องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 705

เฝิงตู่ตอบกลับไปอย่างไม่คิด

“ข้าเป็นคนคุ้มกันสินค้าจากอาณาจักรฉิน”

หมอซีได้ยินว่าเป็นผู้คุ้มกันสินค้าจากอาณาจักรฉิน ทันใดนั้นพลันมีแรงขึ้นมา ถามกลับอย่างรวดเร็ว

“เช่นนั้นหากข้าต้องการให้เจ้าส่งของให้ข้า เจ้าคิดข้าเท่าไหร่?”

เฝิงตู่ตอบกลับ

“ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะส่งอะไร”

หมอซีดีใจมากและรีบหยิบจดหมายออกมา

“ข้ามีจดหมายที่อยากจะส่งไปยังอาณาจักรหลู่ ถึงแม่นางที่ชื่อว่าจ้าวจือหย่า เจ้าคิดเท่าไร?”

เฝิงตู่ที่ไม่ได้คิดจะช่วยตั้งแต่แรก อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนคุ้มกันสินค้าจริงๆ อีกทั้งคนทั้งใต้หล้านี้ตามล่าตัวเขา เขาจะหาเรื่องให้ตัวเองลำบากไปทำไม?

แต่เมื่อเขาคิดว่าชายตรงหน้าได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ถือเสียว่าเขาติดหนี้บุญคุณ จึงตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ

“เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าช่วยข้าโดยเปล่าประโยชน์ จดหมายฉบับนี้ข้าคิดแต่สิบเหรียญ ข้าจะนำจดหมายส่งไปยังอาณาจักรหลู่ให้เจ้า”

เขาไม่ได้พูดอะไรมาก ค่าเดินทางไปยังอาณาจักรหลู่ก็ราคาประมาณสิบเหรียญนั่นแหละ

เมื่อหมอซีได้ยินเขาตกลงส่งจดหมายทันที สีหน้ามีความสุขมาก

“ดีเลย! เจ้ารอข้าอีกสองสามวันนะ อยู่ที่นี่เพื่อพักฟื้นร่างกายไปก่อน ข้าจะหาเงินมาให้เจ้า”

เฝิงตู่รู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของตนยังไม่หายดี เขาต้องดูแลรักษาตัวเองให้ดีก่อนที่จะทำอย่างอื่นต่อ ดังนั้นเขาจึงตอบรับคำแนะนำของหมอซีทันที

ด้วยเหตุนี้ทั้งสามจึงอาศัยอยู่ด้วยกัน

ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกของฉินอู๋ซวงที่ได้อาศัยร่วมกับคนอื่น นางจึงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นในตัวเฝิงตู่

ไม่ว่าเฝิงตู่จะทำอะไร นางก็จะเป็นเหมือนผู้ติดตามตัวน้อยและถามคำถามเขาอยู่เสมอ

ในตอนแรกเฝิงตู่เห็นว่านางนั้นน่ารัก จึงพูดจากับนางอย่างระมัดระวัง

แต่การแสดงของฉินอู๋ซวงทำให้เฝิงตู่ทนกับ “เจ้าหนูจำไม” ตัวน้อยคนี้ไม่ไหวอีกต่อไป ไม่ว่าจะถามอะไรเขาก็ไม่ยอมตอบนาง

แต่ฉินอู๋ซวงดูเหมือนจะมีพลังไม่สิ้นสุด เมื่อเฝิงตู่ไม่ตอบกลับ นางจึงถามเขาต่อ

“คุณลุงแขนเดียว เหตุใดท่านถึงไม่มีแขนล่ะเจ้าคะ?”

“คุณลุงขาเดียว...”

“เจ้านี่น่ารำคาญเสียจริง!”

...

ฉินเหยียนที่อยู่ในหอหม่านฮวาอีกสองสามวัน ปรับอารมณ์ของตน อีกทั้งยังทำป้ายชื่อให้แก่ลูกสาวที่ตายไป

แต่เวลาไม่คอยท่า เขายังมีภารกิจที่ต้องทำ และต้องไปยังสำนักไป๋เสี่ยวเซิงเพื่อเตรียมสอบ

ก่อนออกเดินทาง ฉินเหยียนทิ้งเงินจำนวนไว้ให้กับหลิวเชียนเชียน อีกทั้งยังบอกให้หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงอยู่ที่หอหม่านฮวาต่อ และหาทางติดต่อกับบริษัทการค้า ใช้วิธีการเดียวกับเมืองอวิ้น เลียนแบบวิธีนั้นทำให้เมืองหลางหยาวุ่นวายเช่นกัน

หลังจากอธิบายทุกอย่างแล้ว เขาก็มาที่หลุมศพของลูกสาวเพื่อบอกลา

อย่างไรก็ตามนางก็เป็นลูกสาวคนแรกของเขาในภพนี้ เขาเช็ดป้ายชื่ออย่างระมัดระวังและพูดทั้งน้ำตา

“ข้าไม่ให้เห็นหน้าลูกสาวมาก่อน นางได้ตายก่อนที่จะได้เห็นว่าพ่อได้สร้างอะไรไว้ให้เจ้าบ้าง”

“หากชาติหน้ามีจริง พ่อจะดูแลเจ้าอย่างดีเพื่อเป็นการชดเชยความผอดของพ่อ”

...

เช่นนี้หลังจากผ่านไปหลายวัน อาการป่วยของเฝิงตู่ก็เกือบจะหายดีแล้ว จึงลองถามว่า

“เจ้าเก็บเงินได้ครบหรือยัง?”

หมอซีหยิบข้าวของทั้งหมดออกมา ยังหามาได้ไม่ถึงสิบเหรียญ เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า

“ยังขาดอยู่สองสามเหรียญ เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน ข้าจะไปเก็บยาเพิ่มเอามาแลกเป็นเงิน บางทีอาจจะพอ”

เฝิงตู่รับเงินและจดหมายจากมือหมอซีแล้วพูดอย่างหงุดหงิด

“พวกเจ้านี่น่าเบื่อเสียจริง!”

“จดหมายฉบับนี้ข้าส่งให้เจ้าเอง ขาดเงินอีกเล็กน้อยก็ช่างมันเสียเถิด ข้าจะช่วยเจ้าจ่ายและส่งให้ถึงมือเอง!”

หลังจากพูดเช่นนั้นเขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉินอู๋ซวงยืนอยู่ตรงประตู มองดูร่างที่เดินจากไป ตระโกนไล่หลังเสียงดังว่า

“คุณลุงแขนเดียว ท่านจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันหรือไม่เจ้าคะ?”

เฝิงตู่เองก็ใจหาย ไม่อยากจะพวกเขาไปเช่นกัน ช่วงที่พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน เป็นความสบายใจที่สุดในชีวิตเขาแล้ว

แต่เขาต้องไปเพราะหากเขาออกมาช้ากว่านี้ คนที่ไล่ล่าเขาจะตามเจอ และสร้างความเดือดร้อนให้สองพ่อลูกนี้ได้

เขาจึงโบกมือโดยไม่หันกลับไปมอง

“ข้าไม่กลับมาแล้ว ไม่กลับมาอีกแล้ว!”

ฉินอู๋ซวงร้องไห้ และเม้มริมฝีปากแน่น พร้อมพูดเสียงเบา

“คุณลุงแขนเดียว ข้าจะรอท่านกลับมาเล่านิทานให้ข้าฟังนะเจ้าคะ!”