องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 549

อู๋ซานกุ่ยยังคงถือดาบและทาบตรงคอของเฉินหย้วนหย้วน

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าโกหกข้าใช่รึไม่! บอกความจริงมาว่าเจ้าเคยรักข้า”

“ไม่เคย ไม่เคยเลย!” เฉินหย้วนหย้วนตอบกลับอย่างเข้มงวด นางตะคอกว่า “อาณาจักรฉินวางแผนต่ออาณาจักรจ้าวมานาน กวาดซื้อเสบียงในอาณาจักรจ้าวในราคาสูง ส่งเสริมให้ราคาสูงขึ้น เพื่อให้อาณาจักรจ้าวเกิดความหิวโหย”

“ส่วนพวกข้าก็บุกเข้าเมืองเปี้ยนจิง และเข้ามาหลอกลวงคนอาณาจักรจ้าวในนามของการคัดเลือกหอหม่านฮวา ทำให้พวกเจ้าคิดว่าอาณาจักรเจริญรุ่งเรือง สงบสุข แต่ความจริงแล้วอาณาจักรจ้าวเน่าเปื่อยไปแล้ว”

“แม่ทัพอู๋ เจ้าคิดว่าเจ้าครองตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ด้วยความสามารถงั้นรึ อย่าฝันไปเลย ที่เจ้าได้รับการสนับสนุนเพราะหอหม่านฮวาใช้เงิน จึงทำให้เจ้าได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ”

อู๋ซานกุ่ยได้ยินดังนั้นแล้วก็สับสนอย่างมาก จนแทบจะจับดาบเอาไว้ไม่อยู่ เขาตกตะลึงจนเดินเซถอยหลังไป

เฉินหย้วนหย้วนเดินเข้าไปใกล้ๆ “ตอนที่เจ้านำทัพไปยังชายแดน ข้าได้เข้ามายังพระราชวัง และใช้ความงามหลอกล่อจ้าวจวิน และส่งข่าวที่ข้าถูกจ้าวจวินพาเข้าวังให้เจ้า เพื่อทำให้เจ้าโกรธราชวงศ์อาณาจักรจ้าว ทำให้เจ้าทรยศและนำทัพก่อกบฏโจมตีกลับมายังอาณาจักรจ้าว”

“แผนหญิงงาม แผนยุให้รำตำให้รั่ว แผนในแผน เชื่อมต่อกันไป อู๋ซานกุ่ยเจ้าคือหมากตัวหนึ่งของอ๋องเหยียน สถานการณ์ในใต้หล้านี้ล้วนอยู่ในกำมือของอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน เจ้าหนีไม่พ้นโชคชะตาที่ต้องพ่ายแพ้”

“แคร้ง” ดาบในมือของอู๋ซานกุ่ยหล่นลงพื้น เขามองไปรอบๆด้วยความสับสนแล้วถามอย่างเหลือเชื่อว่า

“ดังนั้น พวกเจ้าเหล่าหายที่เคยร่วมสู้กับข้ามาทั้งหลาย ล้วนเป็นศัตรูของข้างั้นรึ?”

ทุกคนในตำหนักอ๋องเหยียนต่างก็ยืนตัวตรงยืดอก พวกเขาภูมิใจอย่างมาก

“การได้ทำประโยชน์ให้แก่อ๋องเหยียนคือเกียรติของพวกข้า!”

“เพราะเหตุใด!” อู๋ซานกุ่ยตะโกนสุดเสียง คร่ำครวญ ตั้งคำถาม “ครอบครองดินแดนนี้กับข้าไม่ดีรึไง เหตุใดต้องทรยศข้า!”

เฉินหย้วนหย้วนค่อยๆหันหลัง เมื่อเผชิญหน้ากับจ่าวจีเอ๋อร์ผู้เป็นนายแล้ว นางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“มีเพียงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินเท่านั้น ที่จะมอบความสันติสุขให้แต่เหล่าชาวเมืองได้ แต่หากเจ้านั่งบนบัลลังก์ มีแต่จะเพิ่มทรราชเท่านั้น ดังนั้นชีวิตของเจ้าได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว”

เมื่อสิ้นเสียงเฉินหย้วนหย้วนก็คุกเข่าประสานมือคารวะ

“นายหญิงเพคะ หม่อมฉันได้วางยาต่อทหารกบฏทุกคนของอู๋ซานกุ่ยทั้งหมดแล้ว ไม่เกินสิบห้านาที พิษจะออกฤทธิ์และทำให้พวกเขาตายเพคะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วอู๋ซานกุ่ยก็สังเกตถึงความปกติได้ ที่ดาบของเขาหล่นลงพื้นไม่ใช่เพราะเขาผิดหวังมากจนมือลื่น แต่เพราะเขาโดนวางยา จนทำให้ร่างกายไม่มีแรง

“ไม่ๆๆ!” ในบรรดากลุ่มกบฏ พรรคพวกที่ดีที่สุดของอู๋ซานกุ่ยบางคนเริ่มอ้วก บางคนเริ่มร้องอย่างเจ็บปวด และยังมีคนที่หักหลังอ้อนวอน

เดิมทีในระหว่างที่มาจ้าวจีเอ๋อร์ยังรู้สึกเป็นกังวล นางมีแค่ปืนไฟสองกระบอก ไม่อาจต้านกองกำลังกบฏนับหมื่นของอีกฝ่ายได้ ไม่คิดเลยว่ากระเป๋าผ้าที่ฉินเหยียนมอบให้นางจะมีความน่าตื่นตาตื่นใจมากมายเพียงนี้

นางรู้สึกตะลึงอย่างมาก การคาดเดาของฉินเหยียนแม่นยำราวกับพระเจ้า ต่อให้เขาไม่ออกมา ก็สามารถครองใต้หล้าเอาไว้ได้ สามารถล้มล้างอาณาจักรหนึ่งไปได้อย่างง่ายดาย น่ากลัว! น่ากลัวจริงๆ!

ในขณะที่จ้าวจีเอ๋อร์กำลังครุ่นคิด อู๋ซานกุ่ยก็โซเซ เขาพยายามประคองร่างกายเอาไว้ แล้วมองไปยังเฉินหย้วนหย้วน เขาแพ้แล้ว แพ้อย่างราบคาบ แม้จะไม่อยากยอม แต่ก่อนจะตายเขาก็อยากจะได้ยินคำพูดอ่อนโยน

“หย้วนหย้วน เจ้าเคยรักข้า ใช่รึไม่!”

เลือดสีดำกระอักออกมาใส่ชุดแดงของเฉินหย้วนหย้วน

เฉินหย้วนหย้วนไม่กล้าสบตาเขา น้ำตาของนางไหลริน “เคยรัก”

อู๋ซานกุ่ยไร้เรี่ยวแรง เขาดิ้นรนคลานไปหาเฉินหย้วนหย้วน “เจ้าจะรักข้าอีกครั้งได้รึไม่หย้วนหย้วน”

เขาจับชายเสื้อของเฉินหย้วนหย้วนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องว่า “ข้าอู๋ซานกุ่ย ยอมเป็นศัตรูกับใต้หล้านี้ ยอมชื่อเสียงป่นปี้ สามารถไม่แยแสต่อทุกอย่างเพื่อเจ้า ข้าไม่ขอให้เจ้าตอบแทนอะไร ขอแค่อย่างเดียว”

เขาไร้เรี่ยวแรงไปหมด น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินและพูดว่า “หย้วนหย้วน ข้าขอร้องละ ให้ข้าได้ตายอย่างมีศักดิ์ศรีทีเถิด......”