องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 496

สือเหล่ยไม่ได้ปิดบัง และพุดออกไปตรงๆ

“หลังจากที่ยึดอาณาจักรจ้าวได้แล้ว อาณาจักรฉินจะครอบครองพื้นที่เจ็ดส่วนจากสิบส่วนในอาณาจักรจ้าว”

“ว่าอย่างไรนะ!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา บรรดาแม่ทัพและทหารทั้งหมดต่างตกใจทันที

“เจ้าต้องการพื้นที่เจ็ดส่วนไปจากพวกเราที่ต่อสู้กันมาอย่างหนักอย่างนั้นหรือ! ไร้สาระที่สุด!”

“นี่มันไม่เรียกว่าร่วมมือแล้ว นี่มันปล้นกันชัดๆ!”

“ไม่เห็นด้วย ข้าไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน!”

บรรดาแม่ทัพและทหารทั้งหมดต่างลุกขึ้นโจมตีและถ่มน้ำลายใส่สือเหล่ย

สายตาของอู๋ซานกุ่ยจับจ้องไปที่สือเหล่ย เขากัดกรามแน่น ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะอ้าปากกินพื้นที่เจ็ดส่วนของเขาอย่างโจ่งแจ้ง

ตราบใดที่เราชนะ อย่าว่าแต่เจ็ดส่วนเลย แม้แต่หนึ่งส่วนข้าก็ไม่มีวันให้!

“ปึง”

อู๋ซานกุ่ยตบโต๊ะ

“ทุกคนเงียบ!”

ทุกคนในที่นั้นพลันเสียงในทันที

อู๋ซานกุ่ยจ้องด้วยความโกรธ และระงับความโกรธในใจและถามว่า

“เรื่องเสบียงและเงินเป็นเรื่องง่ายที่จะพูด แต่ตอนนี้ข้าได้ก่อกบฏแล้ว อ๋องเหยียนของเจ้าจะสถาปนาตำแหน่งอะไรให้ข้าในอนาคต สามารถล้างความผิดดให้ข้าได้หรือ?

...

ฉินเหยีนและฉินชงกำลังเดินเล่นอย่างสบายใจในเมืองอวิ๋นเฉิง ขณะที่พวกเขาเดินเล่น พวกเขาก็พูดคุยถึงเรื่องที่สมเหตุสมผลขึ้นมา

“พี่ใหญ่ เจ้าลืมไปแล้ว ข้างกายข้ายังมีจ้าวจีเอ๋อร์อยู่!”

“นางเป็นถึงองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว นางมีน้องชายชื่อจ้าวหรงจี ที่เพิ่งมาอยู่กับข้าได้ไม่นาน”

“ตอนนี้อู๋ซานกุ่ยก่อกบฏ แต่หากมีคนในราชวงศ์จ้าวอยู่ใกล้แค่เอื้อม นี่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่สุดก่อกบฎเพื่อช่วยเหลือคนในราชวงศ์ เช่นนั้นทำให้ความวุ่นวายในอาณาจักรจ้าวถูกคลี่คลาย”

สายตาของฉินชงเบิกกว้าง มองไปที่น้องสิบสี่ด้วยสายตาไม่เชื่อ เขาขนลุกและพูดด้วยความประหลาดใจ

“พระเจ้า น้องสิบสี่ของข้า เจ้าคิดมาถึงขั้นนี้เชียวหรือ เจ้าสุดยอดมากจริง!”

...

ในเวลาเดียวกัน

การเจรจาที่เงียบสนิท

อู๋ซานกุ่ยและทหารทุกคนต่างนิ่งงันไป

พวกเขารู้ดีว่าองค์หญิงสาม จ้าวจีเอ๋อร์แห่งอาณาจักรจ้าวถูกยกให้แต่งงานกับอาณาจักรฉิน แต่พวกเขาไม่ทราบว่าน้องชายของนางอยู่ที่อาณาจักรฉินเช่นกัน

ถ้าหากทำตามที่ฉินเหยียนพูด สนับสนุนฮ่องเต้คนใหม่ ต่อสู้เพื่อทำลายอำนาจระบบเก่า การก่อกบฏของอู๋ซานกุ่ยจะต้องคลี่คลาย และเขายังได้รับชื่อว่าเป็นคนภักดีต่ออาณาจักรอีกด้วย

บรรดาแม่ทัพและทหารต่างพากันกระซิบกัน

อู๋ซานกุ่ยคิดถึงข้อดีและข้อเสียอย่างรวดเร็ว

หากเป็นเรื่องจริงอย่างที่ฝั่งอาณาจักรฉินพูด เช่นนั้นจะไม่มีเรื่องใดที่เป็นอันตรายต่อเขา

คุยโวโอ้อวดอย่างไม่ละอายใจ คิดอยากได้พื้นที่อาณาจักรจ้าวถึงเจ็ดส่วน ก็คือเจ็ดเมือง ฝันไปเถิด!

