องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 536

ผู้บัญชาการทหารม้าขั้นที่หกสวมชุดเกราะและถือโล่ ขี่ม้าไล่ตามเซี่ยชิงไป

เซี่ยชิงบังคับม้าด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งถือธนู ใช้วิธีการส่วนตัว หันหัวม้าเพื่อหลบหนีหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับทหารม้า

“เฮ้อ”

คนที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เป็นแบบนี้เสียทุกครั้ง พวกเจ้าสู้กันแบบลูกผู้ชายมิได้หรือ?”

“คนที่ชนะมาหลายต่อหลายครั้ง เขาชนะด้วยความสามารถและวิธีการด้วย ไม่ใช่อาศัยแต่ความเร็วของม้าอย่างเดียว”

ประชาชนไม่ชอบการต่อสู้แบบนี้ พวกเขาดูเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น

แต่ในสนามรบ ไม่มีความยุติธรรม และความหากจะชนะต้องอาศัยกำลังและวิธีการด้วย

ความสามารถในการสังหารแม่ทัพของศัตรูได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีการใดก็ตาม

เซี่ยชิงที่เป็นนางโลมมาก่อน การขี่ม้าในสนามรบคือข้อได้เปรียบของนาง นั่นคือสามารถขี่ม้าและยิงธนูได้ ไม่ต้องพูดถึงทักษะอื่น ทักษะการยิงธนูที่สมบูรณ์แบบของเซี่ยชิงนี้ มีเพียงไม่กี่คนในอาณาจักรฉินที่ทำได้

แม้แต่หยางจิ่นซิ่วยังให้ความคิดเห็นว่า หากนางเผชิญหน้ากับเซี่ยชิงในสนามรบ นางคงจะหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิว และมีความเป้นไปได้สูงว่านางจะเป็นฝ่ายถูกยิงตกจากหลังม้าแทน

ต้องรู้ว่า ในสมัยโบราณ ทักษะการขี้ม้าคือทักษะการขี่ม้า ม้าศึกคือม้าศึก ทักษะการขี่ม้าและยิงธนูก็คือทักษะการขี่ม้าและยิงธนู

การยิงธนูบนพื้นที่ราบนั้น แต่การยิงธนูบนหลังม้าที่วิ่งอย่างดุเดือดนั้นและยังต้องโจมตีเป้าหมายที่เคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาเป็นทักษะที่ต้องฝึกฝนซ้ำๆ

ทหารม้าขั้นที่หกสวมชุดเกราะต่อสู้ มือซ้ายถือโล่ มือขวาถือหอก นี่คือทหารม้าหนักที่ใช้โจมตีเซี่ยชิงโดยเฉพาะ

อย่างไรก็ตามเซี่ยชิงที่เป็นทหารพราน เพื่อเทียบกับทหารม้าหนักแล้ว ลูกธนูของเซี่ยชิงไม่อาจทะลุแนวป้องกันได้ และทหารม้าหนักก็ไม่สามารถไล่ตามเซี่ยชิงได้ พวกไล่กันไปมาเหมือนไล่ตามธูป ไม่มีทางบอกได้ว่าผู้ชนะเป็นใคร

ทหารม้าไล่ตามพวกนางจากด้านหลัง สาปแช่งเขาว่า

“ไม่ว่าทักษะการยิงธนูของเข้าจะดีแค่ไหน การเผชิญหน้ากับม้าหนักของข้าก็ไร้ประโยชน์ เส้นทางในการเลื่อนตำแหน่งของเจ้าสิ้นสุดลงที่นี่แล้ว ยอมแพ้เสียเถิด”

เซี่ยชิงไม่ได้โกรธ แต่นางกลับเปลี่ยนกลยุทธ์ ชะลอม้าลง และเตรียมพร้อมที่จะยิงปะทะในระยะประชิด

ทหารม้าผู้กล้าหาญไล่ล่านางมาบนหลังม้า ทั้งทีทั้งสองฝ่ายอยู่ในระยะใกล้กัน ทันใดนั้นเขาก็แทงหอกเปิดการโจมตี ต้องการสังหารเซี่ยขิงที่อยู่บนหลังม้าให้ได้

ประชาชนที่ดูอยู่นั้น ทั้งหมดต่างเครียดแทนเซี่ยชิง หากนางตกจากหลังม้าจะได้รับบาดเจ็บ หากไม่ตายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอน!

