉินได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา โดยมีหน่วยลาดตระเวนและทหารยามผลัดกันเฝ้าระวัง เมื่อสือเหล่ยมาถึงรอบนอกของกองทหารรักษาการณ์ของกองทัพอาณาจักรฉินแล้วก็ลงมาจากหลังม้า เขาซ่อนตัวลึกเข้าไปในป่าทึบ ซุ่มซ่อนอยู่ในหญ้า

เขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง เมื่อมั่นใจว่ารอบข้างไม่มีคนอาณาจักรฉิน เขาจึงเอานกหวีดไม้ใส่ปากแล้วเป่าอย่างแรง

“กู กู กู”เสียงเป่าดังขึ้นสามครั้ง

......

ค่ายกองทัพอาณาจักรฉิน

ไส้ศึกกำลังนอนหลับอยู่ เมื่อได้ยินเสียงนกหวีดเขาก็รีบลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็รีบแต่งกาย

“ไปไหนรึ?” มีเพื่อนพ้องถามขึ้น

“ไปฉี่” เมื่อแต่งกายเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบเดินเร็วออกไปจากค่าย จากนั้นก็ส่งเสียงกลับ

ทันใดนั้นนกที่ส่งเสียงร้องในป่าก็ตอบรับทิศทาง สัญญาณลับเชื่อมต่อสำเร็จ ก็เดินไปพบสือเหล่ยในหญ้า

“ราชาเหนือกว่าพยัคฆ์ประจำถิ่น”

“ผู้ถือเจดีย์สะกดปีศาจแห่งหนองน้ำ”

“เมอฮาเมอฮา”

เมื่อทั้งสองพูดรหัสลับตรงกันแล้ว สือเหล่ยก็พูดตรงประเด็นทันทีว่า

“อู๋ซานกุ่ยได้เริ่มเคลื่อนทัพก่อกบฏแล้ว หยางจิ่นซิ่วหมดสติ การรบในครั้งจะต้องได้อวิ๋นเฉิงมาแน่นอน สามารถดำเนินแผนการได้ นี่คือรายงานลับ คิดหาวิธีส่งสารไปให้ถึงไท่ฟู่ หลอกล่อให้เขาบุกโจมตีอวิ๋นเฉิงซะ”

“ขอรับ”

ไส้ศึกประสานมือคารวะแล้วรีบปฏิบัติการทันที เขารีบไปที่ค่ายทหารที่ไท่ฟู่ดูแลอยู่เพื่อดำเนินแผนการ

......

ไท่ฟู่ขี้ขลาดตาขาว รักตัวกลัวตาย กองกำลังตระกูลซ่งไม่ได้เฝ้าระวังค่ายแต่อย่างใด แต่เป็นการยึดหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านมา ส่วนชาวเมืองในพื้นที่ก็ถูกสังหารจนสิ้นซาก

ตั้งแต่ที่ไส้ศึกเข้ามาในขอบเขตของภูเขานี้ ในระหว่างทางมีการคุ้มกันและตรวจสอบอย่างหนาแน่นมาก ทุกครั้งที่เดินไปหนึ่งร้อยฟุต จะได้พบกับหน่วยลาดตระเวนที่น่าสะพรึง

“มาทำอะไร?”

ในทุกๆครั้งไส้ศึกจะต้องหยิบป้ายแขวนเอวออกมาเพื่อยืนยันตัวตน

“หน่วยสอดแนมกองหน้าแห่งกองกำลังตระกูลซ่ง มาเพื่อรายงานลับแก่ไท่ฟู่”

“การจะพบไท่ฟู่จะต้องค้นตัวตรวจสอบ ถอดชุดเกราะออก!”

จากนั้นด้วยการบังคับจากการค้นตัวของเจ้าหน้าที่ ไส้ศึกก็ถอดหมวกและสายรัดกางเกงออก เขาถอดชุดเกราะรบทั้งหมดออก แล้วกางแขนเพื่อปล่อยให้องครักษ์ตรวจสอบเขา

องครักษ์ตรวจสอบละเอียดอย่างมาก ผู้ที่จะเข้าพบไท่ฟู่ห้ามพกอาวุธมีคมใดๆทั้งสิ้น และห้ามสวมอาวุธป้องกันใดๆ ต้องไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามใดๆทั้งสิ้น จะต้องตรวจสอบตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้กระทั่งในปากก็ไม่เว้น เขาออกคำสั่งว่า

“อ้าปาก!”

ไส้ศึกรีบอ้าปากกว้าง “อ้า”

เมื่อองครักษ์ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว มั่นใจว่าคนผู้นี้ไม่ได้พกอาวุธมีคมใดๆจึงได้พูดเสียงดังว่า “เรียบร้อย!”

จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออก ด้านในมีหญิงรับใช้ออกมาคนหนึ่ง นางกวาดตาจ้องมองไส้ศึกอย่างไม่ละสายตา

องครักษ์ทำภาษามือให้แก่หญิงรับใช้ โดยมีความหมายว่า คนผู้นี้สามารถเข้าพบไท่ฟู่ได้ หญิงรับใช้ทำภาษามือกลับเพื่อให้องครักษ์พาขึ้นมา

เมื่อจบสิ้นแล้ว องครักษ์ก็พาไส้ศึกขึ้นไปด้านบนอย่างราบรื่น จากนั้นก็มีหญิงรับใช้คอยนำทางเข้าไปด้านใน

ด้านในนี้ เต็มไปด้วยองครักษ์ที่สวมชุดเครื่องแบบ สวมชุดเกราะและพกอาวุธราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู และจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของไส้ศึก

ไส้ศึกถูกพามาถึงหน้าฉากบังลม หญิงรับใช้ย่อคำนับแล้วพูดอย่างเคารพว่า “ไท่ฟู่เจ้าคะ พามาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้าน้อยคือทหารตระกูลซ่ง หน่วยสอดแนมกองหน้า ขอเข้าเฝ้าไท่ฟู่ขอรับ”

ไส้ศึกคุกเข่าลงกราบกราน แม้ยังไม่ได้พบไท่ฟู่ แต่ทำความเคารพก่อนจะดีกว่า