องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 716

อ๋องหลานหลิงอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเฉิงอาหนิวจะโกรธถึงเพียงนี้ เขาหัวเราะกลบเกลื่อนและพูดว่า

“ข้าแค่พูดไปเฉยๆ ไม่ต้องสนใจหรอก”

ฉากนี้ทำให้ทุกคนต่างตกใจ

“อยู่มานานถึงขนาดนี้ องค์ชายที่สูงศักดิ์กล่าวขอโทษสามัญชน เป็นคนมีพรสวรรค์นั้นได้เปรียบขนาดนี้เชียวหรือ?”

“โลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ เต็มไปด้วยเรื่องแลปกประหลาด ฟังมาก เห็นมาก นี่คือวิธีที่ถูกต้อง”

หลังจากดื่มและทานอาหารมากนานพอสมควร

งานเลี้ยงสิ้นสุดลง ฉินเหยียนได้รับเอกสารจากอ๋องหลานหลิงและสำนักไป๋เสี่ยวเซิง นอกจากนี้ตำแหน่งอันดับหนึ่งในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงได้รับการแต่งตั้งเสร็จสมบูรณ์

เขาพึงพอใจมากและกล่าวอำลากับทุกคน ทันทีที่ออกมากนอกประตูสำนักศึกษา เขาได้ยินเสียงคนรอบข้างพูดอย่างไม่พอใจ

“พวกผู้หยิงกล้าดีอย่างไรถึงมาเสนอหน้าที่สำนักศึกษา”

ฉินเหยียนมองตามเสียงนั้น เห็นว่าเป็นหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงถูกนักวิชาการชี้หน้าด่าอยู่

เมื่อพวกนางทั้งสองเห็นฉินเหยียน พวกนางรีบเดินเข้าไปในตรอกเล็ก

ฉินเหยียนตามพวกนางไปและถามอย่างสงสัยว่า

“พวกเจ้ามาได้อย่างไร?”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างเป็นกังวล

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ได้ยินว่าสำนักไป๋เสี่ยวเซิงมีนักปราชญ์คนใหม่ ท่านอยู่ด้านในเห็นเขาหรือไม่เพคะ?”

ฉินเหยียนคิดว่าเรื่องใหญ่อะไร เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เขาก็ตบหน้าอกตัวเองทันที และกระแอมอย่างภูมิใจสองครั้ง

หยางจิ่นซิ่วถามด้วยความงุนงง

“ท่านตบอะไร ไอหรือ เกิดอะไรขึ้นด้านในกันแน่?”

สายตาที่เย็นเยียบของเสี่ยชิงแวบขึ้นมาและถามออกไปว่า

“ท่านอ๋อง ชายคนนี้กล้ารุกรานอาณาจักรฉินของเรา ท่านต้องการให้ข้าฆ่าเขาหรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนแทบจะสำลัก เขาพูดออกมาว่า

“ข้าขอให้พวกเจ้าทั้งสองหยุดใช้ความรุนแรง คนที่พวกเขาพูดถึงคือข้าเอง!”

“อะไรนะ?”

พวกนางทั้งสองประหลาดใจและสับสน มองดูฉินเหยียนอย่างไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนพูดอย่างสบายๆ

“พวกเราไปที่อื่นกับเถอะ ข้าจะบอกพวกเจ้าเอง”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงไปจังร้านอาหาร

หลังจากที่เขานั่งลงดื่มชา

หยางจิ่นซิ่วกอดอกมองเขาด้วยความงุนงง

“เพราะอะไรกัน? ท่านเอาแผนการทุกอย่างบอกศัตรู เช่นนี้ไม่ถือว่าเป็นการช่วยให้เขาทำลายพวกเราหรือ?”

เซี่ยชิงไม่เข้าใจเช่นกัน

“ถูกต้อง ท่านอ๋อง หากพวกเขาเรียนรู้กลวิธีและหันมาต่อต้านพวกเรา จะไม่เกิดเรื่องใหญ่หรือ!”

ฉินเหยียนกลับไม่คิดเช่นนั้นถามกลับไปว่า

“พวกเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ในเมื่อข้าบอกพวกเขา ข้าไม่กลัวว่าพวกเขาจะเรียนรู้วิธีการของข้า”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงสับสนเมื่อได้ยินเขาพูกเช่นนั้น รู้สึกว่าทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าไว้ใจ

ฉินเหยียนจิบชาแล้วพูดต่อ

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมหมากรุกถึงต้องเล่นสองคน?”

ทันทีที่เขาเข้าไป เขาสั่งว่า

“เชียนเชียน ข้าจะสั่งงานเข้า เจ้าจำไว้ให้ดี”

เสียงหลิวเชียนเชียนดังมาจากเตียง

“ท่านอ๋อง ได้โปรดแนะนำหม่อมฉันด้วยเพคะ”

เขาหันหน้าไปที่เตียง ม่านที่เตียงลดต่ำลง ร่างของหลิวเชียนเชียนปรากฏขึ้นด้านหลังม่านนั้น

ภาพหนึ่งที่แวบเข้ามาในหัวของฉินเหยียนคือ นางไม่สวมเสื้อผ้าหรือ?

หลิวเชียนเชียนหน้าแดงและพูดว่า

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้รับความรักจากท่านมาเป็นเวลานานแล้วเพคะ ข้าสงสัยว่าคืนนี้ท่านพอจะให้โอกาสข้าได้รับความรักจากท่านหรือไม่เพคะ?”

ฉินเหยียนคิดไตร่ตรอง

“ถูกขังมานานกว่าหนึ่งปี ไม่ได้เจอชายอื่นเลยใช่หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนหน้าแดงมาก

“ตั้งแต่ข้าออกมาจากอาณาจักรฉิน หม่อมฉันไม่เคยให้ชายใดมาแตะต้องตัวหม่อมฉันเลยเพคะ”

ฉินเหยียนแปลกใจเล็กน้อย จึงพูดขึ้นว่า

“เจ้ายินยอมให้ข้าแต่เพียงคนเดียว ไม่หาชายอื่นเลยหรือ?”

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋อง ท่านพูดเช่นนี้คิดว่าหม่อมฉันเป็นคนเช่นไรเพคะ จายไปก็เป็นของท่าน คนอื่นมาข้องเกี่ยวได้อย่างไร!”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกสะเทือนใจมาก เขาเปิดม่าน เห็นหลิวเชียนเชียนมองเขาด้วยหน้าแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง นางยอมติดตามเขาอย่างเต็มใจ ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย เขาจึงรีบถอดเสื้อและยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมแล้วกดตัวหลิวเชียนเชียนไว้ พวกเขามีค่ำคืนที่หอมหวานด้วยกัน