องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 578

ในช่วงเวลาที่ทุกคนต่างงุนงง ลูกน้องอันธพาลตระกูลจูปฏิเสธที่จะกินโจ๊ก เดินถอยออกไปและด่าว่า

ประชาชนที่หิวโหยนั้นไม่สนใจว่าโจ๊กจะสะอาดหรือไม่ ขอเพียงแค่พวกเขาอิ่มท้อง

พวกอันธพาลตระกูลจูก้าวถอยหลังไป พวกเขาต่างรุมไปข้างหน้า หยิบชามตักโจ๊ก รอไม่ไหว กลืนน้ำลายลงด้วยความหิวโหย

“ถอยไป หลีกทางให้ข้า เจ้าพวกคนสกปรก!”

เศรษฐีจูถูกลุกน้องพาตัวมายังแผงโจ๊ก

“ขอบคุณนายท่าน!”

“ไสหัวไป!”

เศรษฐีจูเตะประชาชนที่กล่าวขอบคุณจนล้มลงกับพื้น

“นายท่านในเมืองนี้มีเพียงข้า นายท่านจูเพียงคนเดียวเท่านั้น!”

เขากล่าวอย่างดุเดือด จ้องไปที่กลุ่มผู้คุ้มกันและตะคอกกลับอย่างเย็นชา

“สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงจากอาณาจักรฉินใช่หรือไม่ เจ้าพวกโง่ จะมาต้มโจ๊กที่นี่ทำไม แมวกำลังร้องไห้แต่หนุกลับทำเป็นเห็นอกเห็นใจ!”

เมื่อประชาชนได้ยินว่ามาจากอาณาจักรฉิน สีหน้าของพวกเขาพลันเย็นชาขึ้นทันที จากนั้นต่างพากันสาปแช่งในขณะที่กินโจ๊กว่า

“ถุย ถ้าพวกเรารู้ก่อนหน้านี้ว่าเป็นพวกอาณาจักรฉิน ตีข้าให้ตายข้าก็ไม่มีทางกินโจ๊กพวกเจ้าหรอก แต่ว่าข้าอยากกินอีกสักชาม ยังไม่อิ่มเลย”

ขณะที่เขาบ่น เขาก็ยื่นชามโจ๊กให้ อยากจะกินอีกสักชาม

“ไสหัวไป!

เศรษฐีจูเตะประชาชนคนนั้นออกไปและชี้ไปที่ต้าหย่งและจะโกนว่า

“เจ้าเป็นใคร เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมืองจูเจียนี้ นายท่านจูเป็นเจ้าของ? พวกเจ้ามาแจกโจ๊กเช่นนี้ ข้าอนุญาตแล้วอย่างนั้นหรือ?”

ในแผงโจ๊ก ทันใดนั้นฉินเหยียนพลันพูดออกมาว่า

“นายท่านจูหรือ มาคุยกันหน่อยเถิด”

เศรษฐีจูก้าวไปข้างหน้าด้วยด้วยความเย่อหยิ่งและหวาดกลัว เมื่อเขาเห็นฉินเหยียนสวมเสื้อผ้าหรูหรา เขาอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาโลภมากออกมา

“เจ้าก็แค่เป็นเจ้าของสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย แต่งตัวมาไม่เลว เช่นนั้นเรามาเจรจากันหน่อยเถิด”

นายท่านจูนั่งลงด้วยท่าทีเกรงขาม แต่ทันทีที่ก้นของเขาแตะกับเก้าอี้ หยางจิ่นซิ่วแอบเตะเก้าอี้ทันที

“อุ๊ย”

เศรษฐีจูล้มลงในทันที

“พวกเจ้าทำอะไร?”

ลูกน้องทั้งหมดจ้องมองพวกเขาราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอยู่

“เคร้งคร้าง”

กองพันทหารม้าเสือดาวต่างพากันชักดาบออกมา มีคนมากกว่าพันคน กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู ทำให้สร้างความหวาดกลัวให้กับลูกน้องตระกูลจูเป็นอย่างมาก จนทำให้พวกเขาไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่น้อย

“ดาบกองทัพ?”

มีคนตาดีจำได้ว่าเป็นดาบของกองทัพ

นายท่านจูที่ล้มลงไปกับพื้น กำลังจะลุกขึ้น จ้องมองไปที่รองเท้าทหารคู่หนึ่งที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมผ้าคลุมหน้าถือดาบสีเงินมาจ่ออยู่ที่คอของเขา

ภายในแผงโจ๊ก

ฉินเหยียนทำทีราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขายังคงนิ่งเฉยเมื่อเผชิญหน้ากับคำด่า

เจิ้งเต้า อดีตเจ้าของสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป อดไม่ได้จนต้องไปพูดกับฉินเหยียนว่า

“เถ้าแก่ คนพวกนี้มันคนโง่ อย่าไปเถียงกับพวกเขาเลย”

ฉินเหยียนพูดอย่างใจเย็น

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยหรือ?”

เจิ้งเต้าปาดเหงื่อเย็นออจากหน้าผาก แล้วมองประชาชนรอบตัวที่กำลังก่นด่าเขา เขามีความรู้สึกในใจว่า ข้ามีเจตนาดีกลับถูกเข้าใจผิดเสียนี่

หยางจิ่นซิ่วเองก็เป็นคนมาจากอาณาจักรจ้าวเช่นกัน ระหว่างทางนางรู้ดีว่าฉินเหยียนได้ทำสิ่งดีๆ มากมายเพียงใด แต่สุดท้ายแล้วมันเป็นความเกลียดชังที่ชาวอาณาจักรฉินทำลายอาณาจักร จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ชาวอาณาจักรจ้าวจะขอบคุณชาวอาณาจักรฉิน

ในทางตรงกันข้าม ยิ่งฉินเหยียนทำดีมากเท่าไร หยางจิ่นซิ่วก็รู้สึกว่าไม่คู่ควรมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะมาจากอาณาจักรจ้าว แต่นางกลับรู้สึกละอายใจมากเหลือเกิน

คนเดียวที่ไม่เข้าใจมากที่สุดคือเซี่ยชิง นางพูดด้วยความโกรธ

“เถ้าแก่ ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใดท่านถึงอยากช่วยคนโง่พวกนี้ ท่านไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย ถ้าเป็นข้า ข้าจะไม่สนความเป็นความตายของพวกเขาด้วยซ้ำ”

ฉินเหยียนตอบ

“แม้ว่าข้าไม้ได้ฆ่าประชาชน แต่พวกเขาตายเพราะข้า การทำเช่นนี้ถือเป็นการชดใช้ สะสมความดี ไม่ต้องนึกถึงอนาคต ข้าไม่ได้ต้องการให้พวกเขาตอบแทนข้ากลับ ข้ามีจิตสำนึกรู้ดีรู้ชั่ว ช่วยได้แค่ไหนก็แค่นั้นเถิด”

ฉินเหยียนสั่งทันที

“เปิดร้านยาและวินิจฉัยโรคฟรี เพื่อควบคุมโรคระบาด จัดการเดี๋ยวนี้”