หลังจากที่คิดไตร่ตรองอยู่นาน ในที่สุดอู๋ซานกุ่ยก็ตัดสินใจ

ลองตกลงเห็นด้วยไปก่อน รอจนกว่าจะยึดอาณาจักรจ้าวได้ แล้วค่อยต่อต้านอาณาจักรฉิน เมื่อถึงเวลานั้นทั้งอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรฉินจะต้องเป็นของเขา!

“ตึงๆๆ”

อู๋ซานกุ่ยเคาะโต๊ะ ทำให้บรรดาทหารต่างเงียบลงและพูดว่า

“หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้ว ต้องสถาปนาและให้ตำแหน่งข้า เรื่องที่ดินสามส่วนข้าจะเก็บไว้พิจารณา”

หลังจากพูดเช่นนั้น ทุกคนต่างตกใจ

...

สือเหล่ยคิดอย่างรอบคอบแล้วพูดว่า

“ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ อ๋องเหยียนได้รับสั่งว่าให้ข้ามาช่วยท่านโจมตีอาณาจักรฉินด้วยกันอยู่ก่อนแล้ว!”

อู๋ซานกุ่ยขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจว่า

“พวกเจ้ามีกองกำลังเท่าไร?”

แม้ว่าในใจจะไม่ยินดี แต่ต้องพูดถึงเรื่องความร่วมมือกันเสียก่อน

มาคิดแผนกันเสียก่อน หากกองทัพอาณาจักรมีคนมากพอๆ กับเขา เกรงว่าจะไม่อาจควบคุมสถานการณ์ได้ในอนาคต

หากชาวอาณาจักรฉินส่งกองกำลังมาในจำนวนที่เขาสามารถควบคุมได้ หากคิดโจมตีเขากลับ ก็แต่ฆ่าให้ตาย ไม่มีความจำเป็นจะต้องกลัว

สือเหล่ยพูดอย่างไม่คิดมาก

“พวกเรามีกองกำลังหนึ่งหมื่นคน”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ทหารทั้งห้องต่างระเบิดความไม่พอใจออกมา

“หนึ่งหมื่นคน น้อยเกินไปแล้ว!”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ เรามีกองกำลังหนึ่งแสนนาย พวกเจ้าจะส่งกองกำลังหนึ่งหมื่นคนเข้ามาช่วยทำไมกันเล่า?”

บรรดาทหารเหล่านี้ ไม่ใช่อู๋ซานกุ่ยที่กลับกลอกไปมา ไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ ทหารส่วนใหญ่ยังคิดถึงเรื่องร่วมมือกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่คิดเช่นนี้ คนยิ่งเยอะยิ่งดี

แต่อู๋ซานกุ่ยไม่คิดเช่นนั้น คนแค่หนึ่งหมื่นคนกำลังดี กองกำลังของเขามีหนึ่งแสนคน อาณาจักรฉินส่งกองกำลังมาแค่หนึ่งหมื่นนาย ซึ่งทั้งหมดเป็นจำนวนที่สามารถควบคุมได้

กองกำลังทหารหนึ่งหมื่นนายนี้ ก็สั่งให้พวกเขาโจมตีเมืองที่ยากที่สุด ยืมมือคนอื่นฆ่า และปล่อยให้พวกเขาตายในสนามรบเสีย นั่งเฉยๆ รอปลาติดเบ็ดนี่คือวิธีที่ดีที่สุด

เมื่อตัดสินใจแล้ว อู๋ซานกุ่ยตะโกนเสียงดังออกมา

“ทุกคนหุบปาก!”

ทุกคนในนั้นต่างพากันเงียบกริบ อู๋ซานกุ่ยพูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

“ได้ พวกเจ้าส่งกองกำลังมาแค่หนึ่งหมื่นนาย หลังจากนี้พวกเรามาเจรจาเรื่องผู้บัญชาการใหญ่กับรองผู้บัญชาการเสียดีกว่า!”