องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 517

ณ เมืองหลิวแห่งเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน อาณาจักรจ้าว

มีครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่งที่แซ่หนิว ชายชราหนิวมีลูกชายตอนที่อายุมากแล้ว จึงได้ตั้งชื่อว่าหนิวเถี่ยจู้ ในตอนที่หนิวเถี่ยจู้อายุสิบหกปี เขาลงเขาไปไถนา วัวไถนาเสียหลักตกลงจากหน้าผาตาย

ตามกฎหมายของอาณาจักรจ้าว วัวไถนานั้นคือเสบียงพัสดุทางการทหาร หากได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อยก็ต้องถูกตัดสินปรับ

ทางการตัดสินว่าดูถูกไม่ทั่วถึง และปรับหนึ่งร้อยตำลึง ชายชรานั้นเป็นเพียงชาวนาธรรมดา เขาไม่มีเงินหนึ่งร้อยตำลึง สำหรับครอบครัวชายชราแล้ว มันคือเลขที่มหาศาลมาก

หากไม่จ่ายค่าปรับ ก็ต้องถูกจับไปเป็นทหาร ด้วยเหตุนี้หนิวเถี่ยจู้ก็ถูกส่งไปยังชายแดน และกลายเป็นทหารในกองทัพ เดิมทีคิดว่าชีวิตของเขาคงเป็นเช่นนี้ต่อไป แต่บังเอิญได้ไปเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพหยางจ้ายซิ่น เข้าร่วมกองทัพตระกูลหยาง

หลังจากรับราชการทหารมาหลายปี หนิวเถี่ยจู้อาศัยกำลังของตนเอง เขาเด็ดเดี่ยวไม่แยแสใครในสนามรบ ทำให้สร้างความดีความชอบได้มากมาย และได้รับความชื่นชมจากหยางจ้ายซิ่นในภายหลัง ทำหน้าที่เป็นนายร้อยในค่าย

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ราบรื่น ตอนนั้นหนิวเถี่ยวจู้เพ้อฝันถึงเรื่องนี้ทุกวัน หลังจากประสบความสำเร็จในอาชีพการงานและกลับมายังบ้านเกิดแล้ว เขาจะซื้อพื้นที่เพาะปลูกสักหน่อย แล้วแต่งงานมีลูกสักคน จากนั้นก็อยู่เคียงข้างพ่อแม่ แล้วเพลิดเพลินไปกับความสุขในชีวิต

แต่เมื่อลาพักกลับบ้านแล้วก็ได้รู้ว่า ในหลายปีก่อนพ่อและแม่ของเขาได้มีปากเสียงกับอันธพาลในหมู่บ้าน และถูกอันธพาลในหมู่บ้านทุบตีจนตาย เขาโกรธแค้นอย่างมาก จึงได้ถือดาบสังหารครอบครัวพวกอันธพาล และถูกตัดสินประหารหลังใบไม้ร่วง

แต่ชีวิตของเขาไม่จบเท่านี้ ก่อนจะถูกประหาร อาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวก็เกิดสงครามกันก่อน อาณาจักรจ้าวเกณฑ์ทหารมากมาย เขาถูกจับออกมาจากคุกประหาร แล้วส่งไปแนวหน้า เพื่อสู้รบภายใต้กองทัพตระกูลหยางต่อไป

เพราะพ่อแม่เสียแล้วทั้งคู่ เขาจึงไม่มีความคิดที่จะทำประโยชน์เพื่ออาณาจักรต่อไปแล้ว แต่เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของแม่ทัพหยาง เขาจึงยังคงทำสงครามอย่างกล้าหาญ แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นไปตามความประสงค์ สงครามครั้งนี้ได้เผชิญกับอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินที่จุติมาจากสวรรค์ คนธรรมดาไม่อาจต่อกรได้เลย

กองทัพอาณาจักรจ้าวพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวช แม่ทัพหยางถูกล้อมและตายในเวิ่งเฉิง เขาเองก็ได้กลายเป็นเชลยศึกอาณาจักรฉินไป กลายเป็นนักโทษ

เดิมทีข้าคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ในการลอบสังหารองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน เพื่อชำระความแค้นให้แก่แม่ทัพหยางจ้ายซิ่น แต่ตั้งแต่ได้พบกับองค์ชายสิบสี่แล้ว เขาก็ถูกเสน่ห์ความเป็นตัวของตนเองเอาชนะใจไป

