องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 508

อีกด้านหนึ่ง

จ้างจีเอ๋อร์นำกองทัพนับหมื่น มาถึงประตูซานเซี่ย

อู๋ซานกุ่ยนำกองทัพหนึ่งแสนนายมารอแต่เช้าเพื่อทักทายทันทีที่พวกเขามาถึง

เดิมทีเขาต้องการพึ่งพาความได้เปรียบด้านกำลังคน เพื่อให้เชื้อพระวงศ์ทั้งสองแห่งอาณาจักรจ้าวหวาดกลัวอำนาจของเขา

แต่เมื่ออู๋ซานกุ่ยเห็นว่าทหารที่คอยปกป้องเชื้อพระวงศ์ทั้งสองนั้น นอกจากแม่ทัพสือแล้ว ทหารคนอื่นต่างสวมชุดเกราะด้วยเช่นกัน

การต่อสู้นี้ เต็มไปด้วยความกดดัน

อู๋ซานกุ่ยเหงื่อไหล พึมพำในใจ

อาณาจักรฉินเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อจริงๆ!

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยอมแพ้ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะประมาทเลินเล่อ รีบเดินเข้าไปคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วเพื่อทักทายผู้นำอาณาจักรจ้าวคนใหม่ทันที

“ข้า แม่ทัพอู๋ซานกุ่ย เข้าเฝ้าองค์หญิงและองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!”

กองทัพทหารหนึ่งแสนนายด้านหลังพวกเขาคุกเข่าลงด้วยความเคารพตามเขาเช่นกัน

“เข้าเฝ้าองค์หญิงและองค์ชาย!”

จ้าวหรงจีเหลือบมองกองทัพที่แข็งแกร่งถึงหนึ่งแสนนายของอู๋ซานกุ่ย ดูท่าแล้วยังเทียบกับกองทัพปกติไม่ได้ โบกมือแล้วพูดว่า

“ทั้งสามกองทัพลุกขึ้นมาเถิด”

อู๋ซานกุ่ยยืนขึ้นและนำทางจ้าวหรงจีและจ้าวจีเอ๋อร์เข้าไปในค่ายด้วยความเคารพ

ด้านในห้อง

จ้าวหรงจีนั่งอยู่บนนเก้าอี้บัญชา และจ้าวจีเอ๋อร์นั่งอยู่ที่นั่งด้านข้าง

สือเหล่ย อู๋ซานกุ่ย และนายพลคนอื่นๆ ต่างยืนอยู่ในห้องโถง

จ้าวหรงจีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ในเมื่อต้องการร่วมมือกัน ก่อนอื่นเราต้องวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อให้ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นออกมาได้อย่างอิสระ”

ทหารต่างหารือกันและรายงานสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นแผนการที่เหมาะสมให้แก่จ้าวหรงจี

จ้าวหรงจีและพี่สาวของเขา จ้าวจีเอ่อร์วิเคราะห์ข้อดี ข้อเสีย หาสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมที่สุดออกมา ในที่สุดหลังจากที่คุยกันทั้งคืน พวกเขาก็เลือกใช้แผนการโจมตีอาณาจักรจ้าว

เช้าวันรุ่งขึ้น

มีประกาศตามถนนตรอกซอกซอยว่า

จ้าวจวิน เชื้อพระวงศ์ที่ไม่สนใจการงานของอาณาจักร รอบกายเขาล้วนมีแต่เจ้าหน้าที่ทรยศเป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นความโชคร้ายของอาณาจักรจ้าว

พวกเราได้รับความไว้วางใจจากสวรรค์ ได้รับคำสั่งจากจ้าวหรงจีกวาดล้างคนทรยศ สร้างความชอบธรรมและตัดสินกบฏ!

ประกาศนี้ถูกประกาศออกไป หากไม่กวาดล้าง ประกาศนี้ก็ไม่มีวันสิ้นสุด

ทั่วทั้งอาณาจักรจ้าวกลับสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง ประชาชนตื่นตระหนก และไม่อาจคาดเดาสถานการณ์ได้

...

