องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 600

หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง หลี่ชางเป็นคนพูดขึ้นก่อนว่า

“ข้าเป็นหัวหน้านายทะเบียนราษฎร์ระดับสามแห่งตำหนักอ๋องเหยียน ไม่ทราบว่าข้าต้องเรียกชื่อท่านว่าอย่างไร?”

ต้าหย่งพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ข้าเป็นหัวหน้ากองทัพส่วนพระองค์ระดับสองแห่งตำหนักอ๋องเหยียน”

เมื่อหลี่ชางได้ยินว่าเขาเป็นองครักษ์ส่วนตัวระดับสอง เขาไม่กล้าละเลยหน้าที่ของตัวเอง สะบัดแขนเสื้อและคุกเข่าลงข้างหนึ่งทันที

“ยินดีที่ได้พบท่านใต้เท้าขอรับ”

ต้าหย่งโบกมือปัด จากนั้นถามเข้าตรงประเด็นทันที

“ผู้ดูแลหอหลิวเล่า อยู่ที่ใดกัน?”

หลี่ชางยืนขึ้นและตอบกลับว่า

“ผู้ดูแลหอหลิวหายไปแล้วขอรับ”

“หายไปหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”

สายตาของต้าหย่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หลี่ชางตอบตามความจริง

“ข้าเองก็ไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัดขอรับ ข้ารู้แค่ว่าพวกเราขาดการติดต่อจากนาง”

ต้าหย่งแอบคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตอนนี้หน่วยข่าวกรองถูกตัดการเชื่อมต่อ ผู้ดูแลหลิวหายตัวไป หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น? เขาพูดอย่างเป็นกังวล

“เจ้าเขียนรายงานเรื่องทั้งหมดลงกระดาษ ข้าจะกลับไปรายงานองค์ชาย”

หลี่ชางลองถามออกไปว่า

“อ๋องเหยียนมาถึงอาณาจักรจ้าวแล้วหรือขอรับ?”

ต้าหย่งยืนยันทันที

“มาถึงแล้ว ตอนนี้อยู่นอกเมืองหลวง

ดวงตาของหลี่ชางเป็นประกายด้วยความดีใจ

“ในเมื่อองค์ชายมาถึงแล้ว เช่นนั้นพวกเราจะรีบต้อนรับเขาเข้าเมืองอย่างดีขอรับ”

ต้าหย่งส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่จำเป็น ตอนนี้ความสัมพันธ์ในเมืองเปี้ยนจิงมีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก ทำให้ไม่กล้ารีบร้อนเข้าเมือง เราต้องเข้าใจสถานการณ์ภายในเมืองให้ดีเสียก่อน จากนั้นรอโอกาสเข้าไป”

หลี่ชางมีความคิดแวบขึ้นมา

“ท่านใต้เท้า สามารถพาข้าน้อยไปเข้าเฝ้าอ๋องเหยียนได้หรือไม่ ข้าจะได้เข้าไปรายงานสถานการณ์ในเมืองในอ๋องเหยียนทราบ”

ต้าหย่งตอบรับโดยไม่คิด

“ดีมาก ไปอธิบายต่อหน้าดีกว่า ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปพบอ๋องเหยียน”

...

ทั้งสองเดินตามทางลับและมาถึงหมู่บ้านนอกเมือง

ต้าหย่งพาหลี่ชางไปยังที่ที่ฉินเหยียนพักผ่อน ยืนอยู่หน้าประตูและเคาะทันที

ฉินเหยียนตอบกลับ

“เข้ามา”

ทั้งสองผลักประตูเข้าไปในห้อง สิ่งที่ดึงดูดสายตาพวกเขาคือเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับหลี่ชาง แต่งกายสวยงาม โค้งคำนับให้ทั้งสองคน หันหลังกลับเดินเข้าไปในห้อง

ใบหน้าของหลี่ชางหม่นหมอง ไม่ได้พูดกันว่าอ๋องเหยียนเป็นคนดีหรอกหรือ ไม่คาดคิดว่ามาก่อนว่าจะชอบนอนกับผู้หญิงไปเรื่อย ดูแล้ว อ๋องเหยียนคงจะไม่ใช่คนที่ซื่อตรงและมีคุณธรรมตามที่ใครเขาพูดไว้

ขณะที่คิดเรื่องนี้ในใจ ฉินเหยียนเดินออกมาจากในห้องและทักทาย

“หลี่ชาง มาๆ รีบนั่งเถิด”

ขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าหลี่ชาง ทันใดนั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่ายังไม่ได้ฆ่าเชื้อ รีบพูดว่า

“เจ้ารอข้าสักครู่”

เขาหันกลับไปที่โต๊ะ เอื้อมมือไปหยิบปูนขาวมาโรยใส่ตัวเอง

“ไม่ต้องกังวล ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช้ข้าเป็นเหยื่อล่อ แต่ถ้าข้าเป็นคนเริ่มก่อนเล่า?”

ต้าหย่งรีบแนะนำอย่างรวดเร็ว

“องค์ชาย ได้โปรดคิดให้รอบคอบเสียหน่อยขอรับ พระองค์ให้ตนเองตกอยู่ในอันตรายไม่ได้นะขอรับ”

ฉินเหยียนมองไปที่ต้าหย่งแล้วพูดว่า

“เจ้ารู้จักข้าดีหรือไม่?”

ต้าหย่งพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แน่นอนขอรับ กระหม่อมติดตามองค์ชายมาหลายปี นอกจากบรรดาผู้หยิงของท่านแล้ว ข้าเป้ฯคนที่ใกล้ชิดกับท่านมากที่สุด”

ฉินเหยียนยิ้มชั่วร้ายและตบไหล่ต้าหย่ง

“ในเมื่อเจ้ากลัวว่าข้าจะเป็นอันตราย กังวลเรื่องความปลอดภัยของข้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าปลอมตัวเป็นข้าดีหรือไม่?”

ต้าหย่งสับสน ไม่เข้าใจความหายของอ๋องเหยียน

ฉินเหยียนจับไหล่เขา แล้วพาเดินไปด้านหลังม่าน

“ไม่ต้องงงแล้ว ถอดเสื้อผ้าออก”

“อ๊ะ!”

หลังจากนั้นไม่นาน

ต้าหย่งยังคงยืนงงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เขาสวมชุดเกราะงูที่เป็นเสื้อผ้าของฉินเหยียน ฉินเหยียนก็วนเวียนอยู่รอบตัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“พูดประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นการเพ่งเล็ง เจ้าสวมชุดมังกรแล้วดูไม่สง่างามเท่าที่ควร ข้าทำให้เจ้าเป็นเหมือนนักรบที่แข็งแกร่ง”

“เนื่องจากมีคนไม่มากที่เคยเห็นข้า เจ้าเข้าอาณาจักรจ้าวแทนข้าเสีย หลอกพวกเขาว่าเจ้าเป็นข้า”

“นี่...”