องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 486

กองทัพส่วนตัวของตระกูลซ่งจำนวนสองหมื่นนายมาพบกันที่อวิ๋นเฉิง

คนที่เคยมีประสบการณ์ด้านสงครามมาก่อนหน้านี้มีเพียงหนึ่งหมื่นคนเท่านั้น แม่ทัพจำนวนหนึ่งพันนาย และนายทหารเก้าพันนาย แต่ตอนนี้ไพ่ไม้ตายของพวกเขา มีทั้งทหารและแม่ทัพประมาณหนึ่งหมื่นนาย

ในจำนวนของทหารเหล่านี้ ไท่ฟู่ใช้ทหารที่เคยใช้มาก่อนแล้วอีกครั้ง ทั้งหมดถูกแทงที่ด้วยทหารเกหล่านี้ที่เพิ่งเข้ามาในเมือง ทำให้การป้องกันของเมืองอวิ๋นเฉิงแข็งแกร่งมากขึ้น

ที่พักชั่วคราวในเมืองอวิ๋นเฉิง

ไท่ฟู่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เรียกสือเหล่ยมาเพื่อตอบแทนรางวัลให้แก่เขา

สือเหล่ยเดินเข้าไปในที่พัก คุกเข่าลง และยกมือประสานกันพูดอย่างเคารพ

“เข้าพบท่านผู้นำตระกูล ขอให้ท่านผู้นำตระกูลแข็งแรง!”

ยิ่งไท่ฟู่มองไปที่สือเหล่ยมากเท่าไหร่ เขายิ่งพอใจในตัวอีกฝ่ายมากเท่านั้น ตระกูลซุ่นชิ่งสามารถบ่มเพาะคนที่มีความสามารถเช่นนี้ ช่างเป็นข้อได้เปรียบเสียจริง ทำให้ไท่ฟู่รู้สึกว่าไม่ว่าที่ใดตระกูลซ่งก็จะสามารถพิชิตได้

“เจ้าสู้รบกับกองทัพอาณาจักรฉินได้ดีมาก หากเจ้าประสบความสำเร็จอีกในอนาคต ข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นแม่ทัพใหญ่ เป็นตัวแทนข้าในการปกครองประเทศ!”

สือเหล่ยรู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ กบฏกลับกล้าพูดออกมาเช่นนี้อย่างโจ่งแจ้ง คิดอยากจะแต่งตั้งเขาให้เป็นหมาคอยรับใช้ปกป้องประเทศอย่างนั้นหรือ

หากใช้คำพูดของอ่องเหยียนมาบรรยายลักษณะแล้ว ถือว่าเป็นการกระทำที่อุกอาจมาก

แต่ภายนอก เขาแสร้งทำเป็นตกใจ ยกย่องอีกฝ่าย และหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมา และพูดแสดงความขอบคุณว่า

“ขอบคุณท่าน ข้าจะรอวันนั้น วันที่ข้าจะได้รับใช้ตระกูลซ่งอย่างสมบูรณ์แบบ!”

ไท่ฟู่พอใจในตัวสือเหล่ยเป็นอย่างมาก จากนั้นถามออกไปว่า

“ชุดเกราะของตระกูลที่ซ่อนไว้ เจ้านำมาด้วยหรือไม่?”

สือเหล่ยตอบตามความจริง

“นำมาทั้งหมดขอรับ”

ไท่ฟู่พูดอย่างตื่นเต้น

“เยี่ยมมาก รีบนำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น สือเหล่ยพลันตกใจ ชุดเกราะเหล่านั้นยังอยู่ที่ค่ายโจรป่า

ต้องขอบคุณการคิดที่รวดเร็วของเขา เขาตอบออกไปว่า

“ท่านผู้นำตระกูล ชุดเกราะของทางราชการยังอยู่ระหว่างการเดินทาง ไม่กล้าส่งออกตามชอบใจ ชุดเกราะระดับสูงต้องได้รับการดูแลจากบรรดาผู้นำตระกูลซ่งเท่านั้น และจะมาถึงเมืองอวิ๋นเฉิงพร้อมกันขอรับ”