องค์ชายสิบสี่ปฏิบัติต่อชาวเมืองราวกับลูกหลานตนเอง ทั้งคำพูดและการกระทำเหล่านั้น หนิวเถี่ยจู้ไม่เคยพบเห็นขุนนางคนไหนเคยทำมาก่อน ไม่คิดเลยว่าราชวงศ์คนนี้ อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินจะเป็นหนึ่งเดียวกับชาวเมือง ทำงานร่วมกัน เพราะปลูกร่วมกัน ฝึกฝนร่วมกัน กระทั่งกินนอนร่วมกัน

แม้แต่กับเชลยศึกอย่างพวกเขาก็ยังไม่เคยได้รับความอับอายใดๆ ครั้งที่เขาจดจำเอาไว้ได้ดี คือตอนที่ทหารอาณาจักรฉินรังแกเชลยศึก อ๋องเหยียนมาพบเข้าพบดี จึงได้สั่งสอนทหารอาณาจักรฉินว่า

“ใต้หล้านี้ไม่มีการแบ่งแยกอาณาจักรฉินหรืออาณาจักรจ้าว มนุษย์เราไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น!”

คำพูดนี้แทงใจดำหนิวเถี่ยวจู้อย่างมาก และทำให้เขาปล่อยวางไปได้ในที่สุด เขาวางดาบลงและไม่มีความคิดจะลอบสังหารอ๋องเหยียนอีก

เดิมทีเขาก็เป็นนักโทษ น่าจะตายนานแล้ว ไม่สามารถกลับไปยังอาณาจักรจ้าวได้ และไม่มีบ้านให้กลับแล้ว เขาจึงตัดสินใจอยู่ที่เมืองใหม่ และเป็นชาวเมืองทั่วไป

หากอ๋องเหยียนได้ทานของดีๆเขาก็สุขใจ หากอ๋องเหยียนไม่ได้ทานของดีๆ เขาก็จะพยายามคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถเพื่อให้อ๋องเหยียนได้ทานของดีๆ

สงครามของอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวที่เกิดขึ้นอีกครั้งในไม่กี่เดือนมานี้ อ๋องเหยียนออกรบอีกครั้ง ทรงกวาดล้างตระกูลขุนนางที่รังแกข่มเหงกดขี่ชาวเมืองในอาณาจักรจ้าว ช่วยชีวิตของชาวเมืองเอาไว้ คืนพื้นที่ไร่นาให้แก่ชาวเมือง เปิดสถานศึกษาในแต่ละเขต เพื่อให้ชาวเมืองได้กินอิ่ม สามารถหารายได้ เด็กๆได้เรียน มันดียิ่งนัก

แต่มักจะมีพวกคนชั่วอยู่ตลอด พวกมันยอมให้ชาวเมืองได้ดิบได้ดีไม่ได้ คิดจะให้ชาวเมืองเป็นทาสของพวกมัน และถูกพวกมันเหยียบย่ำไปตลอดกาล

วันนี้อ๋องเหยียนกลับมาพร้อมกับชัยชนะ หนิวเถี่ยจู้ทำงานยุ่งทั้งวัน เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่ามีกลุ่มคนชุดกำลังเอาฝืนวางรอบๆจงเหรินฝู่

ความประสบการณ์การเป็นทหารของเขานับหลายปี เพียงปราดเดียวก็รู้ว่าคนทรยศพวกนี้คิดจะลอบทำร้ายอ๋องเหยียน

อ๋องเหยียนคือความศรัทธาของเขา เขาจะปล่อยให้อ๋องเหยียนเกิดอันตรายไม่ได้ จึงได้ไปหยิบมีดเขียงสองด้ามมาอย่างเด็ดขาด แล้วพุ่งเข้าบนถนนพร้อมตะโกนว่า

“เฮ้ย! พวกเจ้าจะทำอะไร!”

ต่อให้ศัตรูจะมีกำลังมากกว่า แต่ให้มันจะยากลำบากแค่ไหน แต่เพื่อผู้มีพระคุณอย่างอ๋องเหยียนแล้ว ต่อให้ต้องตายเขาก็ไม่เสียดาย