องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 546

เมืองหลวงอาณาจักรจ้าว

อู๋ซานกุ่ยนำกองทัพเข้าสู่ตำหนักจินหลวน ทุกคนตาเป็นประกายเมื่อเห็นตำหนักอันงดงาม ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกาย นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเข้ามาในตำหนักที่สูงส่งและหรูหราเช่นนี้

อู๋ซานกุ่ยมองเก้าอี้บัลลังก์ที่ระยิบระยับแกะสลักมาอย่างดีแล้ว ก็รู้สึกดีใจอย่างมาก เขาหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า

“มิน่าทุกคนถึงอยากจะเป็นฮ่องเต้กันนัก คราวนี้ถึงตาข้านั่งบ้างแล้ว ฮ่าๆๆ!”

เขารีบเดินขึ้นไปแล้วนั่งบนบัลลังก์ จากนั้นก็มองทหารที่อยู่ด้านล่าง

เหล่าทหารคุ้นชินกับการยกยอแล้ว จึงพากันคุกเข่าประสานมือคารวะพูดว่า

“ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับท่านแม่ทัพ!”

อู๋ซานกุ่ยยิ้มกว้างอย่างมาก เขาแต่งตั้งเองว่า “ต่อไปอาณาจักรจ้าวก็เป็นของตระกูลอู๋แล้ว พวกเจ้าคอยติดตามโจมตีเมืองกับข้ามา คราวนี้เรามาครองใต้หล้าด้วยกันเถิด”

เหล่าทหารต่างประสานมือคารวะพร้อมกันแล้วถวายบังคมฝ่าบาท

“ฝ่าบาทอายุยืนยาวหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

อู๋ซานกุ่ยนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างมีชีวิตชีวา เขาจัดพิธีแต่งตั้งตำแหน่งต่างๆอย่างง่ายๆ ชี้ไปยังแม่ทัพด้านล่างแล้วพูดว่า

“ข้าแต่งตั้งให้เจ้าเป็นจอมพลพิทักษ์อาณาจักร!”

“ข้าแต่งตั้งให้เจ้าเป็นนายพล!”

“ข้าแต่งตั้งให้เจ้าเป็นขุนนางขั้นที่สาม!”

เหล่าทหารต่างคุกเข่าแล้วประสานมือคารวะขอบพระทัย “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมจะไม่ทำให้ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ!”

คำว่าฝ่าบาททำเอาอู๋ซานกุ่ยยิ้มดีใจจนหุบไม่อยู่ ทันใดนั้นเองประตูใหญ่ของตำหนักจินหลวนก็เปิดออก ทุกคนต่างพากันหันกลับไปมอง แล้วพบว่าเฉินหย้วนหย้วนที่สวมชุดสีแดงกำลังยืนอยู่หน้าประตู

แสงอาทิตย์กระทบร่างกายของนาง นั่นทำให้นางดูเปล่งประกายและดึงดูดสายตาอย่างมาก งดงามมากเหลือเกิน เหล่าทหารกบฏที่กำลังหัวเราะกันอย่างโอหัง เมื่อเห็นดังนั้นก็เงียบลงทันที ในตำหนักจินหลวนเงียบสงัด

อู๋ซานกุ่ยมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ชุดสีแดงที่โดดเด่น เขาดีใจจนมือสั่นไปหมด จนหัวใจแทบจะหยุดเต้น นี่คือหญิงสาวที่เขาฝันใฝ่ เขาทรยศหักหลังอาณาจักรเพื่อนาง ที่โจมตีมาถึงเมืองหลวง ทั้งหมดก็เพื่อนาง!

เฉินหย้วนหย้วนค่อยๆเงยหน้าขึ้นท่ามกลางสายตาของคนกับหมื่น นางเดินเข้าไปในตำหนักจินหลวนจนเดินมาถึงหน้าบัลลังก์ นางคุกเข่าลงแล้วคำนับ

“เฉินหย้วนหย้วนต้อนรับท่านแม่ทัพกลับมาด้วยชัยชนะเจ้าค่ะ”

หัวใจของอู๋ซานกุ่ยราวกับถูกฟ้าผ่าลงมา ภาพที่จากลาผุดขึ้นมาอีกครั้ง

“เมื่อท่านกลับมาพร้อมชัยชนะ ข้าจะสวมชุดแดงต้อนรับแน่นอน”

นางสวมชุดสีแดงมาต้อนรับจริงๆ ในตอนนี้อู๋ซานกุ่ยเองก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เขารีบลงมาจากบัลลังก์แล้วมายังเบื้องหน้าของเฉินหย้วนหย้วน แล้วกอดนางเข้าสู่อ้อมกอด

“หย้วนหย้วน ลำบากเจ้าเสียแล้ว”

จ้าวหรงจีโน้มน้าวว่า “เขาตายไปแล้ว เจ้าจะทำเช่นนั้นไปทำไมรึ?”

หลี่ชางพูดอย่างหนักแน่นว่า “หากไม่ได้เห็นศพของเขากับตา ข้ายอมไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหรงจีตกลง “ในเมื่อเจ้าดึงดันเช่นนั้นก็อยู่ต่อเถิด พวกข้าเข้าวังกันก่อน”

หลี่ชางประสานมือคารวะ “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อขบวนจากไปแล้วหลี่ชางก็ได้มาใต้กำแพงเมือง เขาอยู่ต่อหน้าศพที่ถูกเผาไหม้เกรียมที่กองเป็นภูเขามากมาย เขาเดินเข้าไปค้นหาอย่างเด็ดเดี่ยว เขาจะต้องทวงคืนความยุติธรรมให้ท่านแม่ ตระกูลหลี่ ที่ตายด้วยน้ำมือของจ้าวฉี่หมิงอย่างอนาถให้ได้

......

จ้าวจีเอ๋อร์และขบวนเดินทางไปยังเมืองหลวง พวกเขาเห็นกลุ่มกบฏโอหังที่กำลังเผา สังหาร ปล้นสะดม พวกมันรังแกข่มเหงและเหยียดหยาบชาวเมืองอย่างตามใจ

เดิมทีเหล่าชาวเมืองคิดว่าเมื่อจ้าวฉี่หมิงถูกโค่นล้มแล้ว อู๋ซานกุ่ยจะขึ้นครองอย่างมีเมตตา แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีการข่มเหงที่โหดร้ายยิ่งกว่า

ทำให้พวกเขาอับอายอย่างไร้มนุษยธรรม ดึงพวกเขาลงไปในเหวอีกครั้ง ย่ำยีอย่างโหดร้าย ทำให้เหล่าชาวเมืองอาณาจักรจ้าวต้องทนทุกข์ทรมาน

เมื่อจ้าวหรงจีเห็นเหล่าชาวเมืองถูกข่มเหงอยู่บนรถม้าแล้วก็พูดอย่างหมดความอดทนว่า

“พวกทหารกบฏบังอาจกระทำเช่นนี้กับชาวเมืองอาณาจักรจ้าวได้ ข้าจะฆ่าพวกมัน!”