องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 582

เศรษฐีจูพยายามหยุดเขา แต่ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ เขาโกรธมากจนกัดฟัน

“นายอำเภอ ท่านพาคนเข้ามาบุกในจวนของข้า และหาว่าข้าขโมยอาหารของประชาชนที่มันไม่ถูกต้องนะขอรับ ตระกูลจูของข้าก็ไม่มีอาหารเช่นกัน ท่านใส่ร้ายข้าไม่ได้นะขอรับ!”

นายอำเภอโกรธเศรษฐีจูมาก จับมือใครดมก็ไม่ได้ แต่ยังปากแข็งอยู่

เศรษฐีจูวางท่า การที่เขาเอาเปรียบประชาชน เป็นเพราะตระกูลของเขาได้รับการคุ้มครองจากคนใหญ่คนโต เขาจึงไม่เคยสนใจนายอำเภอเลยแม้แต่น้อย

“นายอำเภอ เจ้าเป็นนายอำเภอของอาณาจักรจ้าว แต่เจ้ากลับสมรู้ร่วมคิดกับชาวอาณาจักรฉินและปล้นจวนของข้า เจ้าเป็นคนทรยศ!”

ในเวลานี้ต้าหย่งเดินกลับมาอย่างเร่งรีบ

“ข้าเจอเสบียงอาหารแล้ว”

หลังจากที่เห็นผู้คุ้มกันสินค้าเดินกลับมาพร้อมถุงอาหารและวางไว้ทั่วลานบ้าน

เศรษฐีจูรีบชี้แจง

“นี่เป็นอาหารของตระกูลข้า ข้าไม่ได้ขโมยไปจากเจ้า!”

“พูดจาไร้สาระ!”

ต้าหย่งสั่งอย่างเด็ดขาด

“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าตระกูลเจ้าไม่มีอาหาร เหตุใดถึงมีอาหารพวกนี้ในบ้านของเจ้า?”

นายอำเภอเองก็โกรธจนหน้าแดงเช่นกัน

“ใช่ เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”

เศรษฐีจูไม่สามารถอธิบายได้

“นี่ นั่นมัน...”

เขาอ้ำๆ อึ้งๆ

ตระกูลจูร่ำรวยมาก ในช่วงความอดอยาก ทางการคิดอยากหยิบยืมอาหารจากเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่ตระกูลจูกลับบอกไปว่าเขาไม่มีอาหารเช่นกัน แต่ตอนนี้เขากลับเก็บอาหารไว้มากมาย จึงเป็นเรื่องยากที่จะโต้แย้ง

ต้าหย่งหัวเราะเสียงเย็นและออกคำสั่งว่า

“เจ้าเอาแต่พูดว่าไม่มีอาหาร แต่ในโกดังเก็บเสบียงของเจ้ากลับมีอาหารเต็มไปหมด เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?”

“เห็นได้ชัดว่าเจ้าแอบเก็บเสบียงอาหารเอาไว้ ยังจะกล้าแก้ตัวอีก จับตัวไปลงโทษ”

ท่าทีของเศรษฐีจูเปลี่ยนไป เขาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“นั่นเป็นเสบียงอาหารของตระกูลข้า ข้าไม่ได้ขโมยมา นายอำเภอ อย่าหลงกลไปกับพวกอาณาจักรฉินเลย ข้าถูกใส่ร้าย!”

...

เรื่องนี้ได้รับการรายงานตามความจริงอย่างรวดเร็วให้แก่ฉินเหยียน

แน่นอนว่าฉินเหยียนรู้อยู่แล้วว่าเสบียงอาหารเหล่านี้เป็นของตระกูลจู เสบียงอาหารของพวกเขานั้นถูกซ่อนเอาไว้ในห้องเก็บฟืน

เศรษฐีถูกใส่ร้าย เขาแค่ไม่ชอบอีกฝ่าย ใครใช้ให้เขาไม่เป็นเดือดเป็นร้อน นอนอยู่บนความสุขอยู่คนเดียวเล่า

