องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 603

ต้าหย่งเหลือบมองประชาชนรอบตัวด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจกับท่าทีถ่มน้ำลายของพวกเขา เขาแอบคิดในใจว่า การเป็นองค์ชายนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ระหว่างทางไปพระราชวัง มีมือสังหารแฝงตัวอยู่ในหมู่ประชาชน

พวกเขาเห็นโอกาสอันดีจึงยิงธนูเข้าใส่ “อ๋องเหยียน”

ขณะที่ลูกธนูกำลังพุ่งตรงไปยังอ๋องเหยียน เซี่ยชิงที่ทำหน้าที่ดูแล “อ๋องเหยียน” รีบชักคันธนูและลูกธนูออกมา

ลูกธนูที่พุ่งตรงเข้ามานั้นถูกลูกธนูที่เซี่ยชิงยิงสกัดร่วงหล่นลงพื้น

ในเวลานี้ต้าหย่งมีเหงื่อผุดขึ้นมา แม้ว่าเขาจะสวมชุดเกราะ แต่ลูกธนูที่พุ่งตรงไปยังประตูที่อยู่ด้านหน้า อีกทั้งในมือเขาไม่มีอาวุธ หากเซี่ยชิงไม่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ คาดเดาว่าหากถือว่าเขารอดจากความตาย แต่เขาคงได้รับบาดเจ็บสาหัสพอตัว

เขากระซิบกับเซี่ยชิงด้วยความกลัว

“ขอบคุณเจ้ามาก!”

เซี่ยชิงกล่าวอย่างเฉยเมย

“หยุดพูด ปลอมตัวให้เนียนหน่อย อย่าทำให้องค์ชายต้องอับอาย”

ต้าหย่งรีบยืดตัวให้สูงขึ้น ทำสีหน้าจริงจังอีกครั้งและมองทุกคน

เมื่อจ้าวจีเอ๋อร์เห็นว่ามีใครบางคนกำลังคิดลอบสังหาร นางจึงส่งทหารไปจับมือสังหารคนนั้นทันที และส่งเสียงดังว่า

“ใครก็ตามที่คิดขัดขวางไม่ให้ทูตจากอาณาจักรฉินเข้าเมือง จะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

“ขอรับ!”

กองทัพรับคำสั่งให้ฆ่ามือสังหารที่ลอบสังหารเมื่อครู่ทันที

เมื่อมือสังคารคนอื่นเห็นท่าทีเช่นนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าลงมือ ทำได้เพียงอดทนและรอหาโอกาสอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่ง

เช้าวันนี้ ฉินเหยียนปลอมตัวและพาเสี่ยวจิ่วเข้าไปในเมือง ทั้งคู่สวมชุดผ้าลินินหยาบๆ ตามประชาชนทั่วไป และเดินปะปนในฝูงชน

ฉินเหยียนมองไปที่ขบวนรถที่กำลังจะมาถึง จงไปที่พวกเขาและสาปแช่งด้วยควาฒโกรธ

“ดูสิ สุนัขรับใช้แห่งอาณาจักรฉินมาแล้ว!”

เสี่ยวจิ่วที่อยู่ข้างๆ มองไปที่ฉินเหยียนด้วยความสับสน ขมวดคิ้วและพูดกระซิบ

“เจ้ามิใช่คนอาณาจักรฉินหรอกหรือ?”

“นี่มันไม่เหมือนกัน ตอนนี้ข้าเป็นชาวอาณาจักรจ้าว!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบก้อนหินจากพื้นขึ้นมา แล้วโยนไปที่ขบวนรถ

“พวกสุนัขแห่งอาณาจักรฉิน! ไสหัวออกไปจากอาณาจักรจ้าวเสีย!”

ประชานที่อยู่โดยรอบต่างพากันตะโกนออกมา

“พวกเจ้ามีใครมีก้อนหินอีกไหม เอามาให้ข้า!”

ประชาชนต่างตื่นเต้นกับคำพูดของฉินเหยียนและเริ่มโห่ร้อง

“เอามาให้ข้าด้วย ข้าจะตีพวกคนอาณาจักรฉินให้ตาย!”

ก้อนหินพุ่งออกมาเหมือนหยาดฝน กองพันทหารม้าเสือดาวยกหอกในมือขึ้นมาด้วยความโกรธ คิดโจมตีคนที่ก่อเหตุ

แต่เมื่อเขามองอย่างใกล้ชิด เขาหยุดมือทันที

นี่ไม่ใช่องค์ชายที่เขาเคารพรักมากที่สุดหรือ?

เหตุใดองค์ชายถึงต้องด่าว่าคนของตัวเองด้วยเล่า!

เสี่ยวจิ่วมองไปที่หญิงสาวพวกนั้นแล้วพูดว่า

“ราคาไม่ต่างจากตอนที่ข้าทำมาก ที่แท้เมืองหลวงก็ไม่ต่างอะไรมาก หากข้าต้องทำงานนี้อีกครั้งแล้วล่ะก็...”

ฉินเหยียนมองนางด้วยความโกรธ

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ เจ้าละอายใจหน่อยได้หรือไม่?”

เสี่ยวจิ่วแลบลิ้นออกมาด้วยความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย

ฉินเหยียนปฏิเสธหญิงโสเภณีเหล่านั้นทีละคน เตรียมจะเดินจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้มีหญิงคนหนึ่งจับแขนฉินเหยียนและเอาหน้าอกถูกับแขนของเขา

“นายท่านเข้ามาแล้วก็มาสนุกด้วยกันสิเจ้าคะ ขอรับประกันว่าท่านต้องพึงพอใจเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนดึงแขนออกและปฏิเสธ

“ไม่ล่ะ ข้าต้องรีบไปหาอะไรกิน ไม่สะดวก”

หญิงสาวเองก็ไม่ยอมแพ้ พูดหว่านเสน่ห์ว่า

“นายท่านได้โปรดช่วยข้าด้วย ลูกข้าใกล้จะตายเพราะอาการป่วย ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพูดด้วยความโกรธ

“ป่วยแล้วเหตุใดถึงไม่ไปหาหมอ จะลากข้าไปทำไม?”

หญิงสาวคนนั้นมีท่าทีลำบากใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูกว่า

“ของทุกอย่างต่างขึ้นราคา หากไปหาหมออย่างน้อยก็ต้องใช้เงินสองสามเหรียญเงิน”

“สามีข้าจากไปอย่างรวดเร็ว ข้าต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูลูกชาย แต่ก็ไม่มีทางใดที่จะมีชีวิตอยู่ได้ ข้าอยากให้ลูกชายกินอิ่ม ไม่อยากให้เขาต้องอดตาย”