องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 488

ร่างกายของหยางจิ่นซิ่วเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยฟกช้ำทั้งเก่าและใหม่ทับซ้อนกัน บนร่างกายของนางไม่มีส่วนใดที่ไม่มีรอยแผลเลย

ฉินเหยียนที่เป็นผู้ชาย น้ำตาแทบไหลเมื่อเห็นภาพนี้

ระหว่างการปฏิบัติการที่อวิ๋นเฉิง หยางจิ่นซิ่วพักอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว

ศึกขนาดเล็กสามวัน ศึกขนาดใหญ่ห้าวัน นางต้องปกป้องเมืองทั้งกลางวันและกลางคืน นางเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ อีกทั้งยังได้รับบาดแผลทั่วร่างกาย แม้แต่ผู้ชายอย่างเขาก็ไม่แข็งแกร่งเท่านาง ไม่ต้องพุดถึงผู้หญิงธรรมดาด้วยซ้ำ

ฉินเหยียนรู้สึกเป็นทุกข์เป็นอย่างยิ่งและขมวดคิ้ว

“เหตุใดถึงบาดเจ็บมากขนาดนี้ ใจข้าจะสลายอยู่แล้ว”

หยางจิ่นซิ่วยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า

“ในสนามรบ หากไม่ระงวัง เป็นเรื่อปกติที่จะได้รับบาดเจ็บ”

แม้ว่าในใจเขารู้สึกเป็นทุกข์ แต่เพื่อให้หยางจิ่นซิ่วฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บโดยเร็วที่สุด ฉินเหยียนหยิบยาทาแผลขึ้นมาแล้วสั่งว่า

“อาจจะเจ็บหน่อยนะ แต่เจ้าต้องทน”

หยางจิ่นซิ่วหลับตาลง สีหน้าของนางแสดงถึงความผ่อนคลาย

ขณะที่ฉินเหยียนทายาบนบาดแผลหยางจิ่นซิ่ว นางคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาบนศีรษะ กำผ้าห่มแน่น กัดฟันเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา

“ใกล้จะหมดแล้ว อดทนอีกหน่อยเถิด”

ฉินเหยียนเห็นความเจ็บปวดและรู้สึกเจ็บไปทั้งใจ รู้สึกเกลียดตนเองที่เจ็บแทนหยางจิ่นซิ่วไม่ได้

หลังจากที่ทายาทั่วร่างกายให้หยางจิ่นซิ่วแล้ว ฉินเหยียนกันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง

จากนั้นหยางจิ่นซิ่วก็ตระหนักได้ว่า ในเมื่อฉินเหยียนมาปรากฎอยู่ตรงหน้านางแล้ว แสดงว่าเมืองอวิ๋นเฉิงได้ถูกอาณาจักรฉินยึดครองแล้ว

นางรู้สึกปั่นป่วนในใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นถามออกไปว่า

“เมืองอวิ๋นเฉิงถูกยึดแล้ว ข้าก็พ่ายแพ้แล้ว เจ้าจะทำเช่นใดกับข้าที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้หรือ?”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพูดว่า

“ในเมื่อเจ้าพุดเนนั้น ข้าจะลงโทษเจ้า ให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้านับแต่นี้ไปได้หรือไม่?”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยท่าทางโกรธ

“เจ้ารู้แต่วิธีรังแกข้า”

แม้ว่าจะพูดแต่ประโยคนี้ แต่น้ำเสียงและท่าทางการแสดงออกไม่เหมือนกัน

เมื่อประโยคหลุดออกมา นางกลับแสดงท่าทียินดีและมีความซุกซนซ่อนอยู่ในนั้น

“ไม่ตอบรับเจ้าเกรงว่าคงจะไม่ได้ ข้าตอบรับเจ้าแต่มีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ”

“เงื่อนไขอันใด?” ฉินเหยียนถาม

“ได้โปรดมีเมตตาต่อชาวเมืองอวิ๋นเฉิง จากวันข้างหน้าเจ้าสามารถโจมตีอาณาจักรจ้าวได้ เจ้าห้ามฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ”

“ถ้าจ้าไม่เห็นด้วย ข้าจะ... จะขอกัดลิ้นตาย และจะไม่มีวันให้เจ้าประสบความสำเร็จ”

หยางจิ่นซิ่วเป็นคนที่ภักดีต่อตระกูลและอาณาจักร การปกป้องครอบครัวและอาณาจักรเป็นหน้าที่ของนาง

แม้ว่านางจะทรยศต่อความเชื่อมั่นของนางและขายบรรบุรุษของนางเพื่อความรุ่งเรือง แต่นางเองก็พยายามอย่างเต้มที่เพื่อปกป้องชาวเมืองอาณาจักรจ้าว เพื่อไม่ให้ถูกฆ่าตายในสงคราม

ฉินเหยียนพูดว่า

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าหลับไปนานเพียงใด?”

“ข้าไม่สนใจ แต่เจ้าต้องสัญญากับข้า”

ก่อนออกเดินทาง ฉินเหยียนนั่งข้างๆ หยางจิ่นซิ่วและพูดว่า

“เจ้าแค่รักษาสุขภาพของเจ้าให้ดี กินอาหารให้ครบ ข้าจะมารับเจ้าหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ”

แม้ว่าหยางจิ่นซิ่วจะไม่เต็มใจ แต่นางยังคงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ข้าจะรอเจ้า ระวังตัวด้วย”

หลังจากที่ทั้งสองแยกจากกันอย่างไม่เต็มใจ ฉินเหยียนพาต้าหย่งไปพร้อมเขาและทั้งสองขึ้นหลังม้าและรีบไปยังค่ายทหารอาณาจักรฉิน

...

ค่ายทหารอาณาจักรฉิน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แม้ว่าจะรวบรวมกองทัพส่วนตัวของตระกูลขุนนางเข้าด้วยกันแล้ว แต่ความคิดของพวกเขายังคงฟังลึก แม้ว่าพวกเขาจะถูกจัดอยู่ในกองทัพของอาณาจักรฉินแล้ว แต่ส่วนใหญ่กลับไม่เชื่อฟัง บางคนถึงขั้นก่อกบฏเมื่อคืน

ตอนนี้ค่ายทหารอาณาจักรฉินตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน มีปัญหาทั้งภายในและภายนอก

องค์ชายใหญ่ ฉินชง จัดการกองทัพล่าช้า การกบฏที่เกิดขึ้นในกองทัพ ทำให้เขาเสียกายอย่างมาก

“ตามกำหนดการ ฉินเหยียนน่าจะต้องมาถึงที่นี่แล้ว แต่เหตุใดถึงยังไม่มาอีก?”

ในใจของฉินชงมีเพียงฉินเหยียนเท่านั้นที่มีอำนาจและสามารถทำให้ทุกคนเชื่อฟังเขาได้

ไม่ว่ากองทัพส่วนตัวของตระกูลขุนนางจะสร้างปัญหา หรือไท่ฟู่จะยึดครองเมืองอวิ๋นเฉิง ตราบใดที่ฉินเหยียนมาที่นี่ ปัญหาทั้งหมดจะสามารถคลี่คลายลงได้ นี่คือความไว้ใจอย่างไรแหตุผล ความเชื่อใจที่ไร้ข้อสงสัย

ฉินชงกำลังเป็นกังวลอยู่นั้น

“กราบทูลรายงานขอรับ องค์ชาย อ๋องเหยียนทรงมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินชงรู้สึกขนลุก ดวงดาวและดวงจันทร์ที่เขารอคอย ได้มาถึงแล้ว