องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 539

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความเงียบ

เจ้าหน้าที่ขั้นที่สี่ขึ้นไป ไม่มีคนไหนที่กระดูกไม่หัก แต่ละคนลุกไม่ขึ้นและล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

หยางจิ่นซิ่วตบฝุ่นบนแขนเสื้อของนางและกลับไปยืนอยู่ข้างหลังฉินเหยียน

ฉินเหยียนพูดอย่างภาคภูมิใจ

“เห็นหรือยังว่านี่คือกำลังหลักของผู้บัญชาการทหารม้าเสือดาวของข้า พวกเจ้าไม่อาจเอาชนะผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ แต่กลับอยากเข้าร่วมกองทัพของข้าอย่างนั้นหรือ ตลกยิ่งนัก”

จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนไป

“อีกอย่างพวกนักสู้เช่นเจ้า ใครก็ตามที่สามารถเอาชีวิตรอดก่อนที่ธูปจะหมดได้ จะได้เข้ากองทัพทหารม้าเสือดาวของข้า”

นายทหารต่างมองไปหยางจิ่นซิ่ว จากนั้นมองไปที่ทหารโดยรอบ เขาส่ายหน้าและปฏิเสธ

“ไม่ไปแล้ว ขนาดนักสู้เหล่านั้นยังอยู่ในสภาพย่ำแย่ พวกเราก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย สู้ไม่ได้ สู้ไม่ได้จริงๆ!”

ฉินเหยียนเยาะเย้ยและพูดว่า

“ในเมื่อไม่มีใครเลือกกองทัพทหารของข้า เช่นนั้นข้าจะเลือกคนเอง”

สายตาของเขาจ้องมองไปที่น้องชายของเสี่ยวเยว่ที่เป็นปิ่นหิรัญย์ หน้าตาเขาดูเซ่อซ่า เขาเกาคางและพูดว่า

“เจ้า คนโง่คนนั้นน่ะ เดินขึ้นมา!”

คนโง่คนนั้นก้าวขึ้นไปข้างหน้า ยิ้มและพูดว่า

“ข้าน้อยอยู่ที่นี่แล้วขอรับ”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“เจ้ามากับข้าเถิด”

คนโง่คนนั้นมีความสุขมาก ขอบคุณฉินเหยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ขอบคุณอ๋องเหยียนที่เมตตา”

เขาเรีบเดินตามฉินเหยียนไปอย่างรวดเร็ว

ฉินชงมองไปที่ร่างของฉินเหยียนที่เดินจากไป เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก พึมพำออกมา

“พาจองหงวนบู๊ออกไปอย่างนี้ ดูท่าแล้ว จองหงวนบู๊ในทุกปีคงต้องให้เขาแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้นและมองดูฝูงชนแล้วถามว่า

“คนอื่นๆ ล่ะ คิดจะเข้ากองทัพทหารกองใด?”

ความหวังที่จะเข้ากองทัพทหารเสือดาวพังทลาย ทุกคนจึงเลือกกองทัพทหารอื่นด้วยความเศร้าใจ

เมื่อมาถึงจุดนี้ การสอบจองหงวนบู๊ก็สิ้นสุดลง

...

กลางคืนที่แสนมืดมิดและมีลมแรง

ในหมู่บ้านบนภูเขาอันเงียบสงบและห่างไกล มีรถม้าจอดอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน

ชายคนหนึ่งสวมหมวกปิดหน้า ลงจากรถม้า

เขาขมวดคิ้วเอาแขนเสื้อปิดจมูกแล้วถามว่า

“เหตุใดถึงเหม็นเช่นนี้”

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ รายงานกลับ

“ทุกคนในหมู่บ้านถูกสังหารจนหมด ศพยังไม่ถูกจัดการขอรับ”

ชายที่สวมหมวกปิดหน้าพุดอย่างไม่พอใจ

“ก็แค่เผาทิ้งให้หมดก็สิ้นเรื่องมิใช่หรือ?”

ลูกน้องตอบกลับตามความจริงว่า

“เผาไม่ได้ขอรับ ถ้าเผาไฟควันไฟจะลอยสูงขึ้น ทำให้หมู่บ้านบริเวณใกล้เยงสงสัยเอาได้”

ชายที่สวมหมวกปิดหน้าบ่นว่า

“ไร้ประโยชน์เสียจริง!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็เดินตรงเข้าไปในหมู่บ้าน

หมู่บ้านแห่งนี้เต็มไปด้วยช่างตีเหล็กที่ถูกจับมา

“พวกเขาช่างขี้เกรงใจเสียเหลือเกิน”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เปิดกล่องผ้าทีละกล่อง

“โอ้ ของขวัญเหล่านี้ล้วนเป็นของมีค่าทั้งนั้น”

ต้าหย่งหัวเราะและพูดว่า

“เมื่อเทียบกับโกลนม้าที่องค์ชายส่งให้แล้ว ของพวกนี้เทียบไม่ติดเลยขอรับ”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่อง

“องค์ชาย ข้าน้อยมีเรื่องอื่นที่ต้องรายงานให้ทราบขอรับ”

“พูดมา”

ต้าหย่งพลันมีสีหน้าจริงจัง

“นับตั้งแต่องค์ชายแปดสูญเสียอำนาจ วันๆ เขาเอาแต่กินดื่มเหล้าจนเมามาย มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว อีกทั้งยังหยิบยืมเงินและเปิดรับสมัครทหารด้วยขอรับ”

“เงินทั้งหมดที่เขายืมมา เมื่อคิดคำนวณจำนวนทั้งหมดแล้ว อยู่ที่ราวๆ สองหมื่นเหรียญเงินขอรับ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว

“พี่แปดยืมเงินจำนวนมากขนาดนั้นไปสิ่งใดกัน?”

ต้าหย่งแสดงความคิดเห็นขึ้นมา

“องค์ชาย ข้าน้อยกำลังสงสัยว่าองค์ชายแปดคิดสร้างกองทัพของตนเองลับๆ มีแนวโน้มที่จะวางแผนก่อกบฏขอรับ”

ฉินเหยียนยืนกอดอกและคิดครู่หนึ่ง แต่การคาดเดาของต้าหย่งนั้นยังไม่มีหลักฐาน

ตั้งแต่ฮองเฮาฉินซวงหลานถูกปลดลงจากตำแหน่งฮองเฮา พูดได้เลยว่าสถานการณ์ของตระกูลฉินนั้นเหมือนดิ่งลงเหว

ด้วยความทะเยอทะยานของฉินซวงหลานมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะต้องยุยงฉินอู่ในก่อกบฏและสร้างกองกำลังของตนเองขึ้นมา

จากการวิเคราะห์นี้ พฤติกรรมที่ผิดปกติของฉินอู่น่าจะเป็นการเตรียมการกบฏ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า

“ช่วงนี้ ในราชสำนักจะมีจัดงานใหญ่ๆ หรือไม่?”