องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 695

มือหนึ่งจูงหยางจิ่นซิ่ว อีกมือหนึ่งจูงเซี่ยชิง เขาพูดเสียงดังออกไปว่า

“เถ้าแก่ แม่นางสองคนนี้อยากซื้อข้าว ช่วยนำข้าวเมล็ดพันธุ์ที่ดีที่สุดมาให้พวกนางเลือกหน่อยเถิด”

ตำรวจทั้งสองไม้คิดว่าชาวต่างเมืองทั้งสามคนนี้จะเดินเร็วเช่นนี้ เขาตบหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าร้านขายวัตถุดิบจะเดือดร้อนแล้ว

เจ้าของร้านยังงุนงงกับสถานการณ์ เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสามที่ทำผิดประเพณี จึงพูดอย่างไม่พอใจว่า

“ผู้หญิงจะมาซื้อวัตถุดิบอย่างนั้นหรือ? คิดอะไรกันอยู่ ในบ้านไม่มีผู้ชายหรืออย่างไร?”

ฉินเหยียนไม่เกรงใจเจ้าของร้านอีกต่อไป เขาชี้หน้าเจ้าของร้านแล้วพูดว่า

“แหกตาดูให้ดี ข้าเป็นผู้ชายมิใช่หรือ ข้าแค่ให้ความสำคัญกับภรรยาของข้า แม่นางทั้งสองพูดอะไร ข้าก็ทำตาม”

“อากาศดีขนาดนี้ ข้าจึงพาแม่นางทั้งสองมาเดินเล่น มิฉะนั้นนางอยู่แต่ในบ้านก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกนางหน้าตาสะสวยเพียงใด!”

ขณที่เขาพูด เขาก็เอานิ้วไปแตะจมูกหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิง ให้พวกนางเขินอาย

ปากของอ๋องเหยียนนี่นะ ช่างทำให้คนโอนอ่อนตามได้ดีเหลือเกิน!

ตำรวจสองคนที่ได้ยินประโยคนี้ รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันที

เจ้าของร้านรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเมื่อได้ยินประโยคนั้นและตอบกลับด้วยสายตารังเกียจ

“เจ้าเป็นผู้ชายประเภทใดกัน ฟังภรรยาไปเสียทุกเรื่อง ไม่มี่ความเป็นผู้นำเลย เป็ฯผู้ชายประเภทใดกัน!”

ฉินเหยียนไม่สนใจและตอบกลับว่า

“บ้านข้าภรรยาเป็นใหญ่ ทำไม? อีกอย่างภรรยาข้ายังสู้เก่งอีกด้วย หากไม่ให้นางเป็นหัวหน้าครอบครัว ข้าเจ้าเป็น เจ้าจะสู้ได้หรือ?”

เมื่อพูดออกไปเช่นนั้น เขาขยิบตาส่งสัญญาณให้หยางจิ่นซิ่วทันที

นางเข้าใจในทันที ก้าวออกไปข้างหน้า

“ใครไม่พอใจ ก็มาสู้กับข้า!”

ตำรวจทั้งสองคนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตื่นตัวทันที พันแขนเสื้อแล้วพูดว่า

“เฮ้ย ข้าไม่เคยได้ยินว่าผู้หญิงจะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้!”

“คิดอยากจะสู้กับผู้ชาย ประมาณตัวเองใหม่เถิด!”

เจ้าของร้านดูกระตือรือร้นอยากจะท้าประลองเช่นกัน

“เจ็บแล้วก็อย่าร้องล่ะ!”

หยางจิ่นซิ่วพูดเสียงเย็น

“จะสู้ก็สู้ ไม่ต้องพูดให้มากความ!”

พูดจบ นางก็เริ่มด้วยก็ชกออกไปทันที

“ปึงปังๆ”

เสียงต่อสู้ดังไปทั่ว

เสียงร้องดังมาจากร้านขายข้าว

เพียงไม่กี่นาที คนสองสามคนก็ล้มลงไปกับพื้น พวกเขากลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด

ตำรวจทั้งสองถูกทุบตีจนหน้าฟกช้ำ เจ้าของร้านและพนักงานเองก็มีเลือดออกที่จมูก แต่หยางจิ่นซิ่วกลับทำท่าเหมือนแค่ตบฝุ่นออกจากตัว และเดินกลับไปฉินเหยียนอย่างสบายๆ

พนักงานที่ประคองเจ้าของร้านขึ้นมา เดินโซเซและเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลพร้อมกับกัดฟันพูดว่า

“อย่างที่ข้าบอกไปก่อนหน้านี้ ข้าไม่ขายของให้กับลูกค้าผู้หญิง!”

ฉินเหยียนหยิบเงินออกมาก้อนหนึ่ง แล้วโบกไปมาต่อหน้าเจ้าของร้าน

“ไม่ขายก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าจะยอมขายร้านนี้ให้ข้าหรือไม่?”

เงินก้อนนั้นดึงดูดสายตาเจ้าของร้านเป็นอย่างมาก แต่ร้ายขายข้าวนี้เป็นรากฐานในการดำรงชีวิตของขา ถึงจะให้เงินเขาก็ไม่ขาย

“เจ้าเลิกคิดเรื่องนี้เสียเถิด ข้าไม่ขายร้านนี้แน่นอน!”

ฉินเหยียนไม่ได้เถียงอะไรกลับ เขาหันไปมองหยางจิ่นซิ่วแทน

“ภรรยา เขาบอกว่าไม่ขาย!”

หยางจิ่นซิ่วกอดอกแล้วพูดอย่างอวดดี

เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว เขาไม่ขายก็เผาทิ้งให้หมด จ่ายเงินชดเชยให้เขาก็จบแล้ว”

เซี่ยชิงเองก็รีบจัดการอย่างรวดเร็ว จุดไฟขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เจ้าของร้านไม่เคยเห็นวิธีการเช่นนี้มาก่อน เขาเปิดร้านนี้มาอย่างหนัก เขาไม่มีทางยอมให้ธุรกิจที่เขาเปิดมาพังลงไปต่อหน้าต่อตาเป็นแน่

อีกอย่างในเมืองอวิ้นนี้ มีร้านขายวัตถุดิบเพียงร้านเดียวเท่านั้น หากร้านนี้ไฟไหม้ คนในเมืองจะเอาอะไรกินกันเล่า?

เขารีบหยุดเซี่ยชิงทันที

“อย่าเผา อย่าเผา! ขายแล้ว ข้ายอมขายแล้ว!”