องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 579

ที่ว่าการเมืองจูเจีย

นายอำเภอ ปลัดอำเภอ เจ้าหน้าที่ปกครอง สองสามคนต่างสวมชุดข้าราชการ พูดคุยกันด้วยสีหน้าเสร้าสร้อย

นายอำเภอขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

“ประชาชนในเมืองอดตายเพิ่งขึ้นทุกวัน สงครามกินเวลานานหลายปี สถานที่ราชการก็ไม่มีอาหาร เราจะทำเช่นไรกันดี?”

ปลัดอำเภอถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เฮ้อ สถานการณ์ในราชสำนักเพิ่งจะมั่นคง ศึกทั้งภายในและภายนอก ทำให้ไม่มีเวลาสนใจชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าเกรงว่าอาณาจักรจ้าวจะไม่อาจฟื้นตัวได้”

หลายคนต่างพากันถอนหายใจ แม้ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ในพื้นที่ของคน แต่การที่สวมชุดข้าราชการนี้ เห็นได้ไม่ยาก ใช้ชีวิตอยู่อย่างแสนสาหัส ใช้ชีวิตอย่างประหยัด ประทังความหิวอย่างยากลำบาก

นับตั้งแต่เกิดความวุ่นวายขึ้นในอาณาจักรจ้าว ขุนศึกในสถานที่ต่างๆ ได้แยกตัวออกจากกันในทันที ทำให้เกิดปัญหาขึ้นอยู่บ่อยครั้ง การฟื้นฟูความมั่นคงมิได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน

ปลัดอำเภอเสนอว่า

“นายอำเภอ หากไม่ได้ผล พวกเราขอหยิบยืมเสบียงอาหารจากเศรษฐีจูเพื่อตอบสนองความต้องการของประชาชนก่อนได้หรือไม่ เมื่อราชสำนักแจกจ่ายอาหารปละช่วยชีวิตผู้ประสบภัย พวกเราจะได้คืนมาหรือไม่?”

“พวกเราทำได้เพียงเท่านี้ ข้าไม่สนใจหน้าตาของตัวเองอีกแล้ว จะไปเจรจากับเศรษฐีจูด้วยตัวเอง”

พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา พวกเขากำลังคุยกันว่าจะขอหยิบยืมอาหารจากเศรษฐีจู ทันใดนั้นเศรษฐีจูก็วิ่งเข้ามาพอดี

“นายอำเภอ ปลัดอำเภอ มีทหารจากอาณาจักรฉินมาสร้างความวุ่นวายที่เมืองจูเจีย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายอำเภอเหล่านั้นก็อุทานออกมาอย่างตกใจและรีบถามต่อว่า

“ทหารจากอาณาจักรมาที่นี่หรือ?”

สงครามเพิ่งสงบ พวกชาวอาณาจักรฉินกลับทนไม่ไหวรีบเข้ามาโจมตี สวรรค์เบื้องบนต้องการทำลายอาณาจักรจ้าวอย่างนั้นหรือ!”

ปลัดอำเภอรู้สึกได้ถึงความปั่นป่วนในใจ สีหน้าของเขาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

ตอนนี้สถานะของอาณาจักรจ้าวอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หากกองทัพอาณาจักรฉินยังจะบุกเข้ามาอีก คงคิดจะใช้ความเจ็บป่วยและความอดอยากเพื่อฆ่าพวกเขาใช่หรือไม่?

เศรษฐีจูพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“นายอำเภอ พวกชาวอาณาจักรฉินกลุ่มนี้ไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน รีบไปดูพร้อมข้าเถิด!”

นายอำเภอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาทันที หลังจากคิดดูแล้ว เขาตัดสินใจว่า

“ข้าไตร่ตรองดูแล้วหากทำเช่นนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก รีบแจ้งไปยังเขตจังหวัดเถิดว่าพวกอาณาจักรฉินอยู่ที่นี่ พวกเขาจะได้หาวิธีการป้องกัน”

“รีบแจ้งทางการทันที ให้นำทหารและอาวุธมาด้วย ไปกับข้าเพื่อต้อนรับข้าศึก! เราจะต้องไม่ปล่อยให้พวกอาณาจักรฉินสังหารชาวอาณาจักรจ้าวอย่างเรา!”