เจ้าทั้งใจดำและชอบปอกลอกคนอื่น สามารถควบคุมและจัดการกับเจ้าหน้าที่อาณาจักรจ้าวได้ จัดการฉินเหยียน แต่กลับไม่ไปสืบข่าวอะไรเลย สำหรับฉินเหยียนการที่จะจัดการกับความประเภทนี้ได้นั้นต้องสร้างกลอุบาย

ข้าวทั้งหมดในโกดังตระกูลจูที่ถูกยึดมานั้น จำนวนมากกว่าเสบียงอาหารของรถคุ้มกันเสียอีก

ฉินเหยียนมองไปที่เสบียงอาหาร และยิ้มให้กับนายอำเภอ

“นี่จะเป็นการแก้ปัญหาจากต้นตอ รอให้พวกเราจากไปก่อน พวกเจ้าจะได้มีอาหารไว้ประทังชีวิตต่อไป”

จู่ๆ นายอำเภอพลันตระหนักได้และชี้ไปที่ฉินเหยียน

“ที่แท้ท่านเป็นคนขโมยของตนเองแล้วเรียกร้องให้คนอื่นจับขโมยอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนแก้ปัญหาความอดอยากในเมืองโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ทั้งสิ้น แต่วิธีที่ปล้นคนรวยช่วยคนจนนั้นทำให้ตระกูลจูได้รับความเดือดร้อน

เศรษฐีจูที่ถูกขังคุก ภรรยาและลูกหลานในตระกูลต่างร้องไห้ พาครอบครัวมาที่ศาลาว่าการเพื่อขอความเมตตา

“ใต้เท้า ได้โปรดปล่อยสามีข้าออกมาเถิด”

“แม้ว่าสามีข้าจะเป็นคนโลภ แต่เขาไม่ได้ขโมยเสบียงอาหารมาจากคนอื่น!”

นายอำเภอเป็นคนมีความยุติธรรม ไม่กล้าออกมาแสดงตัว ขอให้เจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการออกหน้าแทน ให้ไปหาเถ้าแก่สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย เพื่อไล่ถามว่าต้องรับผิดชอบหรือไม่

ด้วยวิธีนี้ บรรดาญาติผู้หญิงของตระกูลจูเข้าพบสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัย คุกเข่าบนถนน ร้องไห้และตะโกนราวกับว่าได้สูญเสียพ่อไปแล้ว

ฉินเหยียนนอนหลับจนถึงรุ่งเช้า ถูกเสียงร้องไห้ปลุกให้ตื่น มองออกไปที่ถนนทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

เซี่ยชิงนำชามาให้และอธิบายขณะที่ช่วยฉินเหยียนแต่งตัวว่า

“คนเหล่านี้คือพวกผู้หญิงจากตระกูลจูที่มาขอความเมตตาให้เศรษฐีจู”

“โอ้ หนึ่ง สอง สาม... อย่างน้อยๆ ก็ห้าสิบคน เศรษฐีจูนี่ใช้ได้เลยนะเนี่ย มีผู้หญิงมากกว่าข้าเสียอีก”

ฉินเหยียนพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ แต่คนฟังอย่างเซี่ยชิงนั้นคิดมากไปแล้ว

นางคิดว่าฉินเหยียนอิจฉาเศรษฐีจู หลังจากคิดเรื่องนี้ในใจ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้มีเหตุผลเช่นกัน

ในตระกูลที่ร่ำรวย ล้วนมีภรรยาและนางสนมมากมาย คนอย่างอ๋องเหยียนที่มีหญิงสาวข้างกายแค่คนสองคน ถือว่าน้อยมาก

เสียดายที่ตนเองหน้าตาไม่ดี หรือว่าหาหญิงสาวสวยมาให้อ๋องเหยียนเพิ่มสักคนสองคนดีเล่า?

หลังจากคิดไปคิดมา เรื่องนี้หลายเป็นรากที่ฝังลึกในใจของเซี่ยชิง และสร้างปัญหามากมายตามมาให้ฉินเหยียนอีกด้วย