องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 668

ในขณะเดียวกัน

เมื่อจ้าวจีเอ๋อร์รู้ว่าเครื่องบรรณาการของทั้งสามอาณาจักรยังไม่ถูกส่งมาเสียที นางก็รู้แล้วว่าทั้งอาณาจักรพักรบกันแล้วในขณะที่กำลังจะไปถามแผนการต่อไปกับฉินเหยียน ก็พบว่าฉินเหยียนไม่อยู่ในพระราชวัง ไม่กี่วันก่อนเขาได้ออกไปแล้ว

จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วแล้วพึมพำในใจว่า อ๋องเหยียนไปที่ใดกันนะ?

......

“ฮัดชิ้ว!” ฉินเหยียนที่อยู่ชายแดนอาณาจักรเยี่ยนและอาณาจักรจ้าวจามออกมา

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นขบวนรถขบวนรถเครื่องบรรณาการของอาณาจักรเยี่ยนเข้ามาใกล้ ผู้ที่เฝ้าอยู่คือกัวฮวาย เขาขี่ม้าตัวสูงใหญ่ ท่าทางน่าเกรงขาม

ฉินเหยียนไม่ได้หลบหลีก เขารออยู่ที่เดิมอย่างใจเย็น จนกระทั่งขบวนของกัวฮวายมาถึง ฉินเหยียนจึงได้เข้าไปต้อนรับอย่างยิ้มแย้มพร้อมประสานมือคารวะพูดว่า

“แม่ทัพกัว กัวฮวาย สุขสบายดีรึไม่!”

“หยุด!” กัวฮวายรีบดึงสายบังเหียนม้า เมื่อเห็นว่าคนที่มาขวางทางคือเฉิงอาหนิวก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“เจ้าคนอาณาจักรฉินที่เจ้าเล่ห์ บังอาจคิดจะเอาเปรียบข้าแล้วยังกล้ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกนะ ไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้ารึไง?”

ฉินเหยียนไม่ได้พูดต่อ เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพ อยากทราบว่าหลังจากยุติสงครามทั้งสามอาณาจักรแล้ว ด้วยกำลังของท่านในตอนนี้ ท่านมั่นใจการแย่งชิงดินแดนอาณาจักรเยี่ยนเท่าไรงั้นรึ?”

เมื่อเฉิงอาหนิวพูดขึ้นเช่นนั้น กัวฮวายก็ครุ่นคิดอย่างจริงจังขึ้นมา

เพื่อสงครามในครั้งนี้ทุกอาณาจักรต่างก็ทุ่มเทสุดกำลัง และยืดยาวกันไปถึงสี่เดือน อาณาจักรเยี่ยนไร้กำลัง แถมเสบียง เครื่องบรรณาการและทหารหัวกะทิก็ตกอยู่ในกำมือของเขา หากบัดนี้เขาก่อกบฏขึ้นมา กลับไปแย่งชิงดินแดนอาณาจักรเยี่ยน ก็มีความเป็นไปสูงอย่างมาก!

เมื่อคิดเช่นนั้นใบหน้าของกัวฮวายก็ปิดบังความดีใจไม่ได้เลย “เฉิงอาหนิว เจ้าไม่ต้องมาเตือนข้า ข้ารู้ว่าสิ่งใดควรกระทำหรือไม่ควร!”

ฉินเหยียนประสานมือคารวะต่อกัวฮวาย “เช่นนั้นก็ขอให้สิ่งมงคลมาเยือนแก่ท่าน และเจริญรุ่งเรือง!”

กัวฮวายถือสายบังเฮียนม้าไว้แน่นแล้วมองต่ำลงมาที่เฉิงอาหนิว จากนั้นก็พูดอย่างน่าเกรงขามว่า

“หากพบกันอีก เจ้าและข้าคือศัตรูกัน”

ฉินเหยียนแสดงรอยยิ้มที่คลุมเครือออกมา “ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพแม่ทัพกัว”

กัวฮวายเชิดหน้า จากนั้นก็หันหัวม้าแล้วใช้ขาหนีบตัวม้าแน่นแล้วตะโกนว่า “ไป!”

