องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 540

ต้าหย่งคิดครู่หนึ่ง ตอบกลับว่า

“มีขอรับ หลังจากการสอบจองหงวนบู๊เสร็จสิ้นแล้ว ตามกฎระเบียบผู้ที่ผ่านการสอบจะต้องพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตนเองในการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง เพื่อให้ฝ่าบาทได้เห็นด้วยตาของพระองค์เองก่อน จากนั้นจะได้รับเหรียญสัญลักษณ์และชุดเกราะอย่างเป็นทางการ”

ฉินเหยียนเองไม่รู้เช่นกันว่าถามไปทำไม

“มีนัยสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”

ต้าหย่งอธิบายว่า

“เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติขอรับ การสอบรับราชการล้วนมีของกำนัล การสอบจองหงวนบู๊เองก็มีของขวัญเป้นชุดเกราะเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนที่สอบจองหงวนบู๊เป็นเพียงทหารทั่วไป ไม่ใช่นายทหารใหญ่ การมอบชุดเกราะและเหรียญสัญลักษณ์ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับพวกเขา”

ฉินเหยียนพยักหน้า

“สมเหตุสมผล หากยึดตามที่เจ้าพูด การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงจะถูกจัดขึ้นในเวลาไม่ถึงสองเดือน จะจัดขึ้นที่ใด?”

ต้าหย่งตอบว่า

“ในปีก่อนๆ จะจัดขึ้นที่เขตจังหวัดซุ่นชิ่งขอรับ”

ฉินเหยียนถามอีกครั้ง

“มีค่ายทหารรอบๆ เขตจังหวัดซุ่นชิ่งหรือไม่?”

ต้าหย่งคิดอย่างรอบคอบแล้วตอบกลับว่า

“จากเขตจังหวัดซุ่นชิ่งม่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือแปดร้อยลี้ ซึ่งเป็นกองทหารรักษาการณ์ชายแดนที่คอยปกป้องชาวซยงหนูทางตะวันออกเฉียงเหนือ”

ฉินเหยียนลูบคางไปมาและคิดครู่หนึ่ง จากนั้นถามออกไปว่า

“ใครคือผู้บัญชาการหลักของพวกเขา?”

“หานกั้วขอรับ”

“หานกั้ว เจ้ารู้จักคนนี้หรือไม่?”

“แน่นอนขอรับ”

ต้าหย่งอธิบายต่อว่า

“พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อน เคยสอบเข้าจองงหวนบู๊ด้วยกันและเรียนชั้นเดียวกันขอรับ”

“คนที่รับผิดชอบในตอนนั้นคือองค์ชายแปด ฉินอู่ ดังนั้นหลังจากผ่านการสอบจองหงวนบู๊แล้ว เป็นเพราะผลงานที่ยอดเยี่ยมของข้า ทำให้ข้าถูกเก็บอยู่แต่ในค่ายทหารรักษาการณ์ขององค์ชายแปด ตอนนี้เป็นรองผู้บัญชาการทหารส่วนพระองค์ระดับสอง”

“หานกั้วเข้าไปในค่ายทหารที่ฝั่งชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งมาโดยตลอด ตอนนี้เป็นแม่ทัพระดับสามแล้ว”

ฉินเหยียนพยักหน้า เกาคางอย่างใช้ความคิด

ในการสอบวรรณกรรม มีคนระดับจิ้นซื่อพูดว่า ความจริงแล้วอการสอบจองหงวนบู๊เองก็มี ใครก็ตามที่รับผิดชอบการสอบจองหงวนบู๊ ทุกคนที่เข้าสอบในปีนั้นจะถือว่าเป็นลูกศิษย์ของเขา

ซึ่งหมายความว่าองค์ชายแปดที่รับผิดชอบการสอบจองหงวนบู๊เมื่อหกปีที่แล้ว แม้ว่าหานกั้วจะไม่ใช่คนของตระกูลฉิน แต่เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพระดับสาม ถือว่าองค์ชายแปดอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง

“ต้าหย่ง ข้าขอถามอะไรอีกหน่อย”

ฉินเหยียนเดินไปเดินมาถามว่า

“ถ้าข้าบอกว่า ถ้ากองกำลังทหารฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือคิดกบฏ สังหารคนตั้งแต่เขตชายแดนจนถึงเขตจังหวัดซุ่นชิ่งละก็ หากหนึ่งวันเดินทางแปดร้อยลี้ จะใช้เวลาเดินทางฆ่ากี่วันถึงจะมาถึงเขตจังหวัดซุ่นชิ่ง?”

“ใช้เวลาแค่หนึ่งวันเท่านั้นขอรับ”

ต้าหย่งตอบโดยไม่คิด

ฉินเหยียนถามอีกครั้ง

“เช่นนั้นทหารเขตชายแดนมีจำนวนทั้งหมดกี่นาย”

ต้าหย่งนับนิ้วและตอบว่า

“น่าจะประมาณแปดหมื่นนายขอรับ”

ฉินเหยียสูดหายใจเข้าลึกๆ

มีคนจำนวนมากขนาดนี้เชียวหรือ?”

กลุ่มกบฏรีบรุดหน้าไปยังเมืองเปี้ยนจิงอย่างบ้าคลั่ง ใช้กลยุทธ์กองทัพคนจำนวนมาก และเสี่ยงชีวิตปีนขึ้นไปบนกำแพงเมือง

บนกำแพงเมืองอาณาจักรจ้าว จ้าวชี่ว์ปิ้ง ที่เป็นผู้บัญชาการการรบในครั้งนี้ได้นำกองทัพขว้างหินก้อนใหญ่ลงมาจากกำแพงเมือง

กบฏจำนวนไม่น้อยได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต แม้ว่าพวกเขาจะต้องเหยียบศพเพื่อนร่วมรบ แต่พวกเขาก็ยังคงต้องปีนกำแพงเมื่อเพื่อต่อสู้กับทหารฝั่งอาณาจักรจ้าว

เมื่อเห็นกลุ่มกบฏเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จ้าวชี่ว์ปิ้งจึงสั่งการว่า

“วางเพลิงไฟ!”

กระทะน้ำมันขนาดใหญ่ถูกเทลงไปที่ทหารที่กำลังปีนขึ้นมาบนกำแพงเมือง

“อา!”

มีเสียงกรีดร้องอยู่ใต้กำแพงเมือง และน้ำมันที่ร้อนทำให้พวกเขากลิ้งลงไปบนพื้น

จ้าวชี่ว์ปิ้งถือโอกาสนี้จุดคบเพลิงแล้วโยนลงไปที่กำแพง

“ฟู่”

ไฟที่โหมกระหน่ำได้ลุกขึ้นทันที

ทหารหลายพันคนถูกไฟไหม้ ร้องโหยหวนและควันก็ลอยขึ้นในอากาศ

ในเวลาเดียวกัน การต่อสู้อันบ้าคลั่งนี้ก็สิ้นสุดลง

ทหารที่เฝ้าเมืองต่างโห่ร้องและตะโกนว่า

“ป้องกันได้แล้ว พวกเราป้องกันเอาไว้ได้!”

ทหารลาดตระเวนมาที่หอคอยของเมือง ยกมือขึ้นรายงานจ้าวชี่ว์ปิ้งว่า

“กราบทูลรายงานอัครเสนาบดี พวกเราป้องกันเมืองไว้ได้แล้วขอรับ!”

“ทหารฝ่ายข้าศึกถูกไฟเผาไม้จนตาย พวกเราป้องกันและปิดล้อมฝ่ายกบฏเอาไว้ได้!”