องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 696

ฉินเหยียนได้ยินเจ้าของร้านยอมจำนน พูดพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายว่า

“ยอมตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ภรรยา หยุดก่อนเถิด”

เซี่ยชิงดับไฟ เจ้าของร้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฉินเหยียนหยิบเงินจำนวนห้าร้อยเหรียญออกมา และมอบให้เจ้าของร้าน

“เงินห้าร้อยเหรียญ คงมากพอที่จะซื้อร้านนี้ได้ ข้าได้แถมเงินจำนวนหนึ่งให้เจ้าเอาไว้รักษาตัวอีกด้วย”

เจ้าของร้านรับเงินห้าร้อยเหรียญมาด้วยความประหลาดใจ หากคิดถึงจำนวนวัตถุดิบทั้งหมดในร้าน ไม่ใช่เงินจำนวนมากนัก ตอนแรกเขาคิดว่าการที่อีกฝ่ายบังคับเขาซื้อขายจะทำให้เขาขาดทุน แต่ความจริงแล้วไม่เป็ฯเช่นนั้นเลย!”

เขาระงับความสุขในใจและพูดด้วยท่าทีอวดดี

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะไม่เถียงเจ้าแล้ว”

ฉินเหยียนยิ้มเยาะและเหน็บแนมในใจ

ที่แท้เงินก็สร้างความแตกต่างได้!

อาศัยจังหวะที่ตำรวจยังอยู่ ฉินเหยียนทำโฉนดซื้อขายกับเจ้าของร้านเสร็จเรียบร้อย เขามองไปที่เจ้าของร้านและพนักงานที่ยืนอยู่ พูดอย่างไม่สนใจว่า

“ตอนนี้ร้านขายวัตถุดิบนี้เป็นของข้าแล้ว เจ้ามายืนทำอะไรในร้านข้าอีกเล่า ออกไป!”

ก่อนที่เจ้าของร้านและพนักงานจะได้ทันตอบโต้ เซี่ยชิงก็จัดการโยนพวกเขาทั้งสองออกไป

“อ๊ะ!”

“โอ้ย!”

ทั้งสองล้มลงกลางถนน

ฉินเหยียนเดินตามไปติดๆ ยืนอยู่ที่ประตูและตะโกนเสียงดัง

“ฟังให้ดี จากนี้ไป ผู้หญิงจะเป็นเจ้าของร้านขายวัตถุดิบแห่งนี้แทน!”

มาถึงจุดนี้ เฉิงเซินที่เฝ้าสังเกตการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ พลันเข้าใจนิสัยของอ๋องเหยียนได้บ้าง

ในเวลาเพียงแค่วันเดียว อ๋องเหยียนซื้อร้านค้าทั้งสามแห่งด้วยกลอุบาย ทำให้คนท้องถิ่นไม่พอใจ เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและถอนหายใจ

“หากเจออ๋องเหยียนที่ไม่ทำตามกฎ วันดีๆ ของพวกเจ้าต้องสิ้นสุดลงแน่”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็เดินเข้าไปสมทบกับอ๋องเหยียนในร้านขายวัตถุดิบ

เมื่ออ๋องเหยียนเห็นเฉิงเซินเข้ามา เขาก็สั่งทันที

“รวมกลุ่มคนเข้ามายดร้านค้าทั้งสามนี้ ข้าจะค่อยๆทรกซึมและเปลี่ยนความคิดของพวกเขา”

“ขอรับ”

เฉิงเซินรับคำสั่ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายังไม่เข้าใจ

“ท่านอ๋อง ท่านใช้เงินฟุ่มเฟือยเช่นนี้ ทำไปปเพื่ออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยยีนที่มีท่าทีมุ่งมั่นจะเอาชนะ พูดว่า

“อาหารเป็นสิ่งสำคัญของมนุษย์ ข้าซื้อร้านที่เกี่ยวข้องกับปากท้องทั้งหมด และให้ผู้หญิงเข้ามาดูแล เข้าคิดว่าชาวอาณาชักรหลู่จะเข้ามาใช้บริการร้านพวกนี้หรือไม่?”

หลังจากที่อ๋องเหยียนพูดมาเช่นนี้ เฉิงเซินตระหนักได้ในทันที

“ใช่แล้ว อ๋องเหยียนทรงมีประปรีชาสามารถมากพ่ะย่ะค่ะ ข้าจะจัดการทันที!”

เขาตั้งหน้าตั้งตารอเพื่อจะเห็นว่าประชานในเมืองนี้จะตัดสินใจเลือกอย่างไร

เขายกหมัดขึ้นพุ่งเข้าไปหาหยางจิ่นซิ่ว

ทันใดนั้นเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาอย่างน่าเวทนา เจ้าของร้านถูกชกเข้าที่หน้า ล้มลงกับพื้นทันที

...

ทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้

ฉินเหยียนใช้เวลาอีกสามวันในเมืองเล็กๆ แห่งนี้

ร้านค้าเกี่ยวกับอาหารทั้งหมดในเมืองถูกเขาซื้อจนหมด

การกระทำเช่นนี้ทำให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือด

“ตัวตนชาวอาณาจักรจ้าวพวกนี้เป็นใครกันแน่ เหตุใดถึงมีเงินมากเช่นนี้?

“ไม่รู้สิ สองสามวันมานี้พวกเขากว้านซื้อร้านค้าต่างๆ พวกเขามีแผนอะไรกันแน่?”

ประชาชนในท้องถิ่นตลอดจนเจ้าของร้านที่ถูกรังแกและซื้อร้านค้าไป กังวลว่าชาวอาณาจักรจ้าวจะทำเรื่องไม่ดีกับบ้านเมือง พวกเขาจึงมาที่ที่ว่าการอำเภอเพื่อร้องเรียนเรื่องนี้

“ท่านใต้เท้า! ท่านตัดสินใจแทนพวกเราได้เลย!”

“การมาของผู้หญิงจากอาณาจักรจ้าวถือว่าเป็นการขี้รดหัวพวกเรา!”

“ข้าขอร้องให้ท่านใต้เท้ารักษาความยุติธรรมและกำจัดอันตรายให้กับประชาขนเสีย!”

สีหน้าของนายอำเภอเคร่งขรึมขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของประชาชนที่ถูกชาวต่างเมืองรังแกถึงชนาดนี้ กล้ารังแกคนท้องถิ่นถึงขนาดนี้ มันเกินไปแล้ว!

เขาตบโต๊ะแล้วยืนขึ้นพร้อมกับพูดว่า

“ข้าจะเข้าไปพบชาวอาณาจักรจ้าวพวกนั้นเดี๋ยวนี้!”