องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 474

เมืองอวิ๋นเฉิง

จวนประจำเมือง

อาการของหยางจิ่นซิ่วยังคงอยู่ในวิกฤต ไม่มีทีท่าจะฟื้นขึ้นเลย

องครักษ์เงาที่คอยปกป้องนางอยู่ถามออกมาด้วยความกังวล

“แม่ทัพหยางตกอยู่ในอาการวิกฤตมาสิบกว่าวันแล้ว ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย”

องครักษ์เงาอีกคนพูดว่า

“เฮ้อ แม่ทัพหยางตอนนี้ไร้เรี่ยวแรง ถ้าเรายังรอต่อไป ควรทำเช่นไรดี?”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน พวกเขาได้ยินเสียงหยางจิ่นซิ่วพึมพำอะไรบางอย่างขึ้นมา

“ฉินเหยียน เจ้าคนสารเลว!”

“เจ้า เจ้ารังแกข้า ฮือๆ...”

ขณะที่นางพูด นางก็ค่อยๆ สะอึดสะอื้น

เมื่อเห็นภาพนี้ องครักษ์เงากลับทำอะไรไม่ถูก พวกเขาส่ายหน้าออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“องค์ชายของพวกเรามีผู้หญิงมาติดพันเยอะจริงๆ!”

“แต่โชคดีที่ตอนนี้ไท่ฟู่ยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ ให้แม่ทัพหยางได้พักอีกสักสองสามวันเถิด รอดูว่านางจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่”

...

กลางดึก

ลมพัดต้นไม้ไหว

ในป่าด้านนอกเมืองอวิ๋นเฉิง จู่ๆ บรรดานกและสัตว์ป่าต่างบินและวิ่งหนี

องครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่พลันได้ยินเสียง หลังจากที่ตีความหมายของเสียงได้แล้ว เขาก็ได้รับข้อความลับว่าไท่ฟู่กำลังดำเนินการโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิงเที่ยงคืนนี้

เขาทำงานหนักมาตลอดทั้งคืน เดินทางผ่านป่าและมอบจดหมายลับให้แก่แม่ทัพสือ

“เยี่ยมมาก ในที่สุดจิ้งจอกเฒ่านั้นก็ตะครุบเหยื่อ รีบไปที่เมืองอวิ๋นเฉิง ร่วมมือทั้งภายในและภายนอก มอบเมืองอวิ๋นเฉิงให้แก่ไท่ฟู่”

“ขอรับ”

หลังจากที่ได้รับคำสั่งแล้ว องครักษ์เงาก็เริ่มดำเนินการอย่างแข็งขันในทันที

แม่ทัพสือสั่งการทางทหารด้วยตนเอง ชุดเกราะสอดแนมของตระกูลซ่งหนึ่งร้อยชุดที่เคยยึดมาได้ก่อนหน้านี้ได้ถูกนำมาใช้

เขานำกองทหารที่สวมชุดเกราะของศัตรู เข้าเมืองอวิ๋นเฉิงผ่านทางลับ

“ฮูๆๆๆๆๆ”

องครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ตามมุมต่างๆ ในเมืองอวิ๋นเฉิงนั้น ได้ยินสัญญาณลับ จึงไปยังจุดนัดพบ

“เข้าพบแม่ทัพสือขอรับ”

“ลุกขึ้นมาเถิด ค่ำคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่ยาวนาน เมืองจะถูกโจมตีตอนเที่ยงคืน ทุกคน ได้โปรดรีบกลับไปเตรียมพร้อมและร่วมมือกันแสดงให้เห็นความยิ่งใหญ่”

องครักษ์เงาพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

“รายงานต่อแม่ทัพสือ แม่ทัพหยางในตอนนี้ยังอาการไม่สู้ดีนัก ตกอยู่ในอาการวิกฤตมาสิบกว่าวันแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นเลย”

ใจของแม่ทัพสือเต้นรัว หยางจิ่นซิ่วเป็นคนที่อ๋องเหยียนบอกให้เข้าดูแลนางเป็นการส่วนตัว หากนางตายที่นี่ เขาจะต้องถูกตำหนิแน่นอน

“รีบหาทาพาตัวคนออกไปก่อน ใช้วิธีจั๊กจั่นลอกคราบ เจ้าทำตามวิธีนี้...”

