องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 507

ฉินเหยียนรีบควบม้ามายังค่ายโจรป่า

เมื่อเห็นว่าในค่ายนั้นแทบจะไม่มีคนอยู่เลย

แม่ทัพสือนำกลุ่มโจรป่าไปยังเขตแนวหน้า ชาวเมืองอวิ๋นเฉิงก็กลับไปที่เมืองแล้ว

ยกเว้นหมอสองสามคนในค่ายที่รักษาอาการบาดเจ็บของหยางจิ่นซิ่ว คนอื่นๆในค่ายเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว

ในเวลานี้ หยางจิ่นซิ่วถือดาบเงินสว่างสดใส ฝึกฝนการเคลื่อนไหว

หลังจากที่ฉินเหยียนลงจากหลังม้า เขาก็เดินตรงไปหาหยางจิ่นซิ่วและพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ ว่า

“โอ้ เจ้าฟื้นตัวไวมาก!”

เมื่อหยางจิ่นซิ่วได้ยินเสียงของฉินเหยียน นางหยิบดาบขึ้นมาแล้วหันหลังกลับไปทันที

“ฟึ่บ”

ดายสีเงินสว่างพุ่งเข้าหาฉินเหยียนราวกับงู

ฉินเหยียนตอบสนองไวมาก เอนหลังหอกพุ่งผ่านหน้าเขาไปทันที

เจตนาฆ่าของหยางจิ่นซิ่วยังไม่ลดละ นางเดินไปข้างหน้าพร้อมกับดาบในมือ

ฉินเหยียนถอยกลับในทันที หลบอย่างว่องไว จนกระทั่งเขาพิงต้นไม้ เมื่อเขาไม่มีทางถอย ดาบสีเงินสว่างก็ขี้ตรงไปที่คอของเขา

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ในขณะนี้ในใจของฉินเหยียนพลันจำคำพูดของตาเฒ่าซิงได้ ในเวลานั้น ดาบสีเงินอยู่ห่างจากคอเขาเพียงแค่หนึ่งมิลลิเมตร

ฉินเหยียนพิงต้นไม้และพูดออกมา

“เจ้าคิดจะฆ่าสามีของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

หยางจิ่นซิ่วกลอกตามองไปที่เขา ชักดาบสีเงินออกมาพร้อมกับหวดแล้วขว้างลงไปที่พื้น และพูดออกมาว่า

“เจ้ารู้วิธีรังแกข้า!”

ฉินเหยียนพูดไม่ออก

“ข้ารังแกอะไรเจ้า?”

หยางจิ่นซิ่วพูดเสียงเย็นและถามกลับ

“เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาว่า คนที่นี่หายไปไหนหมดแล้ว? หรือว่าเจ้าฆ่าพวกเขาหมดแล้ว!”

จากนั้นฉินเหยียนพลันเข้าใจเรื่องทั้งหมด จึงรีบพูดว่า

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว หากร่างกายเจ้าหายเป็นปกติแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปที่เมืองอวิ๋นเฉิง ประชาชนต่างอยู่ที่นั่น”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างสงสัย

“ถ้าเจ้ากล้าโกหกข้า ข้าจะฆ่าเจ้าทันที นำทางข้าไป!”

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นกลัวแล้วพูดว่า

“มีเจ้าปกป้องพวกเขา ข้าจะกล้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร! แต่ว่าก่อนที่เจ้าจะไป ปิดหน้าก่อนได้หรือไม่?”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้ว และพูดอย่างสงสัย

“เหตุใดต้องปิดหน้า?”

ฉินเหยียนอธิบายว่า

“ชื่อเขาเจ้าได้ตายในสนามรบแล้ว ทางที่ดีอย่าให้คนอื่นจำเจ้าได้ มิฉะนั้นเจ้าจะถูกมองว่าเป็นคนทรยศ เช่นนั้นเจ้าต้องคิดให้รอบคอบเองว่าจะหาผ้ามาปิดหน้าหรือไม่”

หยางจิ่นซิ่วกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ยังจะกล้าพูดว่าไม่ได้รังแกข้าอีกหรือ!”

แม้ว่านางจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น แต่นางยอมเอาผ้าคลุมมาคลุมใบหน้าเพื่อความปลอดภัย

ทั้งสองขี่ม้าตัวเดียวกันไป ฉินเหยียนให้หยางจิ่นซิ่วนั่งอยู่ด้านหน้า แล้วมุ่งหน้าไปยังเมืองอวิ๋นเฉิง

หลังจากที่มาถึงเมืองอวิ๋นเฉิง ประชาชนเดินกันขวักไขว่ สีหน้าล้วนมีความสุข ต่างง่วนอยู่กับการสร้างบ้าน ทำนาเป็นภาพที่น่าชม บ้านเมืองกำลังพัฒนา

หยางจิ่นซิ่วเห็นว่าประชาชนต่างมีความสุข ความกังวลในใจนางพลันหายไป

“นี่เป็นวิธีการทำอาหารแบบใหม่ที่ข้าคิดค้นขึ้น นี่คือเมนูผัด”

หลังจากที่ทั้งสองกินและดื่มจนพอใจแล้ว ฉินเหยีนพาหยางจิ่นซิ่วไปที่ห้องอ่านหนังสือในห้องโถงด้านข้าง และขอให้นางช่วยจัดการการดูแลในเมือง

เมื่อหยางจิ่นซิ่วเห็นแผ่นประกาศมีนโยบายเพื่อเอาใจประชาชน และวางแผนให้พวกเขาใช้ชีวิตและทำงานอย่างสงบสุข นางจึงโล่งใจ

จากนั้นนางก็ติดตามฉินเหยียนเพื่อตรวจสอบตามสถานที่ต่างๆ และพบว่าประชาชนในเมืองอวิ๋นเฉิงต่างรู้สึกขอบคุณฉินเหยียน

ฉินเหยียนไม่ได้วางอำนาจบาตรใหญ่ แต่กลับนอบน้อมและตอบแทน พูดคุยกับประชาชนอย่างเป็นกันเอง

บรรยากาศในเมืองอวิ๋นเฉิงนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น

ทั้งสองคนยุ่งทั้งวันถึงดึก ถึงเพิ่งจะกลับมายังจวนเจ้าเมือง

เมื่อเห็นว่าชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนกลับมาเป็นปกติอย่างช้าๆ หยางจิ่นซิ่วไม่อาจมีความสุขมากไปกว่านี้อีกแล้ว

ในตอนกลางคืน หยางจิ่นซิ่วน้ำอ่างล้างเท้ามาวางไว้ข้างหน้าฉินเหยียน และพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย

“ล้างเท้าเพื่อผ่อนคลายหน่อยเถิด”

ฉินเหยียนวางหนังสือในมือลงแล้วมองนางด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“นี่เจ้าวางแผนที่จะนอนกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

หน้าของหยางจิ่นซิ่วแดงและพูดอย่างเขินอาย

“เจ้าไม่ได้พูดเช่นนั้นหรือ ว่าขอให้ข้าคอยปกป้องเจ้าในตอนกลางวัน และเป็นนางสนมของเจ้าในตอนกลางคืน ตอนนี้กลับมานึกเสียใจอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนรีบตอบ

“ข้าจะมานึกเสียใจได้อย่างไรกัน!”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นอุ้มหยางจิ่นซิ่วมาวางลงบนเตียง ขณะที่ถอดเสื้อผ้าออก ก็พุดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายว่า

“ยิ่งห่างไกล ยิ่งทำให้รักกัน ล้างเท้าอะไรอีกเล่า เริ่มเลยดีกว่า!”