องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 633

เหมือนว่านอกจากผู้นำแล้วคนอื่นๆเองก็ต่างพากันมองหน้ากัน แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นทันที

จ้าวจีเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็ชูจอกเหล้าขึ้นแล้วหันเข้าหาตระกูลขุนนาง “ยกจอกดื่มยินดีพร้อมกัน”

มือของผู้นำตระกูลขุนนางและเหล่าสมาชิกต่างก็ยกจอกเหล้าขึ้น หลังจากลังเลแล้วก็ดื่มเหล้ากับฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์อย่างเคารพ

หลังจากดื่มเหล้าและทานอาหารรสเลิศแล้วฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ก็เดินออกจากงาน โดยให้หอหม่านฮวาคอยดูแลเหล่าตระกูลขุนนางต่อ เมื่อทั้งคู่ไปแล้วเหล่าตระกูลขุนนางก็ไม่วางมาดอีกต่อไป ต่างก็กินดื่มชื่นชมการร้องเพลงและเต้นรำอย่างสนุกสนาน

“ชีวิตนั้นแสนสั้น ทำตามความสุข ดื่มกัน”

......

ห้องท้องฟ้า

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์นั่งลงแล้วจ้าวจีเอ๋อร์ก็ถามอย่างอดใจไม่ไหวว่า “เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วรึ ข้าไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย?”

ฉินเหยียนยืนตรงหน้าต่างแล้วมองไปยังท้องถนนที่มืดมนและเงียบเหงา เงาของต้นไม้ส่งเสียงกรอบแกรบไปตามสายลม

“ต้นไม้กำลังเคลื่อนไหวหรือลมกำลังเคลื่อนไหว?”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆฉินเหยียนจึงพูดเรื่องน่าประหลาดขึ้นมา “จีเอ๋อร์ไม่ทราบเพคะ”

“หัวใจกำลังเต้นต่างหาก การพบกันในวันนี้เป็นเพียงการหลอกล่อ ต้นอ่อนได้งอกเงยขึ้นมาในใจของพวกเขาแล้ว แผนที่สมบูรณ์ที่สุดที่ไม่อาจทลายลงได้ ทุยเอินลิ่ง หัวรั้นไปก็เท่านั้น”

จ้าวจีเอ๋อร์ถามต่อว่า “โปรดขยายให้เข้าใจง่ายได้รึไม่ สิ่งใดคือทุยเอินลิ่งเพคะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างฉะฉานว่า “ตั้งแต่ในสมัยโบราณ มีฮ่องเต้ผู้หนึ่งครอบครองใต้หล้านี้ เขากลัวว่าตระกูลขุนนางที่สืบเชื้อสายกันต่อๆมานั้นจะยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในอนาคตอาจเกิดผลกระทบต่ออำนาจราชวงศ์ได้ เขาจึงได้ใช้แผนทุยเอินลิ่ง”

“โดยให้เหล่าทายาทของขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นเชื้อสายโดยตรงหรือจากนางสนม ล้วนสามารถสืบทอดตำแหน่งและที่ดินได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ที่ดินของตระกูลขุนนางก็จะลดน้อยลงเรื่อยๆ ผลกระทบก็จะถูกคลี่คลาย”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่เข้าใจ “มันไม่เหมือนกับเหตุการณ์ในวันนี้นี่เพคะ?”

“ที่จริงแล้วเหมือนกัน”

ฉินเหยียนพูดว่า “สิ่งสำคัญของทุยเอินลิ่ง คือจากนำผลประโยชน์ขนาดใหญ่แบ่งให้แก่เหล้าลูกหลาน ต่อให้ชายชราผู้ดื้อรั้นจะยังคงอยู่และยึดติดกับอดีต แต่ก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้ลูกหลานไม่รับความช่วยเหลือได้ เมื่อเป็นเช่นนี้เราไม่จำเป็นต้องลงมือ พวกเขาก็จะจัดการคนที่ต่อต้านเราให้จนหมด”

......

จวนบรรพบุรุษ

เมื่อผู้นำตระกูลกลับมาถึงแล้วก็นั่งอยู่ในห้องสมุดและครุ่นคิดอยู่จนนอนไม่หลับ

ลูกชายคนโตของเขายกของว่างและเครื่องดื่มเข้ามาด้านใน

“ท่านพ่อขอรับ วันนี้ท่านไม่ได้ทานอะไรในงานเลย ที่บ้านเราเหลือแต่เหล็กเต่ากอ ทานรองท้องไปก่อนนะขอรับ”

ผู้นำหยิบเหล็กเต่ากอขึ้นมาแล้วค่อยๆเคี้ยว

“ลูกเอ๋ย คนอาณาจักรฉินนั้นดูแล้วมีเมตตา แต่ความทะเยอทะยานของพวกเขาที่จะครอบครองอาณาจักรฉินนั้นเป็นที่รู้ดีกันไปทั่ว เราเคยเห็นความรุ่งเรืองของอาณาจักรจ้าว และเคยเห็นการเสื่อมถอย ตราบใดที่เรายึดมั่นในตนเอง แผนชั่วของคนอาณาจักรฉินก็ไม่มีทางสำเร็จ”

“ใครกัน?” มีคนถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ข้าเอง เจ้าของจวน”

“นายท่านนอนแล้ว มีธุระอะไรไว้วันพรุ่งนี้เถิด”

“เรื่องเร่งด่วนอย่างมาก คนอาณาจักรฉินเคลื่อนไหวแล้ว”

เมื่อประตูให้ญาติของตระกูลขุนนางเข้ามากันแล้ว ทันใดนั้นเด็กรับใช้รับร้อยคนของตระกูลขุนนางก็ถืออาวุธแล้วบุกเข้าไปด้านใน เมื่อเห็นพวกคนชั่วที่แอบซ่อนตัวก็ทำการสังหารทันที

คนสำคัญที่กำลังนอนหลับสนิทในห้องอยู่ เคยเป็นพระสนม องค์ชายในราชวงศ์อาณาจักรจ้าว เมื่อถูกเสียงรบกวนด้านนอกปลุกให้ตื่นก็รีบลุกขึ้นมาดูสถานการณ์ ทันใดนั้นก็ถูกคนที่บุกเข้ามาจัดการกับพวกเขาไปทั้งๆแบบนั้น

เหล่าขุนนางบุกเข้ามาแล้วกวาดตามองเหล่าสุนัขไร้บ้าน

“เพื่อความมั่งคั่งแล้ว ก็มีแต่ต้องถวายศีรษะของพวกเจ้าแล้ว!”

“ข้าคือท่านป้าของเจ้าเชียวนะ!”

คนถือดาบเดินเข้าไปอย่างโหดร้าย

“คนที่ส่งผลกระทบต่อการเจริญรุ่งเรืองของข้าล้วนสมควรตาย ท่านป้า อย่างไรก็เป็นญาติกัน ก็ยินยอมให้หลานชายเถิด!”

จากนั้นก็ถูกตัดศีรษะ เลือดสาดไปทั่ว