องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 537

ฉินเหยียนพาเซี่ยชิงออกมาจากสนามสอบ มายังตำหนักหยางซินด้วยความเร่งรีบ

ก่อนเข้าประตูตำหนัก ขันทีเกาหยุดเอาไว้เสียก่อน

“อ๋องเหยียน ท่านอย่าเข้าไปเสียจะดีกว่าขอรับ”

ฉินเหยียนถามออกไปว่า

“เหตุใดข้าถึงเข้าเฝ้าเสด็จพ่อไม่ได้เล่า?”

ขันทีเกายกมือขึ้นด้วยความเคารพ

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน ฝ่าบาททรงทราบเรื่องผลการสอบจองหงวนบู๊แล้ว ทรงมีคำสั่งว่า ไม่ว่าใครจะเข้ามาพูดก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีทางให้นางโลมเป็นผู้ชนะการสอบในครั้งนี้เด็ดขาด”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วและพูดว่า

“เหตุใดเสด็จพ่อถึงดื้อรั้นเช่นนี้”

ขันทีเกาอธิบายว่า

“ฝ่าบาทเองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน หากผู้ชนะการสอบเป็นสตรี อาณาจักรฉินจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดขอรับ?”

ฉินเหยียนโบกมือปัดแล้วพูดว่า

“ข้าไม่อยากฟังคำพูดของเจ้า ขันทีเกาเจ้ารีบไปบอกแจ้งเสด็จพ่อให้ข้าเสียว่าข้าจะเข้ามาอธิบายเหตุผลด้วยตนเอง”

ขันทีเกาหยุดเขาและพูดว่า

“องค์ชายอย่าทรงเข้าไปเลยขอรับ ฝ่าบาทไม่อยากพบท่าน ท่านอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย”

ฉินเหยียนกลอกตาไปที่ขันทีเกา ไม่ให้เขาเข้าไปใช่หรือไม่ เช่นนั้นเขาจะไปไหนทั้งนั้น!

เขาเอามือปิดปากและตะโกนออกมา

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ! หากท่านไม่ออกมาพบลูก ลูกจะไม่จากที่นี่!”

ขันทีเกามองฉินเหยียนที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่ฟังเหตุผล ถอนหายใจและสั่งทหารยามว่า

“เฝ้าประตูไว้ อย่าให้อ๋องเหยียนเข้าไปได้”

“ขอรับ”

ทหารยามยกมือขึ้น ใช้หอกปั้นประตูเอาไว้

เมื่อเห็นท่าทางนี้ ฉินเหยียนเห็นว่าเสด็จพ่อตั้งใจไม่อยากพบเขา เขาหันไปทางขันทีเกาด้วยความโกรธแล้วพูดว่า

“ได้ เจ้าทำได้!”

ขันทีเกายิ้ม ประสานมือแล้วพูว่า

“องค์ชาย ข้าแค่ทำตามคำสั่ง ดังนั้นได้โปรดอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยขอรับ”

ในเมื่อเสด็จพ่อยืนกรานเช่นนี้ ฉินเหยียนไม่จำเป้นต้องดื้อดึงอีกต่อไป เขามองกลับไปที่เซี่ยชิงและพูดอย่างหมดทนทาง

“ไปกันเถิด ข้าจะเชิญเจ้าไปดื่มเพื่อลบล้างความเศร้า”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็พาเซี่ยชิงเดินจากไป

แม้ว่าผลการสอบจองหงวนบู๊จะดำเนินไปอย่างเต็มที่ แต่ฉินเหยียนก็ไม่ปรากฤตัวขึ้นอักเลย

ในคืนนั้น

ตำหนักชีหลิน

ฉินเหยียนจัดงานเลี้ยงใหญ่ มีอาหารรสเลิศมาจากทั่วทุกสารทิศ เหล้าชั้นดี

แต่มีเพียงฉินเหยียน หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงเท่านั้นที่นั่งดื่มฉลองกัน

พูดตามหลักแล้ว หยางจิ่นซิ่วควรเป้นคนที่กินและดื่มได้อย่างเอร็ดอร่อยมากที่สุด แต่ใครจะคิดว่าเซี่ยชิงจะไม่คิดอะไรมากเช่นนี้

เมื่อพูดถึงสตรีที่ต้องฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และเข้าร่วมกองทัพอย่างหยางจิ่นซิ่ว นางพูดอย่างหนักแน่นและถอนหายใจ

“ในอาณาจักรจ้าวของข้า ผู้หญิงก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกองทัพ นโยบายของอาณาจักรฉินดีกว่าอาณาจักรจ้าวมากแล้ว”

“สามอันดับแรกของการสอบจองงหวนมอบให้แก่ผุ้หญิง แต่จองหงวนบู๊ไม่มีทางให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายชนะ ท้ายที่สุดหากผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายนำในสนามรบ คงเป็นเรื่องที่กดดันมาก”

ในความเป็นจริงหยางจิ่นซิ่วรู้อยู่แก่ใจว่า ถ้านางไม่ใช่หูหนิวแห่งตระกูลหยาง ถ้านางไม่มีตระกูลหยางคอยชี้นำนาง นางคงไม่สามารถเป็นผู้นำในสงครามได้ ไม่ต้องพูดถึงคำสั่งในยามอันตราย

หากนางไม่สาสามารถยึดเมืองอวิ๋นเฉิงได้นานกว่าสามเดือน เกรงว่านางคงถูกประชาชนในอาราจักรจ้าววิพากษ์วิจารณ์เละเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

ฉินเหยียนเป็นคนที่ไม่ชอบความคิดเก่าๆ ที่ชอบเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง เขาตัดสินใจแล้วพูดว่า

“พวกเจ้าทั้งสองคนไม่ต้องกังวล ภายในสามปี ข้าจะส่งเสริมความเท่าเทียมกันระหว่างชายและหญิงอย่างแน่นอน และในเวลานั้นจะไม่มีการแบ่งแยกสถานะในครอบครัวอีก

หยางจิ่นซิ่วพูดด้วยความสงสัย

“เจ้าพูดง่าย เช่นนั้นพวกข้าจะดูว่าท่านจะทำเช่นไร”

เซี่ยชิงไม่ได้มีความทะเยอทะยานมาก นางกินไปเยอะพอสมควรแล้ว ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

“ขอบคุณอ๋องเหยียนที่ให้โอกาสข้าและมอบโอกาสการสอบจองหงวนบู๊ให้ข้า ตอนนี้ข้าบรรลุเป้าหมายแล้ว คำขอบคุณอยู่ในเหล้าแก้วนี้แล้ว ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ”

หลังจากดื่มเหล้าแก้วนั้น นางก็พูดไม่หยุด

“เหล้าชั้นดี!”

ฉินเหยียนจิบเหล้า มองดูบาดแผลฉกรรจ์บนใบหน้าของเซี่ยชิงแล้วพูดว่า

“ข้าจะให้หมอรักษาแผลบนหน้าเจ้า”

เซี่ยชิงพูดอย่างเมินเฉย

“หน้าของข้าก็ดูดีแล้วนะ ทำไมต้องรักษามันด้วยเล่า?”