องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 538

ฉินเหยียนเม้มปากและพูดว่า

“นั่นเจ้าคิดว่าดูดีแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ หากใบหน้าเจ้าไม่ได้มีรอยแผลฉกรรจ์เช่นนี้ เจ้าจะสามารถแต่งงานและกลายเป็นพระสนมขององค์ชายในอาณาจักรฉินได้”

เซี่ยชิงพูดอย่างเหยียดหยาม

“ข้าไม่ต้องการเช่นนั้น องค์รัชทายาทที่หยิ่งยโสคนนั้น ข้าไม่อาจเทียบเทียมได้”

“อีกอย่าง หากข้าแต่งงานกับใครสักคนล่ะก็ คนๆ นั้นต้องเป็นอ๋องเหยียนเท่านั้น”

อ๋องเหยียนรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“จริงๆ แล้ว ข้าเป็นคนสนใจรูปร่างหน้าตาภายนอก แม้ว่าข้าจะไม่ใช่คนจุกจิกเรื่องอาหาร แต่หน้าตาเจ้า ข้าก็รับไม่ได้เช่นกัน

เซี่ยชิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“แค่ดับเทียน ใครจะมาสนใจว่าหน้าตาเป็นเช่นไร ทุกคนก็เหใอนกันหมดนั่นแหละ!”

เมื่อหยางจิ่นซิ่วได้ยินเช่นนั้น หน้านางพลันแดงก่ำ พูดอะไรไม่ออก เกาหัวเบาๆ และมองไปที่ฉินเหยียน

“คำพูดคำจานางช่างห้าวหาญเหลือเกิน เจ้าไปเจอผู้หยิงเช่นนี้มาจากที่ใด?”

ฉินเหยียนยิ้มช้าๆ เขาไม่คาดคิดว่าเซี่ยชิงจะเป็นกันเองเช่นนี้ เหมือนเด็กผู้ชายเช่นนี้ เขาหันไปหาเซี่ยชิงและพูดว่า

“จากนี้ไปพวกเราเป็นเพื่อนกัน ในฐานะพี่ชายเจ้าเป็นน้องสาวที่แข็งแกร่งของข้า!”

เซี่ยชิงพูดย้ำ

“สาวแกร่ง ชื่อนี้ไม่เลว ข้าชอบ!”

ฉินเหยียนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้แล้วถามต่อ

“สาวแกร่ง หลังจากนี้ไปเจ้าตัดสินใจจะทำเช่นไร?”

เซี่ยชิงทำสีหน้าภูมิใจ

“แน่นอนว่าข้าจะกลับไปที่ซุ่นชิ่ง ให้นักเรียนข้าได้หน้า ข้ากลับไปพวกต้องประจบประแจงข้าแน่นอน!”

“หลังจากนี้ข้าจะสอนยิงธนูบนม้า พวกเขาจะต้องคุกเข่าและยอมรับข้า!”

ฉินเหยียนเห็นด้วย

“ด้วยตำแหน่งทหารม้าของเจ้า ถือว่ามีชื่อเสียงแล้ว หากในอนาคตเจ้าคิดจะแต่งงานก็ไม่ต้องกังวล”

เซี่ยชิงพูดออกมาอย่างไม่สนใจว่า

“ใครบอกว่าชีวิตนี้ข้าต้องแต่งงาน ข้า เซี่ยชิง ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับใช้อ๋องเหยียน ข้าเต็มใจจะไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต!”

ฉินเหยียนยักไหล่และพูดว่า

“เจ้าคิดให้แน่ใจเสียก่อน”

ทั้งสามคนนั่งพูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีวคามสุขตลอดคืน

...

การสอบจองหงวนบู๊สิ้นสุดลงแล้ว สิ่งที่ทำให้ฉินเหยียนประหลาดใจมากที่สุดก็คือคนโง่คนหนึ่งได้รับรางวัลชนะเลิศ ตำแหน่งทางการของเขาคือกองทหารรักษาการณ์ระดับห้าไปจนถึงพันตรี และได้เข้าไปในค่ายทหารรักษาการณ์เพื่อรอรับการคัดเลือกจากกองพัน

แม้ว่าเซี่ยชิงจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับห้า แต่นางกลับไม่ได้รับตำแหน่งและไม่ได้เข้าไปในค่ายทหาร ดังนั้นจึงถูกส่งกลับไปยังบ้านเกิด

ฉินเหยีนกล่าวอำลากับเซี่ยชิงเป็นการส่วนตัว มอบม้าศึก คันธนูและลูกธนูให้นาง

เซี่ยชิงรู้สึกขอบคุณ ขึ้นหลังม้าและออกจากเมืองหลวงไป

หลังจากส่งเซี่ยชิงแล้ว ฉินเหยียนก็พาต้าหย่งและหยางจิ่นซิ่วไปยังค่ายทหาร

...

สำนักงานกรมกลาโหม

นางทหารทั้งหมดรวมตัวกันเข้าลงทะเบียนเป็นทการ และให้พวกเขาเสนอชื่อกองทหารที่ตนชื่นชอบ

ฉินเหยียนหัวเราะเบาๆ

“ในเมื่อทุกคนต้องการเข้าร่วมกองทัพทหารม้าเสือดาวของข้า เรื่องนี้ง่ายมาก คงเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังข้าแล้วใช่หรือไม่ ใครก็ตามที่สามารถสู้กับนางได้ก่อนที่ธูปจะหมดลง จะสามารถเข้าสู่กองทัพทหารม้าเสือดาวของข้าได้”

บรรดาทหารที่อยู่ในห้องนั้นต่างอึ้งไป

หมายความว่าอย่างไร?

ต้องสู้อีกหรือ?

ขั้นที่สี่ต่างตอบตกลง

“ได้ การทดสอบครั้งที่แล้วยังไม่ได้แสดงฝีมือมากเท่าที่ควร เช่นนั้นครั้งนี้มาแข่งกันอีกครั้งเถิด!”

พูดจบ ก็ไม่อาจหลีกหนีได้อีก

หยางจิ่นซิ่วกอดอกและกระซิบ

“เจ้ากำลังโกรธ วางแผนที่จะตัดสิทธิ์พวกเขา”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดอย่างใจเย็น

“ไม่ต้องฆ่าให้ตายหรอก แต่เอาแค่เกือบตายก็พอ”

“ได้!”

หยางจิ่นซิ่วต้องการมอบบทเรียนให้กับพวกผู้ชายอวดเก่งแบบนี้มานานแล้ว นางจึงเหยียดแขนขา และก้าวออกไปข้างหน้า

ฉินชงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดนาง

“อย่าเลย พวกนี้คือเสาหลักของอาณาจักรฉิน อย่าทำลายพวกเขาเลย!”

หยางจิ่นซิ่วยิ้มอย่างชั่วร้าย

“องค์รัชทายาทไม่ต้องกังวล ข้าจะมีเมตตา ไม่โจมตีพวกเขาหนักหรอก!”