องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 583

ฉินเหยียนคือใคร เขาเป็นคนเดินทางบ่อย ได้รับความคุ้มครองจากองครักษ์หลายร้อยคน ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ฉินเหยียนได้ง่ายๆ

ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่หญิงสาวตระกูลจูมานั่งคุกเข่าร้องขอความเมตตาเช่นนี้

ในตอนที่พวกนางกำลังยอมแพ้นั้น พวกเขาได้ยินว่าจวนตระกูลจูถูกประชาชนเข้าไปรื้อค้น เมื่อกลับมาถึงจวน พบเห็นว่าของทั้งในและนอกจวนถูกขนออกไปจนหมด

“ตายแล้ว ตระกูลเราที่ไร้ซึ่งผู้นำเช่นนี้ พวกเราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?”

หญิงใหญ่นั่งลงกับพื้นและตีโพยตีพาย

ตามคำกล่าวที่ว่า คนที่ไม่เก่งสามคนเท่ากับขงเบ้งหนึ่งคน ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงหลายสิบคนมารวมกันอยู่ที่นี่เพื่อปรึกษาหารือกัน ไม่ต้องพูด เป็นการหาวิธีช่วยคนที่เหลืออยู่ให้มีชีวิตต่อไปมากกว่า

ป้าสิบสี่แนะนำว่า ในบรรดาสาวใช้ที่เพิ่งซื้อมานั้น เลือกคนที่หน้าตาดีส่งไปให้สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิง ด้วยความต้องการของผู้ชาย ขอเพียงแค่เขาได้ลิ้มรสความหวาน เราที่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เขาก็จะยอมทันที

หลังจากนั้นเขาก็จะเริ่มเลือกหญิงสาวที่เหมาะสม ในจำนวนห้าสิบคนต้องมีเลือกมาได้สักคนบ้าง

ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น เด็กสาวที่เพิ่งซื้อตัวมา หน้าตาก็ไม่เลว

ทันทีที่เข้าไปในลาน นายท่านเตะตา หากนายท่านไม่ได้ติดคุก เขาคงจัดงานเลี้ยงแต่งงานขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า

นางฟ้านางสวรรค์ประเภทนี้ หากนางไม่ส่งตัวออกไป ใครจะเป็นคนส่งเล่า

ภายใต้การดูแลหญิงสาวสิบคน นางจึงพาบรรดาสาวใช้ไปขัดสีฉวีวรรณและส่งตัวไปยังโรงแรม

บังเอิญว่าในตอนนั้นฉินเหยียนออกไปข้างนอก ในโรงแรมมีแค่เซี่ยชิงคนเดียวที่เป็นคนดูแลทั้งหมด

เมื่อเห็นว่ามีคนส่งหญิงสาวมาให้องค์ชาย นางจึงพิจารณารูปร่างหน้าตา นางเห็นว่าหน้าตาก็ดีพอๆ กับสิบสองปิ่นหิรัญย์

“เก็บไว้”

จากนั้นเซี่ยชิงได้เก็บเด็กสาวเอาไว้ บอกสิ่งที่นางต้องทำด้วยตัวเอง อีกทั้งยังบอกนางให้รู้ว่าคนที่นางต้องปรนนิบัติคือใคร

เซี่ยชิงไม่รู้ตัวว่า ตอนที่พูดถึงสถานะของฉินเหยียนออกไป ทำให้หญิงสาวกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

...

