องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 573

ฉินเหยียนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“ข้าไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยมาก่อน หลังจากที่เจ้าขายให้ข้าแล้ว ข้าจะจ้างเจ้าให้เป็นผู้คุ้มกันสินค้า ข้าจะให้เงินเดือนเดือนละห้าเหรียญ เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

เจิ้งเต้าอยากตอบรับทันที แต่เมื่อคิดถึงเรื่องการเดินทางในตอนนี้ อย่าพูดถึงเรื่องเป็นผู้คุ้มกันสินค้าเลย เขารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

“แต่ขาข้า หากต้องเป็นผู้คุ้มกันสินค้าต่อ เกรงว่าจะไม่สะดวกนักขอรับ”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่สนใจ

“ไม่สำคัญ ข้าแค่ต้องการปรสบการณ์การทำงานของเจ้า เจ้าทำงานนี้มากว่ายี่สิบปี เจ้าต้องรู้จักถนนทุกสายเป็นอย่างดี”

“ให้สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยเป็นดั่งผู้นำทาง เจ้าไม่ต้องขี่ม้าหรือพกปืน ข้ายังมีคนที่สามารถมาทำงานนี้ได้”

เจิ้งเต้าคิดอย่างรอบคอบและตระหนักว่า เป็นเพราะขาของเขาพิการ การเป็นผู้คุ้มกันสินค้าคงจะดีกว่าการเป็นคนงานก่อสร้าง เขาลุกขึ้นยืนทันที ประสานมือและพูดว่า

“ข้าน้อย ขอบพระทัยอ๋องเหยียนเป็นอย่างมากขอรับ”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า

“ขาของเจ้าใช้งานไม่สะดวก ไม่ต้องคุกเข่าลงหรอก ข้าเองก็ไม่ได้มีกฎเกณฑ์อะไรมาก”

จากนั้นช่วยประคองเขาขึ้นมา

“ตอนนี้พวกเรามาทำความสะอากสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยกันก่อน คนและม้าของข้าจะมาถึงในอีกสองวัน จากนั้นพวกเราจะไปธุรกิจที่อาณาจักรจ้าวกัน”

เจิ้งเต้าโค้งคำนับ

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการเตรียมการของอ๋องเหยียนขอรับ”

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉินเหยียน เซี่ยชิง และเจิ้งเต้าพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อทำงาน

ช่วงที่กำลังทำความสะอาดอยู่นั้น

มีเจ้าหน้าที่รักษาเมืองวิ่งเข้ามาและรายงานว่า

“อ๋องเหยียน ให้พวกข้าช่วยท่านจัดการเถิดขอรับ!”

ฉินเหยียนพูดด้วยความโกรธ

“พวกเจ้าไม่ไปทำงานของตัวเอง แต่กลับมาช่วยข้าทำงานของข้าหรือ ไปๆๆ ไปเสียให้พ้น!”

หลังจากที่ถูกดุเช่นนั้น พวกเขาก็เดินจากไป ฉินเหยียนทำความสะอาดโต๊ะ จัดเก้าอี้ ตัดหญ้า สนามหญ้าที่รกร้างกลับมาดูดีขึ้นอีกครั้ง

การกระทำของฉินเหยียนทำให้เจิ้งเต้าประหลาดใจ

เขาไม่คาดคิดว่าอ๋องเหยียนผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรฉินจะทำงานกับประชาชนเช่นเขา นี่คืออ๋องเหยียนที่ได้รับการกล่าวขานว่ายิ่งใหญ่และเป็นอมตะอย่างนั้นหรือ?

ด้วยความประหลาดใจ ทำให้เขาเร่งการเคลื่อนไหวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ในไม่ช้า สนามหญ้าที่เต็มไปด้วยหญ้าสูงและทรุดโทรดกลับมาสะอากขึ้นอีกครั้ง

หลังจากทำงานมาหลายชั่วโมง หยางจิ่นซิ่วใช้โอกาสนี้มาหาเขา นำเหล้าและอาหารมาด้วย

“ได้ยินว่าซื้อสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยแล้ว ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นที่นี่”

หยางจิ่นซิ่ววางอาหารลงบนโต๊ะ รินเหล้าให้ทุกคน

หลังจากที่หยางจิ่นซิ่วนั่งลง เซี่ยชิงก็นั่งลงตาม

ฉินเหยียนเห็นเจิ้งเต้ายังคงยืนอยู่ เขาจึงพูดขึ้นว่า

“ยืนอยู่เฉยๆ ทำไมเล่า รีบมากินข้าวด้วยกันสิ”

เจิ้งเต้ารีบปฏิเสธ

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าน้อยไม่กล้ากินข้าวร่วมโต๊ะกับอ๋องเหยียนหรอกขอรับ”

เซี่ยชิงมองไปที่เจิ้งเต้าและยิ้มเล็กน้อย พูดโน้มน้าว

วันถัดมา

หยางจิ่นซิ่วนำคนงานที่ผ่านการคัดเลือก มาเริ่มบดปูนขาวและเผาถ่านตามคำแนะนำของฉินเหยียน เพื่อกำจัดโรคระบาด

ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้ว่าง เขาซื้อผ้ามาใช้เป็นผ้าพันแผล

ตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้วยตนเองอ ซ้อนกันสี่ชั้นและเย็บเข้าด้วยกัน

จากนั้นก็ร้อยเชือกสองเส้นที่ปลายของทั้งสองข้าง กลายเป็นหน้ากากอนามัยในสมัยโบราณ

เมื่อมีแม่แบบในมือแล้ว ก็หาคนมาเย็บต่อ

รอให้หยางจิ่นซิ่วเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว ฉินเหยียนจะสั่งให้ส่งหน้ากากที่เย็บเอาไว้แล้วทั้งหมดให้แก่นาง

“พวกเจ้เข้าไปยังอาณาจักรเช่นนี้ไม่ได้ ในอากาศเต็มไปด้วยเชื้อโรค ต้องสวมหน้ากากนี้เอาไว้ด้วย เพื่อลดความเสี่ยงในการติดเชื้อโรค”

หยางจิ่นซิ่วหยิบหน้ากากขึ้นมาแล้วพูดว่า

“นี่คือสิ่งใดกัน?”

ฉินเหยียนหยิบหน้ากากขึ้นมาแล้วสวมให้หยางจิ่นซิ่วด้วยตัวเอง

“เรียกว่าหน้ากาก คล้ายๆ กับการสวมผ้าคลุมหน้า”

“อีกอย่าง ก่อนที่เจ้าจะเดินทางตอนเช้าต้องดื่มน้ำขิงก่อน เมื่อเจ้ากลับมาอย่าลืมล้างมือให้สะอาดและอาบน้ำทันที ก่อนที่จะกินอาหารเย็น”

หยางจิ่นซิ่วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เข้าใจแล้ว”

เจิ้งเต้าที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นฉากนี้ อ๋องเหยียนช่างเป็นคนเข้ากับคนง่าย ไม่ถือตัว ให้ของแก่ประชาชนด้วยตนเอง เช่น หน้ากากอนามัยเหล่านี้ เขาเป็นคนดีมกจริงๆ

หลังจากเตรียมการทุกอย่างมาหลายวัน หยางจิ่นซิ่วก็ข้ามแม่น้ำและเริ่มเผาศพ ชำระล้างและฆ่าเชื้อโรคด้วยการใช้วิธีทันสมัยที่ฉินเหยียนสอนทันที