องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 635

ผู้ดูแลบ่อนรีบเข้ามาประสานมือคารวะ “ไม่ทราบว่าเป็นคนกันเอง เชิญข้างในขอรับ”

ผู้ดูแลพาฉินเหยียนเข้ามาแล้วพามายังห้องเก็บฟืนแล้วเปิดประตูลับบานหนึ่งออก

“เข้าไปสิ ข้าจะส่งพวกเจ้าออกจากเมืองตอนกลางคืน”

ฉินเหยียนพาหญิงสาวเข้าไปแอบในห้องลับ

ที่ฉินเหยียนรู้จัดที่นี่ได้ก็เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนต้าหย่งได้ไปสืบเรื่องกลุ่มนักฆ่า โดยสืบค้นเรื่องที่ตั้งของนักฆฺงาในเมืองจิงอย่างละเอียด แม้ว่าจะยังไม่ได้ข้อมูลมาทั้งหมด แต่ก็ได้มามากพอที่จะใช้ซ่อนตัวก่อนได้

ฉินเหยียนเทน้ำชาให้หญิงสาวแล้วยื่นให้นางพร้อมพูดว่า “เจ้าคือใคร?”

หญิงสาวรับน้ำชามาแล้วพูดอย่างกระวนกระวายว่า “ข้ามีนามว่าจ้าวผิงหยาง คือท่านหญิงแห่งผิงหยางในราชวงศ์อาณาจักรจ้าว ท่านพ่อของข้าคือจ้าวฉี่หมิง”

“ขอทำความเคารพท่านหญิงแห่งผิงหยางขอรับ”

ฉินเหยียนประสานมือคารวะคำนับนาง จากนั้นก็นั่งลงแล้วถามว่า “เหตุใดจึงตกต่ำเช่นนี้เล่า?”

จ้าวผิงหยางถือแก้วน้ำชาเอาไว้อย่างกระวนกระวาย หากเมื่อวานนางไม่ได้ปวดท้องเข้าห้องน้ำ เกรงว่าตอนนี้คงกลายเป็นศพไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโศกเศร้า น้ำตาของนางไหลริน

“อย่าร้องสิ ร้องอีกแล้ว” ฉินเหยียนรีบปลอบโยน “ข้าจะบอกให้นะว่าห้องลับที่เป็นองค์กรลับที่ก่อตั้งขึ้นในเมืองจิงโดยราชวงศ์อาณาจักรจ้าว ทำหน้าที่ลอบสังหารโดยเฉพาะ ช่วยเหลือราชวงศ์ในการปฏิบัติเรื่องร้ายๆ”

“ช่วยฆ่าเจ้าอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินให้ข้าได้รึไม่?” จ้าวผิงหยางพูดออกมาทั้งน้ำตา

ฉินเหยียนแสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า “ได้สิ ไม่ว่าใครก็สังหารได้ทั้งนั้น แม้ว่าไม่กี่วันก่อนจะล้มเหลว แต่เรามีแผนจะลอบสังหารครั้งที่สอง ครั้งสามอีก วางใจเถิด จะช้าหรือเร็วเจ้าอ๋องเหยียนก็ต้องตายด้วยน้ำมือของเรา”

ท่านหญิงแห่งผิงหยางได้ยินเช่นนั้นก็รีบคุกเข่าลง “”ตราบใดที่สามารถสังหารเจ้าอ๋องเหยียนได้ ข้ายินดีจะทำทุกอย่าง

ฉินเหยียนมองพิจารณานางอย่างตั้งใจ อย่าคิดมากไปละไม่มีแง่มุมทางเพศหรอกนะ แต่ฉินเหยียนกำลังคิดว่าจะทำการสนับสนุนราชินีขององค์กรนักฆ่าใต้ดินเพื่อควบคุมองค์กรนักฆ่าทั้งหมด

“ท่านหญิงกล่าวเกินไปแล้ว ข้าคงรับของขวัญชิ้นใหญ่ของท่านไว้ไม่ได้ รีบลุกขึ้นเถิด”

