องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 590

หลังจากวันที่วุ่นวาย

เมื่อต้าหย่งทำงานเสร็จและกลับไปที่กระโจม เขาพบว่าฟางเจาจวินอยู่ในกระโจมของตน

เขาถามด้วยสีหน้าสับสน

“เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

จู่ๆ หน้าของฟางเจาจวินพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง นางพูดออกมาอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง

“ในเมื่อข้าขายตัวเองมาเป็นทาสแล้ว ข้าควรทำในสิ่งที่ทาสควรทำเจ้าค่ะ”

ฟางเจาจวินที่มัวจัดการเรื่องเสบียงอาหารให้แก่คนในครอบครัวมาเป็นเวลานาน ในที่สุดนางก็ละทิ้งความถูกต้องและเกียรติยศของตนเอง รวบรวมความกล้าเตรียมอุทิศตนให้แก่ชาวอาณาจักรฉินในคืนนี้

ต้าหย่งไม่กล้าตัดสินใจแทนนาง โบกมือไปมาด้วยความกลัว

“เจ้าอย่าทำเช่นนี้ ข้าเป็นแค่คนรับใช้เช่นกัน ข้าไม่อาจรับความรู้สึกของเจ้าได้”

ฟางเจาเวินถามด้วยความเขินอายมากยิ่งขึ้น

“แล้วเจ้ารับใช้ผู้ใดหรือ?”

ต้าหย่งพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“ให้ข้าพาเจ้าไปสอบถามดูดีหรือไม่?”

ฟางเจาจวินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ต้าหย่งพานางไปหาเซี่ยชิงและอธิบายเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง

เซี่ยชิงที่เจอเรื่องเมื่อคราวก่อน รู้สึกเข็ดขยาดขึ้นมาทันที

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่กล้าพาผู้หญิงไปส่งให้ถึงเตียงอ๋องเหยียนอีกต่อไปแล้ว กลัวว่าจะถูกลอบฆ่าอีกครั้ง นางจะไม่สามารถชดใช้ความผิดได้อีก ถึงแม้นางจะต้องตายก็ตาม”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เซี่ยชิงกัดฟันพูด

“ออกไป! อย่าพานางมาให้ข้า!”

ต้าหย่งสะดุ้งเมื่อได้ยินเซี่ยชิงพูดเช่นนี้ และได้ยินนางตอบกลับว่า

“อ๋องเหยียนพูดแล้วว่าชาวอาณาจักรจ้าวหนึ่งร้อยคน เก้าสิบเก้าคนต้องการฆ่าเขา หากคิดว่าเขาเป็นเทพเจ้าอมตะ เขาก็ไม่กล้ายุ่งกับหญิงสาวจากอาณาจักรจ้าวอีก!”

ต้าหย่งมีสีหน้าเศร้าหมอง

“เช่นนี้ข้าควรทำเช่นไร?”

เซี่ยชิงยืนกอดอกและพูดเสียงเย็น

“เจ้าคิดอยากทำอย่างไรก็ทำเถิด อย่ามายุ่งกับข้าเลย”

จากนั้นนางรีบผลักต้าหย่งและฟางเจาจวินออกไปข้างนอกทันที

ต้าหย่งและฟางเจาจิวนยืนดูที่หน้าประตูค่าย มองหน้ากัน จู่ๆ บรรยากาศพลันอึดอัดขึ้นมาในทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่ต้าหย่งรับสมัครทาสหญิง เขาไม่คิดว่าอ๋องเหยียนจะไม่นอนกับทาสหญิงจากอาณาจักรจ้าว

เขาเกาหัวด้วยความกระอักกระอ่วน เมื่อเห็นฟางเจาจวินที่ยืนอยู่ข้างเขาก้มศีรษะลงพร้อมกับหน้าที่แดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูก พลันรู้สึกว่านางน่ารัก

ทันใดนั้น ต้าหย่งถามออกไปโดยไม่ทันตั้งตัวว่า

“หรือว่าเจ้าจะแต่งงานกับข้า?”

ฟางเจาจวินไม่คิดว่าเขาจะพูดเช่นนั้น จู่ๆ นางพลันเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ต้าหย่งที่แสดงความจริงใจออกมา ก้มศีรษะลงแล้วพูดอย่างเขินอายว่า

“ข้าเป็นทาส แต่งงานกับใครก็ได้ทั้งนั้นเจ้าค่ะ”

ต้าหย่งรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย แต่หญิงสาวนั้นช่างแสนดี เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มเขาจึงพูดออกไปอย่างกล้าหาญว่า

“ในเมื่อเจ้าต้องการแต่งงานกับข้า ข้าจะไปขออนุญาตนายท่าน”

ฟางเจาจวินหน้าแดง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลังจากที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน นางรู้ว่าต้าหย่งเป็นคนดี อย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายอย่างที่ท่านพ่อนางพูด

หากอุทิศตนให้ผู้ชายประเภทนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องน่าเสียใจ

นางพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย

“เข้าพบนายท่านเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนใช้ประโยชน์จากแสงไฟมองดูเด็กผู้หญิงตรงหน้าอย่างระมัดระวัง นางหน้าตาสีเลยทีเดียว ฉลาดและมีความเป็นกุลสตรีในตัว

“ข้าขอถามเจ้า ต้าหย่งบังคับเจ้าหรือไม่?”

ฉินเหยียนจงใจถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ฟางเจาจวินรีบปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้ายินยอมด้วยความสมัครใจเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนถามอีกครั้ง

“หากข้าคืนสัญญาขายตัวให้เจ้า และไม่ต้องให้เจ้าคืนเสบียงให้ข้า เจ้าจะยังยินดีแต่งงานกับเขาหรือไม่?”

ฟางเจาจวินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง จากนั้นนางยกมือตอบกลับว่า

“ข้าไม่เคยคิดรับของโดยไม่ได้ตอบแทน ชาวอาณาจักรฉินของพวกท่านได้ทำคุณประโยชน์มากมาย ข้าไม่สบายใจ จึงยอมขายตนเองเป็นทาสแลกกับความสบายใจเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนเปลี่ยนเรื่องทันที

“ได้ยินว่าเจ้ามาจากตระกูลนักวิชาการใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเขียนใบทะเบียนสมรสได้หรือไม่?”

“ได้เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“เช่นนั้นดีเลย พสกเจ้าสองคนเขียนใบทะเบียนสมรสระหว่างพวกเจ้าได้!”

ฟางเจาจวินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นางถูกขายให้มาเป็นทาส และตอนนี้นางเป็นทาสที่ต่ำต้อย หากคิดว่านางได้แต่งงาน แต่ผู้หญิงที่มีหน้าที่ปรนนิบัติบนเตียงอย่างนางจะมีคุณสมบัติเขียนใบทะเบียนสมรสได้อย่างไรกัน