องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 594

กองพันทหารม้าเสือดาวรีบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว รีบพุ่งตัวเข้าไปที่ผู้หญิงคนนั้น ในขณะเดียวกันก็ต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้ประชาชนต้องบาดเจ็บ

หญิงสาวที่กำลังสำลักน้ำ และกองพันทหารม้าเสือดาวที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อลากนางขึ้นมาบนฝั่ง

ฉินเหยียนเดินไปที่ชายฝั่ง นั่งยองๆ และกดไปที่หน้าอกของนาง พยายามปั๊มหัวใจ

ในเวลานี้ ชาวบ้านต่างพากันหยิบพลั่ว จอบ เสียมขึ้นมา วิ่งพุ่งเข้ามาหาฉินเหยียนอย่างหัวเสีย

“พ่อหมอ” เป็นคนตะโกนขึ้นมาว่า

“พวกเจ้าจะต้องถูกเทพเจ้าลงโทษ รีบพาตัวพวกเขาออกไป!”

ต้าหย่งนำกลุ่มทหารม้ากองพันเสือดาวเข้ามาป้องกันตัวฉินเหยียน ที่กำลังเผชิญหน้ากับพวกชาวบ้านด้วยมือเปล่า

เมื่อเห็นว่าคนนอกเหล่านี้ไม่ยอมปล่อย ชาวบ้านจึงตะโกนและโบกมือเป็นสัญญาณไปทางพวกเขา

พวกเขากระแทกชาวบ้านที่พุ่งตรงเข้ามาจนล้มลง พร้อมกับเตะและต่อยไปสองสามครั้ง

เมื่อเห็นทักษะการต่อสู้ของทหารม้ากองพันเสือดาวแล้ว ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปอีก

ต้าหย่งพูดอย่างดุร้ายและประกาศกร้าวว่า

“ถ้าไม่อยากตาย จงหนีไปเสีย!”

“พ่อหมอ” เป็นคนที่ได้ผลกระทบจากคำสั่งนี้นั้นตกใจตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า

“เจ้า พวกเจ้าต้องได้รับโทษ พวกเจ้ากล้าเข้ามายุ่งการบูชาเทพเจ้าแห่งแม่น้ำของพวกข้า!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็วิ่งหนีโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อชาวบ้านเห็นเช่นนั้น ต่างวิ่งหนีตาม “พ่อหมอ” กันไปคนละทิศคนละทาง

ในเวลานี้ฉินเหยียนหันไปศีรษะของเด็กสาวคนนั้นไปด้านหนึ่ง ประสานมือไว้ที่หน้าอกของนาง ช่วยปั๊มหัวใจเพื่อเอาน้ำออกจากปอดของนาง

หลังจากที่ปั๊มไปหลายสิบครั้ง เด็กสาวคนนั้นมีปฏิกิริยาตอบกลับบางอย่าง นางขมวดคิ้วและสำลักน้ำออกมาจำนวนมาก

ฉินเหยียนยังคงไม่หยุดปั๊มหัวใจ เด็กสาวคนนั้นสำลักน้ำออกมาและเริ่มไอ

“ได้สติแล้ว!”

เซี่ยชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เด็กสาวคนนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองคนแปลกหน้าที่อยู่รอบตัวนางด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ฉินเหยียนจับชีพจร เป็นเพราะการปฐมพยาบาลที่ทันท่วงที ร่างกายนางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่นางอ่อนแรงเล้กน้อย ดังนั้นเขาจึงออกคำสั่งว่า

“พานางขึ้นรถม้าหาเสื้อผ้าใหม่ให้นางเปลี่ยนเสีย”

“ขอรับ”

กองทันทหารม้าเสือดาวพาเด็กสาวคนนั้นขึ้นรถม้า จากนั้นฟางเจาจวินภรรยาของต้าหย่งรีบเข้ามาดูแล

ต่อมาฉินเหยียนสั่งให้หยางจิ่นซิ่วและต้าหยงนำคนเข้ามาในหมู่บ้าน กลุ่มหนึ่งช่วยกันควบคุมโรคระบาด อีกฝ่ายหนึ่งช่วยกันตรวจสอบพิธีบูชายัญที่เสียสติเมื่อครู่นี้

หยางจิ่นซิ่วและต้าหย่งรับคำสั่ง และแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเพื่อปฏิบัติหน้าที่

บนรถม้า ฟางเจาจวินดูแลเด็กสาวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางอย่างระมัดระวัง ปลอบโยนนางอย่างอดทน

“ไม่คาดคิดเลยว่า ชาวบ้านเหล่านี้จะทำได้ถึงขนาดนี้! คนที่โง่และไม่รู้ความอะไรเลย เป็นเรื่องยากที่จะทำให้พวกเขาเข้าใจจริงๆ!”

ชาวบ้านในหมู่บ้านนี้ต่างเลือดเย็นมากที่เลือกใช้วิธีบ้าคลั่งแลกชีวิตและเลือดเนื้อของคนเช่นนี้

ถ้าเขาช่วยชาวบ้านควบคุมโรคระบาดในเวลานี้ เกรงว่าจะมีเด็กสาวจำนวนมากขึ้นที่ถูกใช้เป็นเครื่องสังเวยชีวิตเพื่อบูชาเทพเจ้าที่ไม่มีอยู่จริง

จากมุมมองนี้ คงต้องปล่อยไปตามยถากรรมเสียแล้ว

“กระจายคำสั่งของข้า ให้หยางจิ่นซิ่วหยุดควบคุมโรคระบาดในหมู่บ้าน หากคนในหมู่บ้านนี้ต้องตาย อย่าเหลือยาสมุนไพรไว้ให้พวกเขาแม้แต่ชนิดเดียว!”

“ข้าไม่ต้องการอยู่ในสถานที่สกปรกเช่นนี้ ให้เวลาครึ่งชั่วโมง จากนั้นเราจะเดินทางต่อทันที!”

“ขอรับ”

ขณะที่รถม้ากำลังออกเดินทาง บรรดาชาวบ้านทั้งชาย หญิงและเด็ก ต่างพาท่อนไม้ท่อนใหญ่มาปิดถนน และตะโกนออกไปว่า

“เอาเด็กนั่นคืนมา!”

ขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาต่างพากันขว้างก้อนหินใส่รถม้า

ต้าหย่งรีบรายงานอย่างรวดเร็ว

“องค์ชาย ชาวบ้านเหล่านี้ก่อเรื่องอีกแล้วขอรับ พวกเราควรหยุดและพูดด้วยเหตุผลกับพวกเขาดีหรือไม่?”

ฉินเหยียนที่มีสีหน้าเคร่งขรึม สั่งออกไปอีกครั้ง

“ห้ามจอดรถ เดินหน้าต่อ หากกล้าเข้ามาแย่งตัวเด็กคนนั้นไป ข้าเอาถึงตายแน่!”