......

เมื่อกัวฮวายกลับถึงอาณาจักรเยี่ยนแล้วก็ได้ทำการก่อกบฏ เข่นฆ่าไปทั่ว ตั้งใจจะยึดครองอาณาจักรเยี่ยน

ส่วนอาณาจักรอู๋และอาณาจักรหลู่ จากที่ได้ทำการเจรจาแล้วก็ได้ถอยทัพไป และไม่เข้าโจมตีกันและกันอีก

หลังจากนั้น เมื่อฝ่ายตรวจตราแผ่นดินแห่งอาณาจักรหลู่ซือหม่าจี๋ได้ข่าวว่าอาณาจักรเยี่ยนเกิดความโกลาหลขึ้นภายใน เขามองแผ่นที่อาณาจักรเยี่ยนแล้วพูดว่า

“หรือก็คืออาณาจักรหลู่ไม่เพียงแต่จะไม่ส่งกำลังทหารไปฉวยโอกาสโจมตีอาณาจักรเยี่ยน แต่กลับใช้กลยุทธ์ดูไฟชายฝั่ง นั่งบนภูดูเสือกัดรึ?”

จ้าวจีเอ๋อร์อธิบายเสียงเรียบนิ่งว่า “ในรายงานระบุไว้เช่นนี้เพคะ เกรงว่าราชวงศ์อาณาจักรเยี่ยนคงอดทนต่อไปได้อีกไม่นาน”

ฉินเหยียนครุ่นคิด “อาณาจักรหลู่ ข้าดูถูกพวกเขาเกินไปแล้วสินะ สามารถยับยั้งความโลภของตนเองได้ทัน ไม่ฉวยโอกาสส่งทหารไปติดกับของข้า สมกับชื่อเสียงจริงๆ เป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง”

จ้าวจีเอ๋อร์เดินเข้าไปจับแขนของฉินเหยียนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“อ๋องเหยียนเพคะ สงครามครั้งนี้ฝ่ายเราถือเป็นผู้ชนะแล้ว ทรงมั่นใจรึเพคะว่าจะดำเนินแผนการต่อกรกับสามอาณาจักรต่อ?”

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เปล่า ตั้งแต่แรกข้าก็ใช้วิธีผู้เฒ่าเจียงตกปลา ตัวไหนเต็มใจก็มาติดเบ็ด ใครมาติดกับดักข้าก็ซวยไป”

“อาณาจักรหลู่เฉลียวฉลาด ส่วนใหญ่พวกเขาไม่ติดกับดักของข้า ศัตรูที่แข็งแกร่งเช่นนี้ดูท่าข้าคงต้องออกโรงด้วยตนเอง เมื่อผ่านพิธีอภิเษกสมรสแล้ว ข้าจะไปเยือนอาณาจักรหลู่เสียหน่อย จะไปดูว่าอาณาจักรนี้มีวิธีการอย่างไรด้วยตนเอง”

จ้าวจีเอ๋อร์เอียงศีรษะซบไหล่ของฉินเหยียน

“ยังอีกครึ่งเดือนจะถึงวันอภิเษกเสกสมรส แล้วเราจะเริ่มต้นเมื่อไรเพคะ กลับไปอภิเษกสมรสที่อาณาจักรฉินรึเพคะ?”

ฉินเหยียนหันมาอุ้มจ้าวจีเอ๋อร์เอาไว้ “พรุ่งนี้เริ่มเดินทางกลับอาณาจักรฉิน วันนี้ข้าจะมีความสุขกับเจ้าทั้งคืน”

จ้าวจีเอ๋อร์สีหน้าแดงก่ำ “ตามพระประสงค์เพคะ”