องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 601

ต้าหย่งมองดูตัวเองในกระจก แล้วพูดอย่างลังเลว่า

“ใตเท้า แบบนี้ได้หรือขอรับ?”

ฉินเหยียนกอดอกแล้วพูดว่า

“หากพรุ่งนี้ข้าปรากฏตัวขึ้นแล้วมี่คนลอบสังหารข้า เราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ข้าถึงให้เจ้าทำแทนข้า ปลอมตัวเป็นข้าแทน”

ต้าหย่งเปลี่ยนใจและคิดได้ว่า ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาไม่สามารถปล่อยให้อ๋องเหยียนตกอยู่ในอันตรายได้ เขายอมเสี่ยงชีวิตของตนเองแทน จากนั้นยกมือตอบรับว่า

“เพื่อองค์ชาย ข้าน้อยยอมเสียสละแทนได้ขอรับ หากข้าต้องตาย ข้าก็ไม่มีวันเสียใจ!”

ฉินเหยียนตบไหล่

“ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตายหรอก อย่าลืมสวมชุดเกราะด้วยล่ะ ระวังตัวด้วย”

ต้าหย่งยกมือตอบรับและพูดอย่างจริงจังว่า

“ข้าน้อยจะทำตามคำสั่ง ขออนุญาตไปเตรียมตัวล่วงหน้าก่อนขอรับ”

“ไปเถิด”

เมื่อต้าหย่งออกไป ฉินเหยียนมองไปที่หลี่ชางแล้วสั่งว่า

“ในหมู่บ้านนี้มีผู้หยิงกลุ่มหนึ่งที่กองพันทหารม้าเสือดาวช่วยเหลือระหว่างการเดินทาง ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดมาถึงเมืองปี้ยนจิงแล้ว เจ้ารีบไปจัดการเถิด”

หลี่ชางยกมือขึ้นแล้วพูดว่า

“องค์ชายไม่ต้องกังวลขอรับ ข้าน้อยจะดูแลทุกอย่างเป็นอย่างดี”

ตอนที่เขาเตรียมจะออกไป อ๋องเหยียนยังคงสั่งต่อ

“ไม่ต้องรีบ เจ้าเข้าไปในวังบอกจ้าวจีเอ๋อร์ว่าข้าอยู่ใกล้เมืองหลวงแล้ว ให้นางรีบมาพบข้า”

“ขอรับ”

หลี่ชางยื่นมือรับคำสั่งและเดินทางไปยังเมืองหลวงทันที

หลังจากจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉินเหียนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะเขาต้องรักษาอาการป่วยของเสี่ยวจิ่ว ทำให้ตลอดการเดินทางเข้าต้องยับยั้งความต้องการขอตนเองเป้นเวลานาน ไม่ว่าอย่างไร คืนนี้เขาต้องระเบิดความต้องการของเขาออกมาให้จงได้!

สั่งเสียงดังว่า

“ให้คนเข้ามา เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำให้ข้า และฆ่าเชื้อให้หมดจด!”

...

อีกเนหนึ่ง

หลี่ชางควบม้าไปยังเมืองหลวงทันที

ในเวลานี้จ้าวจีเอ๋อร์และจ้าวหรงจีกำลังนั่งทานอาหารที่โต๊ะ

แม้ว่าสองพี่น้องจะเป็นเชื้อพระวงศ์ที่สูงส่ง แต่อาหารที่พวกเขามีเพียงแค่เครื่องเคียงสองอย่าง และข้าวชามเล็กๆ เท่านั้น

พวกเขาต้องประหยัดทั้งเรื่องอาหารและเสื้อผ้า อาหารการกินของพวกเขาไม่ดีเท่าพวกตระกูลคนรวยเสียด้วยซ้ำ

จ้าวหรงจีหยิบผักขึ้นมา ไม่มีอาหารมันๆ เลยแม้แต่น้อย เขายัดใส่ปาก เคี้ยวสองสามครั้ง ไม่มีรสชาติเลยจริงๆ

แม้ว่าก่อนหน้านี้พ่อของเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องในวัง พี่น้องต่อสู้กันเอง ยกย่องคนที่เหนือว่า กดขี่คนที่ด้อยกว่า แต่อย่างน้อยยังได้กินอาหารดีๆ

แต่ตอนนี้เขาได้เป็นฮ่องเต้คนใหม่แล้ว แต่อาหารและเสื้อผ้ากลับไม่ดีเท่าเมื่อก่อน เขาถอนหายใจแล้วพูดอย่างตัดพ้อว่า

“ท่านพี่ ตอนนี้อาณาจักรจ้าวเป็นของพวกเราแล้ว แต่หากกลับมาดูพวกเราตอนที่อยู่ในวัง เราสองพี่น้องได้กินแต่อาหารแบบนี้ ท่านพี่คิดว่าการได้เป็นฮ่องเต้มันยังมีความหายอยู่อีกหรือ?”

“อ๋องเหยียนอยู่ที่ใดหรือ?”

หลี่ชางรายงานกลับ

“อ๋องเหยียนได้พำนักอยู่ที่หมู่บ้านนอกเมืองเปี้ยนจิงขอรับ องค์ชายขอให้กระหม่อมรีบส่งข่าวให้ฝ่าบาทเข้าพบทันที”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่สามารถปิดซ่อนสายตาที่มีความสุขของนางได้ นางรอคอยมานานเพื่อให้ฉินเหยียนได้มาถึง ในที่สุดชาวอาณาจักรจ้าวก็ได้รับการช่วยเหลือแล้ว!

นางตอบตกลงทันที

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ เตรียมรถม้าได้!”

ไม่สนใจเรื่องอาหารการกินและการแต่งกายอีกต่อไป นางจับกระโปรงและวิ่งออกไปทันที

จ้าวหรงจีเตือนนางว่า

“ท่านพี่ จะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยหรือ?”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่มีเวลามาสนใจอย่างอื่นแล้ว นางต้องการพบฉินเหยียนมากที่สุด ต้องการหารือกับเขาเรื่องวิธีการปกครองอาณาจักร นางตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า

“ไม่เปลี่ยนแล้ว ประเทศชาติบ้านเมืองสำคัญกว่า!”

จ้าวหรงจีส่ายหัวอย่างหมดหนทางและมองไปที่หลี่ชาง

“เจ้าบอกข้ามาเสีย ในเมื่อพี่เขยมาถึงแล้ว เหตุใดเขาถึงไม่เข้ามาในเมืองหลวงเล่า?”

หลี่ชางยกมือขึ้นรายงานว่า

“ฝ่าบาท ตอนนี้ในเมืองหลวงกำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย แม่ทัพสือไม่ได้คอยเฝ้าระวังในเมืองหลวงอีกต่อไป หากอ๋องเหยียนเดินทางเข้ามา เกรงว่าจะมีการลอบสังหารเกิดขึ้นขอรับ”

“แต่ฝ่าบาทได้โปรดวางใจเถิด ตอนนี้อ่องเหยียนมาถึงแล้ว วิกฤตภายในอาณาจักรจ้าวจะต้องถูกแก้ไขแน่นอน”