องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 693

ทันทีที่ตำรวจของศาลาว่าการสองคนเดินเข้ามา เห็นชาวต่างอาณาจักรสี่คน ผู้หญิงและผู้ชายนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน จู่ๆ สีหน้าของเขาพลันไม่พอใจและถามด้วยน้ำเสียงสงสัยว่า

“พวกเจ้าเป็นชาวต่างเมือง ได้ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองมาหรือไม่?”

เฉิงเซินยื่นเอกสารด่านตรวจคนเข้าเมืองให้ตำรวจทันที

“เราเป็นคนดี ขั้นตอนฝ่ายด่านตรวจคนเข้าเมืองก็เรียบร้อยดี โปรดดูเอาเถิด”

ตำรวจหยิบเอกสารมาตรวจดูอย่างละเอียด มีข้อมูลหลายคนเขียนเอาไว้อย่างชัดเจน

หลังจากยืนยันว่าถูกต้องแล้ว ตำรวจก็ยื่นเอกสารคืนให้กับเฉิงเซินและพูดว่า

“พวกเจ้าชาวอาณาจักรจ้าว มาเหยียบถึงอาณาจักรหลู่ก็สร้างปัญหาทันทีใช้หรือไม่?๐

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด ฉินเหยียนได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกไม่สบายใจ เขาตบโต๊ะและโต้กลับว่า

“พวกเจ้าเห็นพวกข้าสร้างปัญหาเมื่อใดหรือ?”

ตำรวจกอดอกแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

“พวกเจ้าแหกกฎบ้านเมืองของพวกข้า นี่ไม่ถือว่าเป็นการสร้างปัญหาอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างเคร่งขรึม

“ข้าอยากให้พวกเจ้าทั้งสองคนเข้าใจให้ชัดเจนว่าตอนนี้พวกข้าได้ซื้อร้านอาหารแห่งนี้แล้ว ถือว่าเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของข้า”

“หากเจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ การที่เจ้ามาที่บ้านข้าและชี้นิ้วด่าว่าข้าสร้างปัญหา”

เขาจบโต๊ะเสียงดัง ยืดหลังแล้วถามออกไปว่า

“ใครกันแน่ที่กำลังสร้างปัญหา?”

ประโยคนี้ทำให้ตำรวจสับสน พวกเขามองหน้ากันและพูดด้วยความไม่แน่ใจ

“ทรัพย์สินส่วนตัวของเจ้าหรือ? ร้านอาหารแห่งนี้เจ้าของร้านมิใช่ชื่อหลิวอีโส่วหรือ?”

ฉินเหยียนยื่นสัญญาออกมาและพูดด้วยท่าทีจริงจังว่า

“อ่านให้ดี ตอนนี้ข้าเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้แล้ว เฉิงอาหนิว!”

ตำรวจมองไปที่สัญญาการซื้อขายด้วยความประหลาดใจ ตัวอักษรด้านบนเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่าชื่อเจ้าของร้านเปลี่ยนคนแล้วจริงๆ

“มีคนมารวมตัวกันข้างนอกบ้านข้ามากมายเช่นนี้ แต่พวกเจ้าสองคนกลับไม่สนใจพวกเขา แต่กลับเข้ามาซักไซ้เอาความจากพวกข้า อีกทั้งยังกล้าถามหาเหตุผลอีก?”

“ได้ยินว่าอาณาจักรหลู่เป็นอาณาจักรที่มีศีลธรรมและมารยาทที่ดีงาม พวกเจ้าปฏิบัติต่อแขกบ้านแขกเมืองเช่นนี้หรือ?”

“วันนี้ข้าขอพูดให้ชัดเจนเอาไว้เลย ข้าจะดูว่าใครให้สิทธิ์นี้แก่พวกเจ้า กล้าฝ่าฝืนกฎหมาย ให้พวกเจ้ากระทำความผิดอย่างหน้าไม่อาย ป้ายความผิดแก่คนดี!”

ฉินเหยียนพูดเสียงดัง หน้าและคอเขาแดงมาก ตำรวจสองคนอับอายมากแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

พวกเขาทั้งสองรู้ว่าตนเองผิดจึงหัวเราะแล้วพูดว่า

“พวกข้าก็แค่ถามดู หากไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว พวกเราไปก่อนล่ะ!”

จากนั้นตำรวจทั้งสองคนก็เดินไปที่ประตู เห็นประชาชนมุงดูอย่างคึกคึก พวกเขารีบพูดว่า

“แยกย้ายได้แล้ว ร้านนี้ไม่เปิดให้บริการอีกต่อไป เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขาแล้ว”

“อย่ามัวแต่มายืนดู พวกเขาซื้อร้านอาหารนี้แล้ว รีบแยกย้ายได้แล้ว!”

หลังจากที่ตำรวจพยายามจัดการสถานการณ์ ประชาชนก็พากันแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เดินไปตามถนนสองสามสาย พวกเขารู้สึกหิวน้ำ บังเอิญเห็นโณงน้ำชาอยู่ไม่ไกล เขาจึงตรงไปที่โรงน้ำชาทันที

ทันทีที่เขาเข้าไปในร้าน ฉินเหยียนตะโกนเสียงดังว่า

“เถ้าแก่ ขอชาให้ข้าและแม่นางสองคนนี้หน่อย!”

เจ้าของร้านที่กำลังชงชาเห้ฯลูกค้าผู้หญิงสองคนเข้ามาในร้าน ตาเขาแทบจะหลุดออกมา เขามองไปที่ฉินเหยียนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“พวกเจ้าเป็นอะไร? เหตุใดถึงเกิดเรื่องเช่นนี้?”

ฉินเหยียนจงใจตอบกลับว่า

“ภรยาข้าหิวน้ำ จึงได้มาที่ร้านชาของเจ้า มีเรื่องผิดปกติอย่างนั้นหรือ?”

เจ้าของร้านหน้านิ่วคิ้วขมวดและปฏิเสธทันที

“ร้านนี้ไม่รับลูกค้าผู้หญิง”

ฉินเหยียนพูดต่อว่า

“ข้าเคารพภรรยาเหมือนเคารพพ่อแม่ เจ้าคิดเสียว่าภรรยยาข้าเป็นพ่อแม่ข้ามิได้หรือ?”

ปากเจ้าของร้านกระตุก หันหน้าไปมองฉินเหยียนราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาด

“เจ้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของเจ้า เจ้ากลับบ้านไปจะเคารพรักภรรยาแค่ไหนก็เรื่องของเจ้า แต่นี่เป็นร้านน้ำชาของข้า ข้าไม่ต้อนรับผู้หญิง ข้าไม่ทำ”

ฉินเหยียนคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ เขาจึงหยิบเงินออกจากกระเป๋ษและพูโอย่างกดดันว่า

“เจ้าทำไม่ได้ไม่เป็นไร เช่นนั้นเจ้าขายร้านน้ำชาให้ข้าเสีย พวกข้าจะชงชาดื่มเอง!”