องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 692

เมื่อเจอเรื่องเช่นนี้แล้ว ทำให้หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงไม่มีความสุข

แม้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ต่างได้ยินเรื่องชายเป็นใหญ่ให้อาณาจักรนี้มาอย่างหนาหู แต่ไม่คาดคิดว่าความคิดนี้จะฝังรากลึกเช่นนี้ ไร้เหตุผลเป็นอย่างมาก

หยางจิ่นซิ่วกอดอกและพูดด้วยความโกรธ

“ผู้หยิงอย่างพวกข้าทำอะไรให้พวกเขาขุ่นเคืองใจกัน? เหตุใดต้องทำให้อับอายเช่นนี้?”

เซี่ยชิงพูดเสริมว่า

“มีคนพูดว่าอาณาจักรหลู่เป็นอาณาจักรที่มีศีลธรรม แต่ที่ข้าเห็ฯก็เป็นพวกคนนิสัยไม่ดีนี่เอง ถุย!”

ฉินเหยียนเองก็โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ในเมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาทำได้เพียงสงบสติอารมณ์ก่อนจะวางแผนอื่นๆ

“ใจเย็นลงก่อน ร้านอาหารแห่งนี้เป็นของเราแล้ว จากนี้ไปเราทำอาหารกินเองได้ พวกเขารังแกพวกเราไม่ได้อีกแล้ว”

เมื่อถึงเวลากินข้าว ท้องของหยางจิ่นซิ่วก็ร้องขึ้นอีกครั้ง นางพูดออกมาอย่างหมดหนทาง”

พูดเช่นนี้ก็ถูก ยังไงก้มาถึงแล้ว กินให้อิ่มท้องก่อนแล้วค่อยคิดกันต่อ พวกเราไปทำอาหารกันเถอะ”

หลังจากพูดเช่นนี้ นางดึงตัวเซี่ยชิงเข้าไปในครัว

ในเวลานี้ ประชาชนที่อยู่ด้านนอกร้านอาหารเดินอ้อยอิ่งเป็นเวลานาน ต่างพากันชี้เข้ามาด้านใน และพูดซุบซิบว่า

“พวกคนต่างเมือง ไร้อารยธรรม!”

“พวกคนต่างเมืองไร้ซึ่งกฎเกณฑ์ หน้าไม่อาย!”

“เจ้าพวกคนไร้ยางอาย ช่างน่าอับอายต่อบรรพบุรุษเสียจริง!”

ฉินเหยียนมองไปที่คนพื้นที่เหล่านั้นที่ถ่มน้ำลายอยู่ด้านนอก จึงจงใจนั่งข้างหน้าตางเพื่อยั่วโมโหพวกเขา

แต่เขาคิดอยู่ในใจว่า ภายนอกชาวอาณาจักรหลู่ดูเป็นคนมีอารยธรรมเอามากๆ

แต่ดูเหมือนว่าบทเรียนที่เขาร่ำเรียนมา ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดชายเป็นใหญ่ของเขาได้เลย

...

อีกด้านหนึ่ง

เฉิงเซินนำม้าสี่ตัวเดินมาตามถนน ระหว่างทางพวกเขาได้ยินคนในพื้นที่คุยกันอย่างคึกคัก

“ได้ยินว่ามีกลุ่มพ่อค้ามาจากอาณาจักรจ้าว เขาพาผู้หญิงสองคนออกมาเดินบนถนนด้วยท่าทางอวดดี”

“คนหนึ่งหน้าตาสะสวย แต่เมื่อมองรู้สึกว่านางไม่ใช่คนใจดีสักเท่าไหร่ ส่วนอีกหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น อาจจะเคยขโมยของแล้วถูกจับได้ ทำให้เสียโฉม!”

“ตอนนี้ชาวอาณาจักรจ้าวต่างก็เป็นเหมือนสุนัขหลงทาง พวกเขาฝ่าฝืนกฎทันที่เมื่อมาถึงอาณาจักรเรา ช่างไร้มารยาทและเป็นขยะสังคมเสียจริง พวกมันควรถูกขังไว้ในกรงหมู!”

เฉิงเซินฟังเรื่องเหล่านี้จากปากคนท้องถิ่น ยิ่งเขาฟังมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาพูดถึงอ๋องเหยียนมากขึ้นเท่านั้น!

ในใจรู้สึกไม่ดี มือจับม้าแน่น และมองหาร่องรอยของอ๋องเหยียนและคนอื่นๆ

เดินมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง เห็นคนเต็มทั้งร้าน อีกทั้งคนส่วนใหญ่นั้นเป็นคนแก่หัวรั้น เอามาชี้นิ้วด่าร้านอาหารว่า

“กลางวันแสกๆ ให้ผู้หญิงออกมาเสนอหน้าข้างนอกได้อย่างไร นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!”

“เรื่องนี้ผิดศีลธรรมและเป็นการไม่ทำตามกฎเลยแม้แต่น้อย!”

ทันทีที่เขาเดินไปที่ประตูร้าน นอกจากอ๋องเหยียนแล้วก็ไม่มีใครอื่นอีก เขายกมือขึ้นถามด้วยความสับสน

“หากไม่ให้กินข้าว เช่นนั้นพวกนางจะไปกินข้าวที่ใด รอให้หิวตายหรือเป็นอมตะหรืออย่างไร?”

เฉิงเซินรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ผู้หญิงมักจะพกข้าวไปกินนอกบ้าน กล่าวโดยสรุปคือไม่สามารถร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ชายได้”

ฉินเหยียนพูดเสียงเย็น

“นิสัยเสียจริงๆ! หากความคิดแย่ๆ เช่นนี้ยังมีอยู่ต่อไป แบบนี้ต่างหากถึงจะเรียกว่าไร้อารยธรรม ดูถูกสุภาพชน!”

“ในเมื่อพวกเขาเลือกที่จะรับสิ่งที่ไม่ดี เช่นนั้นข้าจะให้บทเรียนแก่เขาเอง!”

เฉิงเซินสับสนเล็กน้อยและถามว่า

“ท่านหมายความอย่างไรขอรับ?”

ฉินเหยียนยิ้มเจ้าเล่ห์

“เจ้ารอดูก็พอ นี่คือบทเรียนแรกที่ข้าจะสอนเจ้า สอนให้เจ้ารู้ว่าผู้หญิงสามารถยึดครองครึ่งฟ้าได้เป็นอย่างไร หากยังไม่ยอมเปลี่ยน เช่นนั้นข้าจะเปลี่ยนทั้งอาณาจักรหลู่เอง!”

ทันทีที่เขาพูดจบ หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงวางอาหารเตรียมขึ้นโต๊ะ ทั้งสี่คนกินข้าวพร้อมกันอย่างสนุกสนาน ทำให้คนนอกร้านมองด้วยความโกรธ

ฉินเหยียนจงใจตักอาหารให้หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิง ชายแก่ด้านนอกร้อนตัวด้วยความไม่พอใจ

“หน้าไม่อาย!”

พวกเขาทั้งสี่กินเกือบจะเสร็จแล้ว เมื่อพวกเขาล้างจาน เจ้าหน้าที่ตำรวจท้องถิ่นก็เข้ามาในร้านอาหารจำนวนมาก