“รับทราบ”

นำทางโดยเศรษฐีจู ที่พาตัวนายอำเภอและเจ้าหน้าที่ทางการมาด้วย มาถึงเมืองเจียจูอย่างไม่เกรงกลัวความตาย

เดิมที นายอำเภอและเจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการพร้อมที่จะจงรักภักดีต่ออาณาจักรและเสียสละชีวิตเพื่อบ้านเมือง

แต่เมื่อไปถึงเมืองจูเจีย มองเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เหตุใดสถานการณ์ถึงแตกต่างจากที่เขาคิดเอาไว้มาก

หากยึดตามสามัญสำนึกแล้วนั้น เมื่อกองทัพอาณาจักรฉินเหล่านี้บุกเข้ามา ต้องเห็นพวกเขาฆ่าคนแล้วมิใช่หรือ เหตุใดถึงเห็นพวกเขากำลังแจกจ่ายอาหารให้แก่ประชาชนและรักษาโรคให้แทนเล่า?

เกิดเหตุอันใดขึ้น?

เขาหันหน้ากลับไปถามเศรษฐีจู

“เจ้าไม่ได้บอกว่ากองทัพอาณาจักรฉินเข้ามารุกรานหรือ?”

เศรษฐีจูพูดอย่างมั่นใจ

ฉินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“นายอำเภอสายตาเฉียบแหลมยิ่งนัก มา เข้ามาคุยกันหน่อยเถิด”

เขาพูดแล้วทำท่าเชื้อเชิญ

“นายอำเภอ เจ้าไปไม่ได้ ระวังคำเชื้อเชิญที่อาจทำร้ายเจ้าด้วย!”

บรรดาเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการพูดเสียงเบา

“ไม่จำเป็น หากพวกเราต้องการใช้กำลัง พวกเราคงไม่สามารถหยุดคนในอาณาจักรฉินได้”

นายอำเภอเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นประตูถูกปิดลง ทั้งสองคนอยู่ในห้อง

ฉินเหยียนเปิดเผยตัวตนของตัวเองทันที

“ข้า คือองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน ข้าได้รับคำสั่งให้นำทูตมายังอาณาจักรจ้าว แต่ไม่ต้องการที่จะสร้างความวุ่นวายและต้องสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายในการรับรอง ข้าจึงปลอมตัวเป็นผู้คุ้มกันสินค้า จึงทำให้เกิดความเข้าใจผิดเกิดขึ้น”

หลังจากที่นายอำเภอล่วงรู้ตัวตนของฉินเหยียน การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

ไม่ว่าเขาจะคิดมากแค่ไหน เขาก็ไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าเขาคือองค์ชาย และจะเป็นองค์ชายสิบสี่ที่โด่งดังในอาณาจักรฉิน อีกอย่างตามที่คนอื่นพูดกันนั้น เขาคือพระสวามีของจักรพรรดินีแห่งอาณาจักรจ้าว!

ไม่มีเจตนาทำร้ายคนอื่น แต่มีเจตนาปกป้องคนอื่น ท้ายที่สุดเขาก็เป็นคนจากอาณาจักรฉิน นายอำเภอแสร้งทำท่าทีสงบและพูดว่า

“อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน หากข้าพูดอะไรผิดไปอย่าได้โกรธเคืองกันเลย?”

ในเมื่อเป็นกลุ่มทูต เหตุใดถึงไม่เดินทางบนถนนหลวงตรงไปยังเมืองเปี้ยนจิง เหตุใดถึงต้องแจกจ่ายโจ๊กระหว่างทาง ท่านมีเจตนาอะไรหรือ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ประชาชนต่างต้องทนทุกข์ทรมานเพราะสงครามในอาณาจักรจ้าว แม้ว่าสถานการณ์โดยรวมของอาณาจักรจ้าวจะดูสงบสุขแล้ว แต่ประชาชนยังคงตกอยู่ในความแร้นแค้น อดอยาก และติดโรคระบาด ข้าไม่สามารถนิ่งเฉยเห็นความทนทุกข์ทรมานของประชาชนได้ ข้าเป็นคนมีมนุษยธรรม ต้องการช่วยเหลือพวกเขา ส่งน้ำส่งอาหารและยารักษาโรค เพื่อแก้ไขปัญหาความอดอยากและโรคระบาดที่เกิดขึ้น มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ?”