จากนั้นกระซิบบอกรายละเอียด

เมื่อถึงเวลา

มีเสียงแตรดังจากด้านนอกเมืองอวิ๋นเฉิง

เสียงตีกลองดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกน

“บุกโจมตี!”

กองทัพตระกูลซ่งเปิดฉากการโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขาสร้างบันได และกองกำลังทหารราบปิดล้อม ปีนขึ้นกำแพงอย่างรวดเร็ว และต่อสู้ระยะประชิดกับกองทัพอาณาจักรจ้าวที่ปกป้องเมืองอวิ๋นเฉิง

“ข้าไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย เหตุใดอ๋องเหยียนถึงสั่งให้พวกเราต้องทำเช่นนี้?”

ทุกคนต่างกวาดสายตามองไปที่คนพูด

“อ๋องเหยียนนั้นเป็นคนคิดเยอะ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอ่องเหยียนกำลังคิดสิ่งใดอยู่? อย่าให้พวกเราได้ยินเจ้าตั้งคำถามกับอ๋องเหยียนอีกเลย”

...

ในเวลาเดียวกัน

บ้านพักด้านหลังกองทัพอาณาจักรฉิน

ไท่ฟู่เดินไปเดินมาเพื่อรอผลการโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิงอย่างใจจดใจจ่อ

“กราบทูลรายงานขอรับ!”

ผู้ส่งสารรีบวิ่งเข้ามาและส่งรายงานภาคสนามให้เข้าทันที

“รายงานต่ออัครเสนาบดี เมืองอวิ๋นเฉิงถูกตีแตกแล้ว ทหารของเราได้บุกเข้าไปในเมืองได้แล้ว!”

ไท่ฟู่รู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่แล้วเขาพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ไม่ใช่ นี่มันไม่ถูก องค์ชายทั้งสิบสามโจมตีเมืองนี้มาตลอดสามเดือน แต่ไม่อาจยึดเมืองมาได้ เหตุใดข้าที่เพิ่งบุกเข้ามาโจมตีเมืองอวิ๋นเฉิง กลับโจมตีเมืองให้แตกได้ รีบถอนกองทัพออกมาให้เร็วที่สุด”

“กราบทูลรายงานขอรับ!”

ผู้ส่งสารอีกคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและรายงานว่า

“รายงานต่อไท่ฟู่ ร้อยตรีซ่งชิงซู ได้นำหน่วยสอดแนมทหารม้าจำนวนห้าร้อยคน ให้ความร่วมมือทั้งภายในและภายนอกเพื่อตีเมืองอวิ๋นเฉิง ช่วยพวกเราโจมตีเมืองและยึดครองเมืองได้สำเร็จ”

ไท่ฟู่รู้สึกเหมือนเลือดพุ่งขึ้นหน้า

“หลานชายข้าเป็นคนเปิดประตูเมือง ฮ่าๆๆๆ สวรรค์ทรงเปิดทางให้พวกเราเสียจริง!”

ไท่ฟู่พึมพำกับตนเองขณะที่รีบเดินออกไป

“กระจายคำสั่งออกไป กองทัพตระกูลซ่งรีบเข้าไปในเมืองโดยเร็วที่สุด นำเสบียงอาหารทั้งหมดเข้าไป ขอเพียงแค่เรายึดเมืองอวิ๋นเฉิงได้ เราจะมีไม้ตายมาแข่งขันกับพวกเขา ฮ่าๆๆ สวรรค์ทรงช่วยเราจริงๆ!”