หลังจากนั้นสามวัน

บริเวณลุ่นแม่น้ำหวงเหอระหว่างอาณาจักรจ้าวและอาณาจักรหลู่ มีเรือบรรทุกสินค้าลำหนึ่งแล่นมาตามคลื่น

หลิวเชียนเชียนยืนอยู่บนดาดฟ้า มองดูคลื่นบนแม่น้ำหวงเหอ พลันนึกถึงกวีบทหนึ่งของอ๋องเหยียนได้

“สายน้ำที่เชี่ยวกรากในแม่น้ำหวงเหอไหลมาจากเบื้องบน ลงสู่ทะเลมิหวนกลับ ได้เห็นในวันนี้ ทำให้ข้าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก!”

มองยังทิวทัศน์ที่สวยงามของทั้งสองฝั่ง หลิวเชียนเชียนถามว่า

“ตอนนี้พวกเราเดินทางถึงที่ใดแล้ว?”

องครักษ์เงาที่อยู่ด้านหลังตอบว่า

“รายงานผู้ดูแลหลิว ใกล้จะถึงภูเขาเหลียงแล้วขอรับ”

หลิวเชียนเชียนดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อสถานที่นี้ แต่นางกลับจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินจากที่ใด จึงพึมพำออกมา

“ภูเขาเหลียง เหตุใดชื่อนี้ถึงคุ้นหูยิ่งนัก?”

องครักษ์เงาประสานมือรายงานว่า

“ผู้ดูลหลิวท่านลืมไปแล้วหรือขอรับ นิยายที่อ๋องเหยียนเคยเขียนมีพูดถึงชื่อภูเขาเหลียงซานขอรับ”

หลิวเชียนเชียนนึกขึ้นได้ทันที

แต่ข้าวนอกมีเสียงดังอยู่ตลอดเวลา ทารกน้อยร้องไห้ไม่หยุด

หมอซีเองก็ไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ทารกน้อยเอาแต่ร้องไห้งอแง เขากังวลว่าทารกน้อยจะไม่สบาย จึงพูดว่า

“แม่นางจ้าว ส่งลูกมาให้ข้าจับชีพจรหน่อยเถิด”

จ้าวจือหย่ากังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ด้านนอก นางจึงส่งลูกให้หมอซี แล้วหันออกไปดูลาดเลาด้านนอก

ในเวลานี้หลิวเชียนเชียนและองครักษ์เงาเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

จ้าวจือหย่ารีบก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า

“ด้านนอกเกิดเหตุอันใดขึ้น?”

หลิวเชียนเชียนดูกังวลและพูดด้วยความตื่นตระหนก

“มีโจรสลัดต้องการปล้นพวกเรา ต้องรีบตอบโต้!”

“ปังๆๆ”

โจรสลัดกำลังทุบประตูอยู่ด้านนอก

องครักษ์เงาใช้กำลังทั้งหมดที่มีกันประตูเอาไว้

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนจับมือกัน สายตาของพวกนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

หมอซีเองก็หวาดกลัวมากจนร่างกายสั่นสะท้าน ไม่มีสมาธิวัดชีพจรเด็กได้

บรรดาผู้หญิงต่างมากระจุกตัวรวมกัน รู้สึกหวาดกลัว นอกจากอธิษฐานแล้วก็ไม่อาจทำอะไรอื่นได้

พวกโจรสลัดอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานมากแล้ว ไม่อาจเปิดประตูเข้ามาได้ โกรธมาก ตะโกนออกมาว่า

“ถ้าไม่ออกมา ข้าจะเผาเรือทิ้งให้หมด!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใจของจ้าวจือหย่าก็เต้นแรงขึ้น นางรีบถามว่า

“พวกโจรสลัดจะเผาเรือแล้ว! ทำเช่นไรดี?”