องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 694

เจ้าของร้านไม่คิดว่าฉินเหยียนจะวางอำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้ อีกทั้งยังหยิบเงินออกมาจำนวนมาก เขาอึ้งไปในทันที

แต่แล้วก็คิดได้ว่า นี่คือร้านน้ำชาของเขา คิดจะใช้เงินฟาดหัวเขาแสดงความอ่อนแอต่อหน้าผู้หญิงสองคนนั้นหรือ เขาไม่ยอม!

เจ้าของร้านยืดหลังและปฏิเสธ

“นี่คือร้านน้ำชาของข้า ข้าเป็นคนตัดสินใจว่าจะขายหรือไม่ขายให้ใคร ข้าบอกกับเจ้าให้ชัดเจนไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่ขาย!”

ฉินเหยียนยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้โต้เถียงกับเจ้าของร้าน เขาหันไปหาหยางจิ่นซิ่วกับเซี่ยชิงและพูดว่า

“แม่นางทั้งสอง ให้พวกเจ้าจัดการแล้วล่ะ แสดงให้ข้าเห็นถึงความสามารถเสียหน่อย!”

หยางจิ่นซิ่วพลิกโต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เซี่ยชิงหยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาและเริ่มโยน

ลูกค้าในร้านต่างตกใจ ร้องเสียงหลงและวิ่งหนีออกไป

เจ้าของร้านไม่คาดคิดว่าชาวต่างเมืองจะกล้าฝ่าฝืนกฎถึงเพียงนี้ เขารีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกเขา

“หยุดพังร้านข้า หยุดเดี๋ยวนี้!”

แต่หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงคือใครกันล่ะ พวกนางเป็นหนึ่งในสิบอันดับนักสู้ พวกนางจะสนใจเจ้าของร้านไปทำไม?

พวกนางทั้งสองเล่นลูกไม้นี้กับเจ้าของร้าน ตอนที่เจ้าของร้านพยายามหยุดหยางจิ่นซิ่ว เซี่ยชิงเองก็เริ่มทำลายข้าวของไปทั่ว

เมื่อเจ้าของหันกลับมาหยุดเซี่ยชิง หยางจิ่นซิ่วก็ลงมืออีกครั้งคว่ำโต๊ะและเก้าอี้จนหมด

แม้แต่เตาต้มน้ำชาก็ถูกทำลาย เจ้าของร้านเองก็กังวลใจร้องเสียงหลง

“พระเจ้า นี่เป็นเตาต้มน้ำชาที่บรรพบุรุษข้าส่งมอบมาให้ เจ้าทำมันแตกอย่างนั้นหรือ?”

ในเวลาเพียงครู่หนึ่ง ร้านน้ำชาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างพังจนหมด เจ้าของร้านนั่งลงกับพื้นแล้วร้องตะโกนว่า

“หมดแล้ว! หมดสิ้นทุกอย่างแล้ว! ร้านน้ำชาของข้า!”

ฉินเหยียนเดินเข้าไปที่ร้านม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย เขาหยิบเงินห้าร้อยตเหรียญออกมาแล้ว แล้วโยนใส่เขา

“ข้าจ่ายเงินให้เจ้า หลังจากนี้ร้านน้ำชาแห่งนี้เป็นของข้าแล้ว”

เจ้าของร้านมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสายตาโกรธแค้น

“รอข้าก่อนเถอะ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้เจ้าหน้าที่ทางการทราบ!”

เมื่อเขาลุกขึ้น ก็ไม่ลืมที่จะเก็บเงินห้าร้อยเหรียญนั้นไปด้วย รีบวิ่งตรงไปยังศาลาว่าการเพื่อรายงานเจ้าหน้าที่ทันที

หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าของร้านกลับมาที่ร้านน้ำชาด้วยความโกรธ มีตำรวจสองคนตามมาด้วย

บังเอิญว่าตำรวจสองคนนี้เป็นคนเดียวกับเมื่อตอนเช้าที่ร้านอาหาร

ทันทีที่นักสืบเข้าไปในร้าน ก็พบว่าร้านน้ำชาอยู่ในสภาพที่จำแทบไม่ได้ มีชาวต่างเมืองนั่งอยู่สามคนในร้านอย่างสบายใจ ความจริงชัดเจนอยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว

เขาชี้ไปที่ฉินเหยียนและคนอื่น พร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธ

“ข้าจับเจ้าได้แล้ว ครั้งนี้จะปฏิเสธอีกหรือไม่?”

ฉินเหยียนพูดด้วยหน้าตาไร้เดียงสา

เมื่อครู่เขาหุนหันพลันแล่นเกินไป แต่ตอนนี้เขาตระหนักได้แล้วว่าตอนนี้เขามีเงิน จึงเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อคุณตำรวจเอ่ยปากเช่นนี้ ข้าไม่เถียงกับเจ้าแล้ว ข้าไม่สามารถอยู่ร่วมกับพวกคนสกปรกเช่นพวกเจ้าได้!”

หลังจากพูดเช่นนั้นเขาก็เดินออกจากร้านน้ำชาไป

ฉินเหยียนพูดอย่างภูมิใจ

“ในเมื่อตอนนี้มีทั้งร้านอาหารและร้านน้ำชา หลังจากนี้พวกเราไปซื้อวัตุดิบกันเถอะ ไป แม่นางทั้งสองข้าจะพาเจ้าไปซื้อวัตถุดิบเอง!”

เมื่อตำรวจได้ยินว่าชาวต่างเมืองนี้จะไปซื้อวัตถุดิบ เขาก็รู้ทันทีว่าร้านขายวัตถุดิบต้องเดือดร้อนเป็นแน่

เขาจึงหันหลังกลับไปยังร้านขายวัตถุดิบโดยไม่ลังเล

เจ้าของร้านขายวัตถุดิบเห็นตำรวจเข้ามาก็ยิ้มทักทาย

“ท่านใต้เท้าทั้งสอง ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่ รีบเข้ามาเร็ว!”

ตำรวจทั้งสองไม่มีเวลาทักทายเจ้าของร้านมากนัก พูดออกไปตรงๆ ว่า

“รีบปิดร้านเร็วเข้า มีคนจะมาทำลายร้านของเจ้า รีบปิดประตู!”

พูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เจ้าของร้านพลันงุนงง

“ทั้งสองท่านพูดช้าลงเสียหน่อย เหตุใดถึงต้องปิดร้านด้วยในเมื่ออากาศก็สดใส”

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้น ฉินเหยียน หยางจิ่นซิ่ว และเซี่ยชิงก็เดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทีหยิ่งผยงแล้ว