องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 717

หลังจากที่ฉินเหยีนและหลิวเชียนเชียนร่วมรักกันเสร็จ พวกขากอดกันตัวหอบโยน

ฉินเหยียนเอื้อมมือออกไปปัดผมที่ขมับของหลิวเชียนเชียนแล้วพูดเบาๆ ว่า

“ครั้งนี้การเดินทางไปยังาสำนักไป๋ลู่ ข้าอยากให้เจ้าทำอะไรสักอย่าง เรื่องนี้ไม่ยากและไม่ง่าย แต่มันสมารถทำลายอาณาจักรหลู่ได้เลยทีเดียว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิวเชียนเชียนพลันตื่นเต้นและพูดว่า

“ทำลายอย่างไรหรือเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“ข้าอนุญาตให้เจ้าใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ในธนาคารมาสร้างธรุกิจดาราชายในอาณาจักรหลู่”

หลิวเชียนเชียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“กลุ่มดารา... ชายหรือเพคะ?”

ฉินเหยียนอธิบาย

“ดาราคือบุคคลที่มีอิทธิพลบางอย่างไม่ในด้านใดด้านหนึ่ง”

“เจ้าไปตามหาชายชาตรีหน้าตาดีมากลุ่มหนึ่ง ลักษณะนิสัยเหมือนผู้หญิง มีความเอาอกเอาใจ ข้าอยากจะทำให้กลุ่มชายหนุ่มเหล่านี้กลายเป็นคนดังที่ทุกคนถามหา”

แม้ว่าหลิวเชียนเชียนจะไม่เข้าใจความตั้งใจของฉินเหยียน และไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดแม้แต่น้อยว่าเหตุใดผู้ชายกลุ่มนี้ถึงจะเป็นที่นิยม

กล่าวโดนสรุป สิ่งที่อ๋องเหยียนตรัสเป็นสิ่งที่ต้องลงมือทำ

“เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว จะทำตามสั่งอย่างเต็มที่เพคะ”

ฉินเหยียนกอดหลิวเชียนเชียนไว้ในอ้อมแขน และนึกถึงพัฒนาการในอนาคตของอาณาจักรหลู่

ในอาณาจักรที่ให้ความสำคัญในผู้ชายมากกว่าผู้หญิง วิธีที่ดีที่สุดในการทำลายพวกเขานั่นคือให้พวกเขาทำลายกันเอง

...

วันรุ่งขึ้น

หลังจากฟ้าสาง

ฉินเหยียนนำกลุ่มไปยังหอหม่านฮวาโดยอาศัยเหรียญตราสัญลักษณ์ของสำนักไป๋เสี่ยวเซิง ใช้เงินจ่ายให้กับทหารทั้งหมดที่อยู่นอกอาคาร แล้วพวกเขานำผู้หญิงทั้งหมดที่ถูกขังอยู่ในหอหม่านฮวาออกมา

ในวันเดียวกันนั้น พวกเขาได้มาพบกับบริษัทการค้า ปลอมตัวเป้นผู้คุ้มกันสินค้าออกจากเมืองหลางหยาทันทีและเดินทัพไปยังเมืองไป่ลู่

ในรถม้า หลิวเชียนเชียนคิดอยู่เสมอว่าจะหาชายที่มีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนดของอ๋องหยีนได้จากที่ได้

นางติดอยู่ในอาณาจักรหลู่มานากว่าหนึ่งปี เจอผู้ชายมาก็ไม่น้อย

ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายนิสัยชาตินยม ดูถูกผู้หญิงและเอาแต่ใจ คิดว่าตนเองถูกอยู่เสมอ

สถานะของผู้หญิงในอาณาจักรหลู่นั้นต่ำต้อยมาก แนวคิดชายเป็นใหญ่ยังมีอยู่ ไม่อาจเปลี่ยนแปลงในชั่วข้ามคืนได้

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาจเป็นเรื่องยากที่จะหาผู้ชายมาให้นางใช้งานและฟังคำสั่งนาง เกรงว่าจะเป็นเรื่องยากพอสมควร

นางขมวดคิ้ว หลังจากคิดไปคิดมา จึงถามออกไปด้วยความลำบากใจ

“ท่านอ๋อง ท่านให้หม่อมฉันหาผู้ชายที่หน้าตาดี สามารถหาจากอาณาจักรอื่นได้หรือไม่เพคะ เช่น อาณาจักรจ้าว?”

ฉินเหยียนปฏิเสธทันที

หลิวเชียนเชียนเดินเข้าไปหาขอทาน กระแอมแล้วถามว่า

“เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ?”

เมื่อขอทานได้ยินเสียงพลันเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าคนตรงหน้าแต่งตัวเหมือนนักวิชาการ จู่ๆ เขาพลันรู้สึกขมขื่นในใจ น้ำตาหยดใหญ่ไหลอาบแก้มและพูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า

“ไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว ชีวิตข้าไร้ความหวัง!”

หลิวเชียนเชียนดูถูกเขาโดยไม่รู้ตัว ชายคนนี้ไม่มีความทะเยอทะทาน เอาแต่ร้องไห้ ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง

หากอ่องเหยียนมิได้สั่งให้นางหาผู้ชายลักษณะเช่นนี้ ให้ตายนางคงไม่มีทางคุยกับเขาเด็ดขาด

“ลูกผู้ชายเกิดมาแล้วไม่มีทางร้องไห้ง่ายๆ เจ้าร้องไห้เพราะอะไร?”

ขอทานเช็ดน้ำตาแล้วเล่าประสบการณ์ชีวิตด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

“ข้าเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย สามขวบข้าสามารถอ่านคำศัพท์ได้ถึงสามพันคำ ห้าขวบข้าเขียนบทกวีได้ แปดขวบข้าเขียนบทคาม แต่ตอนที่ข้าอายุได้แปดขวบนั้น ครอบครัวข้ากลับตกอับกะทันหัน...”

“ใช้ชีวิตอย่างตกอับ ยากจนและโดดเดี่ยว ไร้หนทาง ข้าเรียนหนักมายี่สิบปี แต่สอบเข้าสำนักไป๋เสี่ยวเซิงไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“วันนี้ข้าอายุยี่สิบแปดแล้ว ทำอะไรไม่เคยสำเร็จสักอย่าง ในขณะที่คนอื่นๆ มีตำแหน่ง มีความสามารถตั้งแต่อายุยังน้อย”

“อ๋องหลานหลิงแต่งตั้งตำแหน่งนักยุทธศาสตร์ด้วยตนเอง เมื่อเปรียบเทียบดูแล้ว ข้าเสียใจมาก ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร ตายไปเสียยังดีกว่า”

หลิวเชียนเชียนฟังขอทานเล่าประสบการณ์ชีวิต บวกกับหน้าตาและการที่เขาร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ

นี่เป็นลักษณะที่อ๋องเหยียนต้องการ

ในเมื่อโชคดีเขอเขาโดยบังเอิญแล้ว ดังนั้นห้ามปล่อยเขาไป