ฉินเหยียนพยุงนางให้ยืนขึ้น จากนั้นก็เปิดโหมดการล่อลวง โดนได้เล่าเรื่องนักฆ่าที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ให้นางฟัง

เมื่อกระบี่มัจฉาปลิดชีพอ๋องเหลียวในยามดาวหางบดบังดวงจันทร์ นักรบผู้ล้างแค้นให้แก่นาย ตอบแทนบุญคุณด้วยความตาย ด้วยกระบวนท่ารุ้งขาวทะลวงตะวัน จะได้ครอบครองทั้งมิตรและความเป็นธรรม แม่น้ำอี้แยกจากกัน สุดแผนที่มีดปรากฏ

ล่อลวงผิงหยางจนเพลิดเพลินไป จนกระทั่งคิดว่าตนเองคือนักฆ่าฝีมือฉกาจ เป้าหมายที่ถูกลอบสังหารทุกครั้งล้วนเป็นอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรจ้าวที่เกลียดชัง

ยิ่งฟังก็ยิ่งตื่นเต้น กระทั่งเมื่อได้ยินว่าสุดแผนที่มีดปรากฏ ลอบสังหารจิ๋นซีฮ่องเต้ สุดท้ายกลับพ่ายแพ้และจบไป นางก็ร้องไห้ตาม

เมื่อพูดคุยกันไปฟ้าก็มืดลงแล้ว ผู้ที่จัดการลักลอบขนข้ามพรมแดนปรากฏตัวแล้วเรียกทั้งสองออกมา เพื่อส่งออกจากเมือง เส้นทางลับของตระกูลกงซุนจะเดินไปถึงนอกเมืองได้ เมื่อเดินผ่านเส้นทางลับที่คดเคี้ยวแล้วก็ได้มาถึงริมแม่น้ำสายหนึ่ง ที่นี่มีเรือลำหนึ่งเทียบท่ารออยู่นานแล้ว และมีนักฆ่าของตระกูลกงซุนหลายคนรออยู่บนเรือ

ฉินเหยียนกลัวว่าจะถูกจับได้จึงไม่ได้เดินไปด้วย เขาดึงท่านหญิงผิงหยางมาแล้วพูดว่า

“ท่านหญิงไปเถิด ภารกิจของข้ายังไม่สิ้นสุด เจ้าชั่วฉินเหยียนยังไม่ตาย ข้าสาบานแล้วว่าจะไม่ออกจากเมืองเปี้ยนจิง อย่างไรก็รักษาตัวด้วยขอรับ”

ท่านหญิงผิงหยางประสานมือคารวะต่อฉินเหยียน “บุญคุณที่ช่วยชีวิตในครั้งนี้ไม่มีสิ่งใดที่ทดแทนใด้ได้ หากวันใดสามารถสังหารศัตรูคู่แค้นได้ ข้าจะคอยรับใช้เพื่อทดแทนบุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้แน่นอน”

“ไปเถิด เรือจะออกแล้ว”

ฉินเหยียนส่งท่านหญิงผิงหยางขึ้นเรือไปแล้วมองเรือลำเล็กๆนั้นพายไป ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น วางหมากลับไปได้อีกตัวแล้ว ช่างเป็นนางหนูที่หลอกง่ายจริงๆ”

“เมื่อเจ้าโตขึ้นแล้วองค์กรนักฆ่าก็จะตกอยู่ในกำมือของข้า ถึงตอนนั้นข้าก็จะรับรู้การเคลื่อนไหวทุกอย่างของพวกเจ้า ดูสิว่าพวกเจ้าจะสังหารข้าอย่างไรอีก”

ฉินเหยียนเอามือไพล่หลังแล้วเดินไป “ช่างน่าขันยิ่งนัก นี่ข้าฝึกฝนคนที่อยากจะสังหารข้ารึเนี่ย บอกไปแล้วใครจะเชื่อ”