องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 704

ฉินเหยียนเงียบไปนาน ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลิวเชียนเชียนกลัวว่าอ๋องเหยียนจะเสียใจจนเกินไป นางจะดึงชายขากางเกงเขาและถามอย่างระมัดระวัง

“ท่านอ๋อง ท่านจะดุหรือจะตีฆ่าก็ได้เพคะ ข้ายอม ท่านอย่าทนไว้อยู่เลย!”

ฉินเหยียนถอนหายใจ ยื่นมือออกไปประคองตัวหลิวเชียนเชียนขึ้นมาและพูดว่า

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แม้ว่าข้าจะฆ่าทุกคนในโลกนี้ ลูกสาวข้าก็ไม่อาจกลับมาได้ อีกอย่างนี่ไม่ใช่ความผิดเจ้า เจ้าไม่ต้องโทษตัวเอง”

เมื่อหลิวเชียนเชียนได้ยินว่าอ๋องเหยียนไม่ดุด่านาง นางยิ่งรู้สึกผิดและร้องไห้ฟูมฟายมากขึ้น

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมันคนไร้ประโยชน์เพคะ!”

ฉินเหยียนประคองนางไว้ ในช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา หญิงตัวเล็กๆ อย่างนางกลับควบคุมทั้งโลกได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางมาถึงจุดนี้ อีกอย่างไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไกล่เกลี่ยกับศาลของอาณาจักรหลู่ เขาตบหลังปลอบโยนนางว่า

“เจ้าทำงานหนักมาหลายปีแล้ว เป็นข้าเองที่ละเลยเจ้า”

หลิวเชียนเชียนที่ซบในอ้อมแขนฉินเหยียนร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน

ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา หากมองจากมุมนอก นางเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและลึกลับ ฆ่าคนโดยไม่เกรงกลัว เป็นตัวหลักของหอหม่านฮวา อีกทั้งยังเป็นผู้นำด้านการส่งของทางน้ำอีกด้วย

แต่ทุกครั้งในตอนกลางคืน ภาพที่นางต้องเผชิญหน้ากับโจรสลัดในคืนนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำ

ความรู้สึกผิด โทษตัวเองอยู่ลุกๆ ทำให้นางอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

พอตื่นจากฝัน หมอนกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา

หากไม่มีบรรดาพี่น้องในหอหม่านฮวา นางคงทนอยู่ต่อไปไม่ได้

ในเวลานี้ นางต้องการระบายคามคับข้องใจที่นางต้องทนทุกข์ทรมานกับมันมานานหลายปี

ฉินเหยียนนั้นก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายสำหรับนาง จึงปล่อยให้นางร้องไห้ระบายออกมา

หลังจากนั้นไม่นานหลิวเชียนเชียนเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยตาแดงก่ำ

“ท่านอ๋อง เหตุใดท่านถึงเดินทางมายังอาณาจักรหลู่เพคะ? สงครามระหว่างอาณาจักรฉินและจ้าวเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉินเหยียนตอบกลับอย่างจริงจัง

“พวกเราได้รวมอาณาจักรจ้าวได้แล้ว”

เมื่อหลิวเชียนเชียนได้ยินเช่นนั้น นางก็ร้องไห้อีกครั้ง

“เยี่ยมไปเลย!”

บรรดาพี่น้องให้หอหม่านฮวาต่างพากันร้องไห้ออกมา

แม้ว่าการใช้ชีวิตที่นี่จะลำบาก แต่อย่างน้อยอาณาจักรฉินก็ชนะ อย่างน้อยสิ่งที่พวกนางได้ทำลงไปก็ไม่เสียเปล่า

เมื่อคิดย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น อาณาจักรหลู่ต้องการควบคุมหอหม่านฮวาและสำนักเฉา

แต่ทุกครั้งที่เขาส่งกองกำลังทหารเข้ามาโจมตี พวกเขาจะถูกหลิวเชียนเชียนขับไล่ เพียงเพราะว่านางมีปืนในมืออยู่สองกระบอก อาณาจักรหลู่กลัวปืนในมือนางมากจนไม่กล้าเข้ามาโจมตี

พวกเขาพยายามดักจับหลิวเชียนเชียนและคนในหอหม่านฮวา คิดให้พวกนางอยากหาทางประนีประนอมด้วยการตัดกำลังอาหารและเงิน

แต่หลิวเชียนเชียนเป็นผู้นำหญิงสาวเหล่านี้ ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ความพากเพียรนี้กินเวลานานกว่าสองปี

หลังจากที่ฉินเหยียนรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของหลิวเชียนเชียนแล้ว เขาถามออกมาอย่างเป็นกังวล

“ข้างนอกมีทหารเฝ้าเยอะมาก เจ้าอย่างกินหรือดื่มอะไรหรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนตอบตามความจริง

“ไม่กี่ปีมานี้ พวกเราขายเครื่องประดับและใช้เงินจำนวนมากเพื่อจัดการกับเจ้าหน้าที่ทหารด้านนอก”

“ตอนที่ข้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหายา ข้าเห็นเจ้านอนจมกองเลือดอยู่ จึงพาตัวเจ้ากลับมา เจ้าเจอข้า ถือว่าเจ้าโชคดีมาก ถือว่าเจ้ายังไม่ถึงคราวตาย!”

เฝิงตู่นึกขึ้นมาได้ว่า เขารอดพ้นจากการถูกคนรุมทำร้าย

ต่อมาหนีมายังบนภูเขาและสลบไปเพราะบาดเจ็บสาหัส เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

เขามองผ้าพันแผลที่พันตัวอยู่แล้วถามว่า

“เจ้าเป็นหมอหรือ?”

หมอซียังไม่ทันได้ตอบ ฉินอู๋ซวงตอบกลับในทันที

“ใช่แล้ว พ่อข้าเป็นหมอในหมู่บ้านนี้!”

เมื่อมองข้าวของเครื่องใช้และได้กลิ่นยาอ่อนๆ ทำให้เฝิงตู่เดาอะไรได้บ้าง

หมอซีอุ้มฉินอู๋ซวงอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกว่าเฝิงตู่มีสีหน้าดุร้าย เขาจึงถามออกไปอย่างระมัดระวัง

“เจ้ามิใช่โจรสลัดใช่หรือไม่?”

เฝิงตู่หัวเราะเยาะ

“ไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร แต่กลับกล้าช่วยข้า เจ้ากล้าหาญมากเสียจริง”

สีหน้าของหมอซีเปลี่ยนไปในทันที กำลังจะอุ้มฉินอู๋ซวงและเตรียมหนี เฝิงตู่หัวเราะและพูดว่า

“ข้าล้อเจ้าเล่น เจ้าดูเสื้อผ้าข้าสิ ข้ามิใช่โจรสลัด ข้าเป้ฯคนคุ้มกันสินค้า”

จากนั้นหมอซีมองเขาอย่างระมัดระวัง หลังจากยืนยันว่าเขาไม่ใช่โจรสลัดแล้ว ในใจพลันผ่อนคลายลง จากนั้นถามออกไปว่า

“เจ้าเป็นคนคุ้มกันสินค้าจากอาณาจักรใดเล่า?”