องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 531

“รีบวิ่งเร็ว เร็วกว่านี้!”

“สู้เขา ด้านหลังไล่ตามมาแล้ว!”

เสียงเชียร์ดังขึ้นท่ามกลางสนาม ไม่ว่าจะเป็นผู้เข้าสอบหรือผู้ชม ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นและครักครื้นกันอย่างมาก

ฉินเหยียนนั่งอยู่บนที่นั่งแล้วสังเกตเห็นผู้เข้าสอบทหารม้าหญิงคนหนึ่งในสนามกำลังควบม้าอยู่ เขานึกว่าตนเองมองผิดไป จึงรีบนั่งตั้งใจมอง

ในที่สุดก็มั่นใจว่าท่ามกลางม้าศึกที่กำลังวิ่งอย่างรวดเร็วนั้น หญิงสาวกล้าหาญ รูปร่างเพรียวบาง การเคลื่อนไหวดูเบาเข้าสอบด้วย เขาพูดอย่างตะลึงว่า

“ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงมาเข้าสอบจอหงวนบู๊ด้วย”

ต้าหย่งเองก็ถูกหญิงสาวคนนี้ดึงดูดสายตาอยู่ตลอด เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า

“ดูท่าทางคล่องแคล่วอย่างมาก แต่ว่าเหตุใดนางต้องใส่ผ้าปิดด้วยนะ?”

เมื่อต้าหย่งพูดขึ้นฉินเหยียนก็นึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาได้ และพูดอย่างประหลาดใจเล็กน้อยว่า

“พอเจ้าพูดแบบนี้ ข้าว่าข้ารู้แล้วว่านางคือใคร”

ต้าหย่งถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ท่านอ๋องรู้จักนางผู้นี้รึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าเองก็รู้จักนาง”

ต้าหย่งงุนงงยิ่งกว่าเดิม วันๆเขาอยู่แต่ข้างกายของฉินเหยียนไม่ได้รู้จักผู้หญิงที่ไหน เขาเกาศีรษะแล้วพูดอย่างงุนงงว่า

“ข้าเองก็รู้จักงั้นรึ?”

ฉินเหยียนเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ เขาจึงพูดว่า “นั่งอยู่ตรงนี้ก็น่าเบื่อ ไปเดินเล่นหน่อยจะดีกว่า”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ยืนขึ้นเดินไป ที่จริงเป้าหมายที่แท้จริงคืออยากจะดูว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารู้จักรึไม่

ต้าหย่งและหยางจิ่นซิ่วเดินตามอยู่ด้านหลัง ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆจู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้น

“อ๊าก!”

ทั้งสามหันไปมองพร้อมกัน เห็นมือกลองที่อยู่หน้ากลองร้องเสียงดังเพราะมีลูกธนูปักเข้าที่ไหล่ของเขา เขาเจ็บจนกลิ้งไปกลิ้งมากับพื้น

ผู้เข้าสอบยิงธนูทิ้งคันธนูและลูกธนูลงบนพื้นด้วยความตื่นตระหนก และโค้งคำนับและขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ขะ ขออภัยนะขอรับ ขออภัยจริงๆ!”

ฉินเหยียนเห็นเช่นนั้นแล้วก็หมดคำจะพูด เขาตบหน้าผากอย่างจนปัญญาแล้วพูดว่า

“เห็นเช่นนี้แล้วทำให้ข้านึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาเลย”

ฉินเหยียนยื่นสมุดรายชื่อให้ผู้คุมสอบแล้วก็เดินไปด้านหน้าต่อ แล้วเห็นผู้คุมสอบกรมมหาดไทยกำลังพูดเกี่ยวกับกฎอยู่

“รองผู้บัญชาการแต่ละค่ายจงก้าวออกมา!”

“พรึบ” มีร้อยกว่าคนก้าวออกมาจากแถว

ผู้คุมสอบกรมมหาดไทยพูดต่อว่า “พวกเจ้าทุกคนจงรับตราเข้ารอบ ตำแหน่งบนตราเข้ารอบคือสนามแข่งที่พวกเจ้าต้องไปรอรับการท้าประลอง”

“รับการท้าประลองสามครั้งสามารถเลื่อนได้หนึ่งขั้น จากนั้นก็กองทหารม้าเพื่อรอรับการท้าประลองต่อ ผู้ที่ได้รับชัยชนะทั้งสามครั้ง สามารถเข้ารอบไปยังรอบการประลองผู้บัญชาการทหารราบขั้นที่แปดระดับล่าง เมื่อได้รับชัยชนะทั้งสามครั้งแล้ว สามารถเลื่อนขั้นไปยังรอบการประลองนายพันทหารม้าขั้นที่แปดระดับสูง”

“เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงผู้บัญชาการทหารม้าพระราชวังขั้นที่ห้าระดับสูง เข้าใจรึยัง!”

เหล่ารองผู้บัญชาการทหารราบตอบพร้อมเพรียงกันว่า “ขอรับ!”

ฉินเหยียนพึมพำเสียงเบาอย่างสงสัยว่า “เพื่ออะไรรึ?”

ต้าหย่งกระซิบอธิบายข้างหูเขาว่า “ท่านอ๋องลองไตร่ตรองนะพ่ะย่ะค่ะ หากคนๆหนึ่งแข็งแกร่งมากเกินไปแล้ว คอยรับคำท้าการประลองอยู่ที่เวทีรองผู้บัญชาการทหารราบขั้นที่เก้าระดับล่าง หากมีคู่ต่อสู้ร้อยคนแล้วแพ้ทั้งร้อยคน เช่นนั้นการสอบจอหงวนบู๊ก็ไม่มีผู้ใดสอบผ่านแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนเข้าใจทันทีแล้วพูดว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ อัตราการล้มเหลวของพวกรองทหารราบก็จะลดลง หากต้องชนะทั้งสามการประลอง เช่นนั้นพวกเขาทุกคนก็จะพยายามกันอย่างสุดความสามารถเพื่อเลื่อนขั้น”

ต้าหย่งพูดต่อว่า “ที่จริงแล้วเหล่ารองผู้บัญชาการทหารราบเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่พ่ายแพ้พ่ะย่ะค่ะ ตราบใดที่เหล่าผู้เข้าสอบสามารถยืนหยัดอยู่ได้จนธูปหมดหนึ่งดอกก็จะเข้ารอบได้ ผู้รับการประรอบไม่มีทางกัดไม่ปล่อยขนาดนั้น ส่วนใหญ่ก็จะรอให้ถึงเวลาพ่ะย่ะค่ะ”