แม้แต่องค์ชายใหญ่ฉินชงยังยืนขึ้น เหงื่อตกแทนเวี่ยชิงเช่นกัน

แต่ดูเหมือนว่าเซี่ยชิงจะคาดการณ์เหตุการณ์นี้เอาไว้อยุ่แล้ว และหันหน้าไปทางม้า

ทหารม้าคิดว่าเซี่ยชิงจะตกจากหลังม้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ และเขากำลังจะประกาศผล

แต่ผู้ชมเห็นได้ชัดเจนว่าเซี่ยชิงเกี่ยวตัวเองไว้อยู่ที่ด้านข้างของม้า

“นาง นางทำได้อย่างไรกัน?”

ทหารเกือบทั้งหมดยืนขึ้นและมองดูทักษะการขี้ม้าที่น่าทึ่งของเซี่ยชิงด้วยความไม่เชื่อ

เซี่ยชิงให้โกลนถีบตัวเองขึ้นมา และเตะทหารม้าคู่ต่อสู้ลงจากหลังม้าแทน

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ชนะแล้ว เซี่ยชิงชนะแล้ว!”

จากนั้นประชาชนที่ชมอยู่นั้นต่างลุกขึ้นยืนปรบมือ

บางคนมีความสุข บางคนเศร้าโศก คราวนี้เซี่ยชิงเป้นฝ่ายชนะ ทำให้ทหารถึงกับพูดไม่ออก

แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาที่เป็นทหารรบ แต่กลับพ่ายแพ้ให้แก่ผู้หยิงตัวเล็กๆ คนนี้ทีละคน พวกเขาจะไม่รู้สึกเสียหน้าได้อย่างไร?

หนึ่งในทหารม้าขั้นที่สี่ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

“นำชุดเกราะของข้ามา ข้าจะลงแข่งต่อเอง!”

ใบหน้าของเซี่ยชิงเต็มไปด้วยรอยแผลฉกรรจ์

ฉินชงสูญเสียการควบคุม เขาพูดอึกอัก

“สวมผ้าคลุมน่าจะดีกว่า”

เขายิ่งคาดหวังสูงมากแค่ไหน เขายิ่งผิดหวังมากเท่านั้น

ฉินชงหันไปหาฉินเหยียนและพูดว่า

“เจ้าใจร้ายมาก เหตุใดถึงไม่บอกข้า”

ฉินเหยียนยักไหล่และกระซิบกลับ

“ข้าคิดว่าพี่ใหญ่สนใจแต่ความสามารถ ไม่สนใจเรื่องความงามภายนอก”

ฉินชงกระแอมสองสามครั้งและกลับมายังหัวข้อเดิม

“เซี่ยชิง เจ้าชนะการสอบจองหงวนบู๊มาอย่างต่อเนื่อง ข้าจะมอบรางวัลที่ชนะเลิศให้แก่เจ้า แต่เนื่องจากเจ้าเป็นสตรี เรื่องนี้จำเป้นต้องรายงานแก่ราชสำนัก ข้าและเสด็จพ่อจะเป็นคนตัดสิน”

เป็นครั้งแรกของการสอบที่สตรีเป็นผู้ชนะ อย่างไรก็ตามในการสอบจองหงวนบู๊สตรีไม่สมควรที่จะได้รับรางวัลชนะเลิศ นี่คือประชามติ

“เหตุอันใดกัน!”

ฉินเหยียนไม่เห็นด้วย

“พี่ใหญ่ พี่ไม่ให้นางได้รับรางวัลชนะเลิศเพียงกว่านางน่าเกลียดหรือ ท่านพี่ไม่พอใจนาง เลยคิดจะแอบดำเนินการลับหลังอย่างนั้นหรือ!”

“น้องสิบสี่ หรือว่าเจ้าจะไปพูดกับเสด็จพ่อด้วยตัวเอง”

“พูดก็พูด!”

ฉินเหยียนโกรธมากจนลุกขึ้นยืนและเดินจากไป