ฉินเหยียนร่วมมือกับนายอำเภอลงพื้นที่ตรวจสอบแต่ละหมู่บ้าน เพื่อสรุปแผนการควบคุมโรคระบาดและความอดอยาก

หลังจากที่ยุ่งมาทั้งวัน ฉินเหยียนกลับมาที่โรงแรมพร้อมกับหยางจิ่นซิ่ว

“วันนี้ข้าเหนื่อยมาก คืนนี้เจ้ามานวดเท้าให้ข้าด้วย”

ทันทีที่หยางจิ่นซิ่วและฉินเหยียนเปิดประตูเข้าไป ทั้งสองคนถึงกับต้องตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

บนเตียงมีเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งสวมชุดสีแดงนั่งอยู่

หญิงสาวที่สวมชุดและผ้าคลุมหน้าสีแดงนั้นเสียงของนางเล็กราวกับยุง

“ข้าถูกส่งมาให้นอนกับนายท่านเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าเปิดผ้าคลุมหน้าออก มองดูอย่างระมัดระวัง

“หน้าตาไม่เลว แต่ให้เป็นคนเรียกเจ้ามา?”

“เฮอะ ให้นางดูแลเจ้าเสียแล้วกัน นวดให้เท้าของเจ้านุ่มเหมือนนุ่นเสีย”

หยางจิ่นซิ่วกระแทกประตูเดินจากไป

“นี่ เจ้าหึงข้าทำไม หูหนิว”

ขณะที่ฉินเหยียนกำลังเดินตามออกไป มีบางอย่างเกิดขึ้นจากทางด้านหลัง

ทันใดนั้นหญิงสาวคนนั้นดึงปิ่นออกมาจากผม สีหน้านางพลันเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้นพยาบาทในทันที นางพูดออกมาว่า

“อ๋องเหยียน ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ขณะพูดแทงปิ่นเข้าไปที่ฉินเหยียน

ฉินเหยียนไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน หันไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินเช่นนั้น โชคดีที่สายตาเขาไวและหลบได้ทันท่วงที

แต่สายตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ฉินเหยียนหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาแล้วถามว่า

“มาคุยกันหน่อยเถิด เหตุใดถึงอยากข้าฆ่า?”

เด็กสาวกัดฟันแน่น และน้ำตาไหลออกมา ตอบกลับว่า

“คิดจะฆ่าใครก็ฆ่าอย่างนั้นหรือ ไร้สาระเสียจริง!”

“อยากจะโจมตีอยากจะฆ่า เหตุใดถึงไม่บอกเหตุผลข้ามาสักหน่อยล่ะ?”

“เจ้าคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินใช่หรือไม่?”

ฉินเหยียนยืดหลังตรง

“ใช่”

“เจ้าทำให้เกิดน้ำท่วมในกองทัพทั้งสามของอาณาจักรที่ด่านถงกวานใช่หรือไม่”

“ใช่”

“ยังจะมีเหตุผลอะไรให้พูดดีๆ ด้วยอีกหรือ พ่อและพี่ขายข้าตายที่นั้น เจ้าทำให้ครอบครัวของเราต้องพังทลาย อีกทั้งยังทำลายอาณาจักรของข้า ข้าต้องการฆ่าเจ้า”

ฉินเหยียนตอบอย่างหมดหนทางว่า

“อยากฆ่าข้าหรือ เจ้าโหดร้ายเกินไปแล้ว”

“ว่ากันว่าสงครามระหว่างสองอาณาจักร เป็นสงครามของประเทศ เพื่อเป็นการรับใช้ชาติ การตายในสนามรบ ไม่มีใครผิดใครถูก”

“พ่อและพี่ชายเจ้าตายในสนามรบ ข้าเป็นคนทำ แต่ข้าไม่ได้ฆ่าพวกเขา พวกเขาต้องการฆ่าข้า”

“ข้าขอถามเจ้าเสียหน่อย หากในตอนนั้นข้าเป็นคนที่ตายด้วยน้ำมือพ่อและพี่ชายเจ้า อาณาจักรจ้าวชนะในสงคราม พวกเราชาวอาณาจักรฉินไม่ว่าถูกหรือผิด ต่างตามหาเจ้า ทำร้ายและฆ่าเจ้าเช่นนี้ เจ้าคิดว่าสมควรหรือไม่!”

หญิงคนนั้นน้ำตาไหล กัดฟันแน่น แต่ไม่ตอบกลับมา