องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 703

หลิวเชียนเชียนคิดขึ้นมาได้ว่า อ๋องเหยียนเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูก แต่หากรู้ว่าตอนนี้ลูกไม่อยู่แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะรับเรื่องนี้ไหวหรือไม่

ฉินเหยียนเห็นว่านางลังเล เขาจึงถามออกไปอย่างทนไม่ไหวว่า

“เจ้าลังเลอะไรอยู่ รีบพูดเร็วเข้า!”

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ปกปิดต่อไปไม่ได้แน่ หลิวเชียนเชียนกังวล รีบคุกเข่าลงกับพื้นพูดตามความจริงว่า

“ต่อมาอาณาจักรจ้าวเจอกับภาวะสงคราม อีกทั้งราชสำนักเตรียมบุกโจมตีหอหม่านฮวา หลังจากที่เราเดินทางมายังหมู่บ้านในป่า พี่จือหย่าได้ให้กำเนิดองค์หญิงโดยไม่คาดคิด นางตั้งชื่อให้ว่าฉินอู๋ซวง องค์หญิงน้อยนั้นหน้าตาเหมือนองค์ชายมากเพคะ”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินว่าจ้าวจือหย่าให้กำเนิดบุตรสาว เขาดีใจตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ความตื่นเต้นในใจเขาไม่อาจบรรยายออกมาได้

“ฉินอู๋ซวง ชื่อเพราะมาก!”

“องค์หญิงน้อย เหมือนข้าหรือเหมือนพี่จือหย่าของเจ้ามากว่ากัน? ไม่ว่าจะเหมือนใคร แต่ลูกสาวข้าต้องสวยอย่างแน่นอน!”

ฉินเหยียนกลายเป็นพ่อคนครั้งแรก แม้ว่ายังไม่เคยเจอหน้า แต่เขาทั้งรู้สึกมหัศจรรย์และประหลาดใจ

แต่ยิ่งเขาแสดงท่าทีดีใจออกมามากเท่าไหร่ หลิวเชียนเชียนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น น้ำตานางไหลออกมาไม่หยุด

ฉินเหยียนเห็นท่าทีของนาง จึงเริ่มรู้สึกไม่ดีด้วยเช่นกัน

“นี่เป็นเรื่องดีมิใช่หรือ เจ้าร้องไห้ทำไมเล่า?”

หลิวเชียนเชียนทนไม่ไหวอีกต่อไป นางร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น

“ท่านอ๋อง องค์หญิงนายไม่อยู่แล้วเพคะ!”

ฉินเหยียนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

หลิวเชียนเชียนนึกถึงความประมาทเลินเล่อของตนเองที่ทำให้องค์หญิงน้อยต้องตายไป อยากจะฆ่าตัวเองเพื่อไถ่โทษ นางพูดออกมาอย่างสิ้นหวังว่า

“ในเวลานั้น ราชสำนักอาณาจักรจ้าวค้นหาตัวพวกเราทุกที่ เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาพี่จือหย่าที่เพิ่งคลอดองค์หญิงหนีมายังอาณาจักรหลู่ทางน้ำ”

“แต่ข้ากลับไม่คิดว่าไอ้สารเลวสำนักเฉาพวกนั้นจะจ้างพวกโจรสลัดให้มาซุ่มโจมตีเรือพวกเรา เผา ฆ่าทุกคนและปล้นทุกอย่างไป!”

“พี่จือหย่าตกลงไปในแม่น้ำ เมื่อเรารอดพ้นจากความตายและขึ้นมาบนฝั่ง พบว่าเรือไหม้ทั้งลำ ไม่เจอร่างองค์หญิงน้อยบนเรือเพคะ”

“ปัง”

ฉินเหยียนชกโต๊ะอย่างแรง จนถ้วยชาบนโต๊ะคว่ำลง

วินาทีแรกเขามีความสุขที่ได้ลูกสาว วินาทีต่อมากลับบอกเขาวาลูกสาวเขาตายแล้ว”

เขาควรแบกรับเรื่องที่น่าตกใจเช่นนี้อย่างไร เขาควรจะแสดงความโศกเศร้าเสียใจอย่างไรกัน!

ฉินเหยียนน้ำตาคลอ ทั้งสุขและทุกข์ในคราเดียว ไม่อาจควบคุมสีหน้าตนเองได้ เขาหัวเราะและร้องไห้ออกมาในเวลาเดียวกัน

“ลูกสาวข้า ตั้งแต่เกินจนตาย ข้ากลับเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้”

“ปึง”

เขาต่อยโต๊ะอีกครั้งและคำรามออกมาว่า

“พวกเจ้าทำอะไรลงไป!”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวเชียนเชียนเห็นฉินเหยียนโกรธถึงขนาดนี้ นางตกใจกลัวจนตัวสั่น ก้มหัวขอโทษ

“ไม่ใช่ประโยคนี้ เจ้าพูดว่าเจ้าทำอะไรลงไปนะ?”

จากนั้นหลิวเชียนเชียนก็ตอบกลับอย่างช้าๆ

“ข้าฆ่าคนในสำนักเฉารวมไปถึงพวกโจรสลัด”

ดวงตาของฉินเหยียนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าคือหัวหน้าสำนักเฉาหรือ?”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้าอย่างจริงจัง

“จะพูดเช่นนั้นก็ย่อมได้เพคะ”

ฉินเหยียนตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง ช่วงเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่เขาได้คุยกับหลิวเชียนเชียน ข้อมูลจำนวนมหาศาลนี้ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน

ฉินเหยียนหลับตาแน่น พยายามสงบสติอารมณ์และค่อยๆ จัดการความคิดของตนเอง

ก่อนอื่น เขามีลูกสาวอยู่หนึ่งคน มีชื่อว่าฉินอู๋ซวง ในช่วงสงครามระหว่างอาณาจักรจ้าวและอาราจักรฉิน นางถูกโจรฆ่าตายระหว่างทางหลบหนี

จ้าวจือหย่าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนความจำเสื่อม และกำลังพักฟื้นอยู่ที่สำนักไป๋ลู่

เพื่อแก้แค้นให้ทุกคน หลิวเชียนเชียนได้ฆ่าล้างคนในสำนักเฉาและกลายเป็นผูนำสำนักเฉาแทน

และเนื่องจากพวกเขาอวดดีเกินไป ทำให้ถูกขังอยู่ในหอหม่านฮวา ทำให้ไม่อาจติดต่อกับคนในตำหนักอ๋องเหยียนได้

เรื่องทุกอย่างเกิดคาดไปมาก จนทำให้เขารู้สึกชาทำอะไรไม่ถูก