ไท่ฟู่ลูบเคราแล้วเปลี่ยนเรื่อง

“เจ้าเองก็ฉลาดไม่น้อย ดีที่เรียกพวกเจ้าให้มาเป็นกองกำลังสนับสนุนล่วงหน้า ดีมาก จ้าจะตอบแทนรางวัลให้อย่างงาม”

สือเหล่ยยกมืออีกครั้งแล้วพูดว่า

“ขอบคุณผู้นำตระกูลขอรับ”

หลังจากที่ได้รับรางวัล สือเหล่ยก็ออกจากที่พักชั่วคราวของไท่ฟู่

ทหารส่วนตัวของตระกูลซ่งเดินไปตามท้องถนน ต่างทำความเคารพเขา

“ยินดีด้วย!”

“ขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพ!”

สือเหล่ยไม่สนใจชื่อเสียงเหล่านี้ พลางแสดงความเคารพกลับโดยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

หลังจากที่เขามาถึงค่ายทหารของตน โจรป่าที่ปลอมตัวเป็นทหารส่วนตัวของตระกูลซ่งเข้ามาเงียบๆ และถามเสียงเบาว่า

“ท่านแม่ทัพ พวกเราต้องอยู่กับไท่ฟู่จริงๆ หรือ?”

“ชู่!”

สือเหล่ยมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังและกระซิบกลับว่า

“อย่าถามให้มากความ สถานะของเจ้าเป็นใคร ไม่รู้เลยหรือ?”

“ในฐานะไส้ศึก ต้องมีจิตสำนึกของไส้ศึกด้วย มิใช่คิดจะถามก็ถาม ระวังตัวเสียหน่อย กำแพงมีหู ประตูมีช่อง”

ลูกน้องเขาเงียบไปทันที

“พาข้าไปที่ค่ายโจรป่าก่อน ดูว่าเจ้าพัฒนาไปถึงขั้นใดแล้ว”

“ขอรับ”

หลี่ชางยกมือขึ้นแล้วเดินนำไป

“องค์ชาย แม่ทัพหยางบาดเจ็บจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้สติ โชคดีเหลือเกินที่ท่านมาที่นี่ บางทีท่านอาจจะได้พบนางเป็นครั้งสุดท้าย”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วทันที

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นเลยหรือ?”

หลี่ชางพูดตามความจริง

“อาการบาดเจ็บภายนอกนั้นรักษาจนหายแล้วขอรับ แต่สภาพจิตใจของแม่ทัพหยางจิ่นซิ่วนั้นบอบช้ำมาก หมอแจ้งว่าอาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

ใจขอฉินเหยียนเต้นรัว หยางจิ่นซิ่วเองก็เป็นผู้หญิงของเขา ไม่อาจให้เกิดความเสียหายที่คาดไม่ถึงได้ เขารีบถามกลับทันที

“นางอยู่ที่ใด พาข้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

หลี่ชางไม่รีรอ ขึ้นหลังม้านำทางไปทันที

ฉินเหยียนไม่ต้องการขึ้นมาอีกครั้งเลยจริงๆ แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องขึ้นหลังม้าและควบไปยังค่ายโจรป่า

...

ค่ายโจรป่า

ค่ายด้านในนั้นว่างเปล่า เหลือผู้ลี้ภัยที่ช่วยมาจากเมืองอวิ๋นเฉิงเพียงแค่ไม่กี่คน

หลังจากที่ฉินเหยียนมาถึงค่ายโจรป่า เขานำหลี่ชางเข้าไป และเข้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง

หมอกำลังต้มยา หยางจิ่นซิ่วนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางซีดขาว ริมฝีปากไม่มีแม้แต่เลือด นางไม่ได้กินข้างมาหลายวันแล้วร่างกายของนางซูบผอม

ฉินเหยียนเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว รู้สึกเสียใจเมื่อเห็นสภาพของนางที่นอนนิ่งราวกับคนตาย

“เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่?”